Η άσκηση επιβραδύνει την ανάπτυξη του καρκίνου

Καθώς ο όγκος μεγαλώνει, εκπέμπει βιοχημικά μηνύματα που προκαλούν τη δημιουργία νέων αιμοφόρων αγγείων για να παρέχεται στον αναπτυσσόμενο όγκο περισσότερο οξυγόνο.

Σε μερικούς όγκους, όμως, «αυτά τα νέα αιμοφόρα αγγεία αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται τόσο γρήγορα, ώστε δημιουργούν ένα συνονθύλευμα αγγείων που μπερδεύονται και καταστρέφουν το ένα το άλλο, ελαττώνοντας έτσι την παροχή αίματος και οξυγόνου», λέει ο δρ Μαρκ Ντιούχερστ, καθηγητής Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ και επικεφαλής της νέας μελέτης. «Αυτό έχει ως συνέπεια να καθίσταται ο όγκος υποξικός, δηλαδή ζει σε περιβάλλον με λιγοστό οξυγόνο».

Η υποξεία εν πρώτοις μοιάζει ως θετική κατάσταση, διότι είναι γνωστό πως η έλλειψη οξυγόνου είναι επιβλαβής. Δυστυχώς, στην περίπτωση του καρκίνου η υποξεία έχει ως συνέπεια να καθίστανται οι όγκοι σχεδόν αλώβητοι στις θεραπείες, διότι τόσο τα φάρμακα της χημειοθεραπείας όσο και η ακτινοβολία είναι πιο αποτελεσματικά όταν υπάρχει άφθονο οξυγόνο.

Με άλλα λόγια, «ο υποξικός όγκος είναι ένας ανθεκτικός όγκος», λέει ο δρ Ντιούχερστ, ο οποίος μαζί με συναδέλφους του από το Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης και το Κέντρο Καρκίνου Memorial Sloan Kettering στη Νέα Υόρκη αναζητούν εδώ και χρόνια τρόπους για να αυξάνουν την οξυγόνωση των καρκινικών όγκων και έτσι να τους καθιστούν ευάλωτους στις θεραπείες.

Στο πλαίσιο της αναζήτησής τους δοκιμάζουν κάθε μέθοδο που είναι γνωστό ότι αυξάνει την παροχή οξυγόνου στους ιστούς. Αυτό ακριβώς κάνει η αεροβική γυμναστική.

Οι ειδικοί εξετάζουν αν η αεροβική άσκηση μπορεί να επηρεάσει την υποξεία των όγκων. Η σχετική έρευνα έγινε σε θηλυκά ποντίκια, στα οποία τοποθέτησαν χειρουργικά καρκινικά κύτταρα του μαστού.

Τα μισά από τα ποντίκια αφέθηκαν μετά την εγχείρηση σε κλουβιά με τροχούς όπου μπορούσαν να τρέχουν και τα υπόλοιπα σε κλουβιά δίχως τροχούς.

Και στις δύο περιπτώσεις, τα καρκινικά κύτταρα πολλαπλασιάσθηκαν και άρχισαν να δημιουργούνται όγκοι, αλλά στα ζώα που έτρεχαν, ο ρυθμός ανάπτυξης των όγκων ήταν αισθητά βραδύτερος. Επιπλέον, τα αιμοφόρα αγγεία που δημιουργήθηκαν για να τρέφονται αυτοί οι όγκοι ήταν πιο υγιή απ' ό,τι των καθιστικών ζώων και έτσι οι όγκοι δεν είχαν υποξεία.

Οι ερευνητές επανέλαβαν το πείραμα με άλλη ομάδα ποντικιών, τα οποία χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες: η πρώτη δεν έτρεχε, η δεύτερη έτρεχε σε τροχούς, η τρίτη έκανε χημειοθεραπεία χωρίς να τρέχει και η τέταρτη έκανε χημειοθεραπεία και έτρεχε.

Αποτέλεσμα: έπειτα από 12 εβδομάδες οι όγκοι των ζώων της πρώτης ομάδας ήταν οι πιο μεγάλοι και υποξικοί, ενώ εκείνοι της τέταρτης ομάδας οι πιο μικροί και καλύτερα οξυγονωμένοι απ' όλους, γεγονός που υποδηλώνει ότι η άσκηση κατέστησε τους όγκους πιο ευάλωτους στην χημειοθεραπεία.

Η μελέτη βέβαια έγινε σε ζώα και όχι σε ανθρώπους, πιθανότατα όμως ισχύει και για τους ανθρώπους, αφού αρκετές μελέτες έχουν καταδείξει οφέλη από την συστηματική άσκηση (π.χ. από το περπάτημα) την εποχή της αντικαρκινικής θεραπείας και μετά από αυτήν.

Γι' αυτό και οι διεθνείς υγειονομικοί οργανισμοί, όπως η Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου (ACS) την συνιστούν ως απαραίτητο συστατικό της επιτυχούς αντιμετώπισης του καρκίνου.

Εξυπακούεται ότι πριν αρχίσει ένας ασθενής να γυμνάζεται, πρέπει να συμβουλεύεται τον ογκολόγο του.

Διαβάστε επίσης:

Ο καρκίνος του μαστού απειλεί περισσότερο τις γυναίκες με διαβήτη

Οι στατίνες τριπλασιάζουν τις πιθανότητες επιβίωσης όσων έπαθαν εγκεφαλικό