Αλτσχάιμερ: Γιατί ασθενείς και φροντιστές πρέπει να είναι κοινωνικοί
Οι πάσχοντες με άνοια αλλά και οι φροντιστές τους, χρειάζονται ενεργή κοινωνική ζωή για να παραμείνουν υγιείς, σύμφωνα με τα ευρήματα νέας μελέτης.
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ωστόσο, ότι οι κοινωνικές σχέσεις τόσο των ασθενών με άνοια όσο και των φροντιστών τους, είχαν φθίνουσα πορεία, καθώς η νόσος εξελισσόταν.
Τα κοινωνικά δίκτυα των ασθενών αποδυναμώνονται, καθώς η εξασθένηση της μνήμης καθιστά δύσκολη τη συζήτηση, με αποτέλεσμα η οικογένεια και οι φίλοι να αισθάνονται άβολα στην παρουσία τους, δήλωσαν οι ερευνητές.
Και οι φροντιστές τους όμως -σύζυγοι, ενήλικα παιδιά και άλλοι- απομονώθηκαν, επειδή οι ευθύνες τους απέναντι στον ασθενή αυξήθηκαν.
Τίποτα από αυτά δεν ήταν υγιές για τους ασθενείς ή τους φροντιστές.
«Οι ανεκπλήρωτες κοινωνικές ανάγκες επηρεάζουν αρνητικά την ποιότητα ζωής, και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε επιπτώσεις στην υγεία, όπως είναι η κατάθλιψη και οι καρδιαγγειακές παθήσεις, καθώς και σε υψηλή χρήση υπηρεσιών υγείας και πρόωρο θάνατο», εξήγησε ο επικεφαλής ερευνητής Δρ. Ashwin Kotwal, επίκουρος καθηγητής ιατρικής στο Τμήμα Γηριατρικής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Σαν Φρανσίσκο.
«Γνωρίζουμε από προηγούμενες έρευνες ότι οι ηλικιωμένοι με υψηλότερα επίπεδα κοινωνικής απομόνωσης έχουν υπερδιπλάσιες πιθανότητες να εισαχθούν σε οίκο ευγηρίας», πρόσθεσε.
Οι ερευνητές ανέλυσαν τις περιπτώσεις 24 ανδρών ασθενών με άνοια και 48 γυναικών φροντιστών. Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν τα 80 έτη και η μέση ηλικία των φροντιστών τα 67 έτη.
Τα ευρήματα έδειξαν ότι τόσο οι ασθενείς όσο και οι φροντιστές θα πρέπει να ελέγχονται τακτικά για μοναξιά και απομόνωση, ώστε οι γιατροί να μπορούν να βρουν τρόπους να τους κρατήσουν κοινωνικά συνδεδεμένους, δήλωσαν οι ερευνητές.
Οι άνθρωποι μπορούν και πρέπει να αναζητούν επιλογές για να συνευρίσκονται με άλλους, τονίζουν.
«Η συμμετοχή σε ομάδες υποστήριξης, στις οποίες οι ασθενείς και οι φροντιστές τους μπορούν να συναντηθούν ξεχωριστά, μπορεί να συμβάλει στην κοινωνικοποίησή τους», δήλωσε η επικεφαλής της έρευνας Krista Harrison.
Τα ευρήματα της μελέτης επιβεβαιώνουν αυτά προηγούμενης έρευνας σε ζευγάρια, στα οποία ο ένας σύντροφος είχε άνοια.
Σε εκείνη τη μελέτη, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όσοι βρίσκονταν πολύ κοντά σε σύντροφο με άνοια, βίωναν μεγαλύτερη μοναξιά από ό,τι πριν από την εκδήλωση της νόσου.
Από την άλλη, όσοι βρίσκονταν σε έναν κακό γάμο δεν επηρεάστηκαν από την άνοια του συντρόφου τους, αν και είχαν συνολικά υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης και μοναξιάς.
«Οι άνθρωποι που επενδύουν πραγματικά στο γάμο ή τη συμβίωση έχουν περισσότερα να χάσουν όταν ο ένας σύντροφος αναπτύσσει άνοια. Όσοι βρίσκονται σε ένα κακό γάμο όμως, έχουν ήδη χάσει τη συναισθηματική υποστήριξη από το γάμο που μπορεί να προστατεύει από τη μοναξιά και την κατάθλιψη» καταλήγουν οι ερευνητές.
Η νέα μελέτη δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό The Gerontologist.
