Το Πάρκινσον ξεκινά και από το έντερο - Προβλήματα του πεπτικού που συνδέονται με τη νόσο

Νέα μελέτη διαπίστωσε ότι ο κίνδυνος εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον είναι 76% υψηλότερος στα άτομα με ιστορικό βλάβης στην επένδυση του ανώτερου γαστρεντερικού σωλήνα από ό,τι στα άτομα που δεν αντιμετωπίζουν ανάλογο πρόβλημα.

Η μελέτη ρίχνει φως στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να αναπτυχθεί η νόσος του Πάρκινσον σε ορισμένα άτομα και υποδηλώνει ότι χρειάζεται αυξημένη επαγρύπνηση μεταξύ όσων έχουν ιστορικό βλάβης στον ανώτερο γαστρεντερικό σωλήνα -όπως έλκη που προκαλούνται από το βακτήριο H. pylori, γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση ή/και χρήση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων (NSAIDS) όπως η ιβουπροφαίνη- για μελλοντικό κίνδυνο εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον.

«Ένας αυξανόμενος όγκος στοιχείων υποδηλώνει ότι, τουλάχιστον σε ένα υποσύνολο ατόμων, η νόσος του Πάρκινσον ξεκινά από το έντερο πριν επηρεάσει το κεντρικό νευρικό σύστημα», δήλωσε η συγγραφέας Trisha S. Pasricha, νευρογαστρεντερολόγος και διευθύντρια κλινικής έρευνας στο Ινστιτούτο Έρευνας για τον άξονα Εντέρου-Εγκεφάλου στο Beth Israel Deaconess Medical Center (BIDMC).

«Οι άνθρωποι συχνά σκέφτονται τους τρόπους με τους οποίους ο εγκέφαλος επηρεάζει το έντερο, αλλά το έντερο μπορεί να ασκήσει τεράστια επιρροή στον εγκέφαλο με τρόπους που μόλις τώρα αρχίζουμε να κατανοούμε. Πολλοί άνθρωποι που πάσχουν από τη νόσο του Πάρκινσον εμφανίζουν συμπτώματα από το γαστρεντερικό σύστημα, όπως δυσκοιλιότητα και ναυτία, για χρόνια -ακόμη και δεκαετίες- πριν από την εμφάνιση κινητικών συμπτωμάτων, όπως είναι η δυσκολία στο περπάτημα ή ο τρόμος. Προσπαθούμε να φωτίσουμε καλύτερα αυτό το πρώτο εντερικό μονοπάτι της νόσου του Πάρκινσον, επειδή μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους για έγκαιρη παρέμβαση και στρατηγικές θεραπείας».

Η Pasricha και οι συνεργάτες της πραγματοποίησαν αναδρομική μελέτη χρησιμοποιώντας δεδομένα ασθενών από μια ηλεκτρονική βάση δεδομένων για την ευρύτερη περιοχή της Βοστώνης.

Οι ερευνητές εντόπισαν μια ομάδα ασθενών χωρίς ιστορικό της νόσου του Πάρκινσον που υποβλήθηκαν σε ανώτερη ενδοσκόπηση -μια διαδικασία για την απεικόνιση και διάγνωση προβλημάτων στον οισοφάγο, το στομάχι και το πρώτο τμήμα του λεπτού εντέρου, τα οποία αποτελούν την ανώτερη γαστρεντερική οδό- μεταξύ του 2000 και του 2005. Οι ασθενείς με τραυματισμούς στο βλεννογόνο του ανώτερου γαστρεντερικού σωλήνα, που ονομάζονται βλάβες του βλεννογόνου, αντιστοιχίστηκαν σε αναλογία 1:3 με ασθενείς χωρίς βλάβες του βλεννογόνου. Όλοι οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν μέχρι τον Ιούλιο του 2023.

Από τους 2.338 ασθενείς με βλάβη στο βλεννογόνο, το 2,2% διαγνώστηκε αργότερα με νόσο του Πάρκινσον, ενώ από τους 8.955 ασθενείς χωρίς βλάβη του βλεννογόνου, εμφάνισε νόσο του Πάρκινσον το 0,5%.

Διαπιστώθηκε ότι ο κίνδυνος εμφάνισης νόσου του Πάρκινσον ήταν 76% υψηλότερος μεταξύ των ασθενών με ιστορικό βλάβης στο βλεννογόνο από ό,τι μεταξύ των ασθενών χωρίς ανάλογη βλάβη. Κατά μέσο όρο, η νόσος του Πάρκινσον διαγνώστηκε 14,2 χρόνια μετά την ανίχνευση βλάβης του βλεννογόνου σε ανώτερη ενδοσκόπηση.

«Διαπιστώσαμε ότι το ιστορικό βλάβης του βλεννογόνου του ανώτερου γαστρεντερικού συστήματος σχετίζεται με 76% μεγαλύτερο κίνδυνο μεταγενέστερης εμφάνισης νόσου του Πάρκινσον, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για αυξημένη παρακολούθηση αυτών των ασθενών», δήλωσε η Pasricha, η οποία είναι επίσης καθηγήτρια ιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ.

«Η χρήση μη συνταγογραφούμενων αναλγητικών φαρμάκων είναι τόσο διαδεδομένη -από τον πόνο στη μέση μέχρι τον πονοκέφαλο- και με τα πεπτικά έλκη να επηρεάζουν παγκοσμίως πάνω από 8 εκατομμύρια ανθρώπους, η κατανόηση της πορείας από τη βλάβη του βλεννογόνου στην παθολογία της νόσου του Πάρκινσον μπορεί να αποδειχθεί ζωτικής σημασίας για την έγκαιρη αναγνώριση του κινδύνου καθώς και για την πιθανή παρέμβαση».

Τα ευρήματα δημοσιεύονται στην επιστημονική επιθεώρηση JAMA Network Open.