Η αλλαγή τρόπου ζωής είναι το πιο δυνατό φάρμακο στον διαβήτη
Το πιο δυνατό όπλο που έχουμε για την αποτελεσματική ρύθμιση του διαβήτη, λέγεται αλλαγή τρόπου ζωής. Αυτό αποδεικνύεται καθημερινά από μικρές και μεγάλες μελέτες που δημοσιεύονται στα ιατρικά περιοδικά.
Ο συνδυασμός μείωσης της θερμιδικής πρόσληψης στο Μεσογειακό πρότυπο διατροφής και η αύξηση της φυσικής δραστηριότητας μπορεί να φέρει αποτελέσματα ανώτερα από την προσθήκη φαρμακευτικών ουσίων.
Στη μεγαλύτερη μελέτη που αναφέρεται σε αυτό το θέμα, η LOOKAHEADStudy, αποδείχθηκε ότι η αλλαγή τρόπου ζωής βοήθησε στο να βελτιωθούν πολλές βιολογικοί παράμετροι των συμμετεχόντων, σε αντίθεση με αυτούς που έλαβαν συμβατική θεραπεία, χωρίς μεγάλες αλλαγές στη συμπεριφορά τους.
Συγκεκριμένα παρατηρήθηκε μείωση στο σωματικό βάρος, μείωση των φαρμάκων που απαιτούνται για τον διαβήτη την υπέρταση και την δυλιπιδαιμία. Επίσης βελτιώθηκε η ποιότητα ζωής και μειώθηκαν τα συμπτώματα του άγχους και της καταθλιψης αυτών των ασθενών.
Παρότι το γεγονός αυτό είναι καθολικά αποδεκτό και η αλλαγή τρόπου ζωής είναι το πρώτο βήμα στη θεραπεία του διαβήτη, σύμφωνα με τις ιατρικές οδηγίες, πολύ μικρή είναι η συμμόρφωση των ασθενών προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι γιατροί αφιερώνουν πολύ λίγο χρόνο για να συστήσουν αλλαγή συμπεριφοράς και όταν γίνεται αυτό, γίνεται με τρόπο μη πειστικό. Από την άλλη μεριά οι ασθενείς φαίνονται αβοήθητοι στο να κάνουν το πρώτο βήμα και να οργανώσουν την ζωή τους, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν έναν πιο υγιεινό τρόπο διαβίωσης.
Πολλές φορές οι ασθενείς δεν αντιλαμβάνονται το γεγονός ότι αντιμετωπίζουν κίνδυνο και αυτό σημβαίνει όταν ο γιατρός είναι ιδιαίτερα καθησυχαστικός.
Ακόμα, οι ασθενείς μπορεί να διατηρούν μια παθητική στάση όταν έχουν την αίσθηση ότι η κατάσταση δεν μπορεί να βελτιωθεί. Αν γνωρίζει κάποιος την κατάσταση και τις επιλογές που έχει τότε είναι πολύ πιθανόν να ενεργοποιηθεί προς αλλαγή συμπεριφοράς.
Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό. Ο ασθενής θα πρέπει να θέλει να πράξει έτσι, καθώς υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι δεν θέλουν να βελτιωθούν. Η ανάπτυξη κινήτρου σε αυτά τα άτομα είναι κομβικής σημασίας για να μπορέσουν να προχωρήσουν.
Το «θέλω να το κάνω» ακολουθείται με την ερώτηση «μπορώ;» και σε αυτό το σημείο ο γιατρός οφείλει να εκπαιδεύσει τον ασθενή και να τον βοηθήσει να εντοπιστούν τα εμπόδια που οδηγούν στην αλλαγή.
Όταν όλα τα παραπάνω έχουν συμβεί, παραμένει ακόμα ένα ερώτημα που πρέπει να διευκρινιστεί: «είμαι έτοιμος να το κάνω;». Αρκετά άτομα έχουν διαφορετικές προτεραιότητες, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα θέματα υγείας, ή δεν θέλουν να απαρνηθούν ορισμένη οφέλη που έχουν από την παρούσα κατάσταση. Η ετοιμότητα για αλλαγή είναι ίσως και η πιο σημαντική παράμετρος και θα πρέπει να εξασφαλισθεί πριν επιχειρηθεί η αλλαγή.
Η αλλαγή τρόπου ζωής είναι το πιο δυνατό φάρμακο που έχουμε και είναι αυτό που δεν χρησιμοποιούμε. Πιθανότατα δεν γνωρίζουμε τον τρόπο να το κάνουμε, αλλά οφείλουμε να αναπτύξουμε στρατηγικές και τεχνικές για να το κάνουμε.
Ρηγόπουλος Δημήτριος, Παθολόγος-Διαβητολόγος
