Πάρκινσον: Η συμβολή της άσκησης στην ανακούφιση των συμπτωμάτων

Όπως εξηγεί ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης Δρ. Philip Millar, οι ασθενείς με Πάρκινσον πολύ συχνά κατακλύζονται από ντροπή ή συμπτώματα κατάθλιψης και σταματούν να πηγαίνουν στο γυμναστήριο ή να ασκούνται.

Αυτό είναι πολύ κακό, προσθέτει, γιατί «αν σταματήσετε τη σωματική δραστηριότητα, το σώμα σας προσαρμόζεται και χάνετε σταδιακά την κινητικότητα».

Πόσο ωφέλιμη μπορεί να είναι η άσκηση για τους ασθενείς;

Για να το διαπιστώσουν, ο Millar και οι συνεργάτες του στο Πανεπιστήμιο του Guelph, στο Οντάριο του Καναδά, μελέτησαν τρεις ομάδες 10 ατόμων σε διάφορα στάδια της νόσου του Πάρκινσον. Κάθε ομάδα γυμναζόταν τρεις φορές την εβδομάδα στο γυμναστήριο, για μια περίοδο 10 εβδομάδων.

Οι άνδρες και οι γυναίκες συμμετέχοντες είχαν ηλικία από 45 έως 79 ετών και ασχολήθηκαν με έναν από τους δύο τρόπους άσκησης, μέτριας έντασης ή υψηλής έντασης.

Οι ερευνητές παρακολούθησαν διάφορους παράγοντες, όπως τη «μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου» του ατόμου, το επίπεδο κόπωσης ή την ευπάθεια στην κόπωση, το βάδισμα, την ισορροπία και τα κινητικά συμπτώματα.

«Προηγούμενες μελέτες διαπίστωσαν ότι η υψηλής έντασης διαλειμματική προπόνηση μπορεί να βελτιώσει το πόσο μπορεί να περπατήσει κάποιος με Πάρκινσον, αλλά αυτό θα μπορούσε να οφείλεται στο ότι γίνεται πιο σταθερός ή πιο σίγουρος για το βάδισμά του», δήλωσε ο Millar, ο οποίος είναι αναπληρωτής καθηγητής ανθρώπινης υγείας και διατροφικής επιστήμης στο Guelph. «Μπορεί να μην είχε καμία σχέση με την καρδιοαναπνευστική ικανότητα και ο αντίκτυπος στα κινητικά συμπτώματα δεν είχε μελετηθεί ποτέ στο παρελθόν».

Τώρα, η ομάδα διαπίστωσε ότι:

• Η άσκηση ενίσχυσε την ικανότητα οξυγόνου, με τα μεγαλύτερα οφέλη να παρατηρούνται με την προπόνηση υψηλής έντασης έναντι της μέτριας έντασης
• Τα κινητικά συμπτώματα μειώθηκαν επίσης κατά περίπου 25% και η ένταση της άσκησης δεν φάνηκε να παίζει ρόλο
• Τα επίπεδα κόπωσης επίσης μειώθηκαν με την πάροδο του χρόνου, ανεξάρτητα από την ένταση του προγράμματος άσκησης
• Η βάδιση, η ισορροπία και η αρτηριακή πίεση δεν άλλαξαν, ανεξάρτητα από το πρόγραμμα άσκησης που ακολουθήθηκε

Τα ευρήματα υποδηλώνουν, σύμφωνα με τους συγγραφείς ότι, ως επί το πλείστον, τα άτομα με Πάρκινσον μπορούν να επιλέξουν όποιο επίπεδο άσκησης τους βολεύει, χωρίς να φοβούνται ότι μπορεί να χάσουν κάποιο όφελος.

Ειδικά η μείωση των κινητικών συμπτωμάτων, «είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που μπορεί να κάνει μια ουσιαστική αλλαγή στη ζωή κάποιου. Θέλουμε να συμβάλουμε στη μεγαλύτερη γνώση των οφελών της άσκησης για τα άτομα με Πάρκινσον, ώστε οι κλινικοί γιατροί, οι ειδικοί αποκατάστασης, οι συνεργάτες και η οικογένεια να μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς να ασκούνται όσο πρέπει».

Σε γενικές γραμμές, είπε, «είναι πολύ σημαντικό να πείσουμε τους ανθρώπους για τα οφέλη. Σε κάθε ασθένεια, όταν σκεφτόμαστε τη λήψη φαρμάκων, θα πρέπει να σκεφτόμαστε και την άσκηση ως φάρμακο».

Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση Journal of Applied Physiology.