Διαβήτης και μικροαγγειακές επιπλοκές: Ο ρόλος του ύπνου

Οι μικροαγγειακές επιπλοκές, όπως η αμφιβληστροειδοπάθεια και η νεφροπάθεια, συμβάλλουν σημαντικά στις επιπλοκές που σχετίζονται με τον διαβήτη τύπου 2.

Όλο και περισσότερα στοιχεία δείχνουν ότι οι διακυμάνσεις στη διάρκεια του ύπνου μπορεί να επηρεάζουν τον κίνδυνο εμφάνισης επιπλοκών που σχετίζονται με τον διαβήτη.

Η νέα μελέτη είχε ως στόχο να διερευνήσει τη σχέση μεταξύ της διάρκειας του ύπνου και της παρουσίας μικροαγγειακής νόσου σε άτομα που διαγνώστηκαν πρόσφατα με διαβήτη τύπου 2.

Οι συγγραφείς χρησιμοποίησαν δεδομένα από τη μελέτη The Specialist Supervised Individualized Multifactorial Treatment of New Clinically Diagnosed Type 2 Diabetes in General Practice (IDA) - μια υπομελέτη του Κέντρου Στρατηγικής Έρευνας για τον Διαβήτη Τύπου 2 στη Δανία.

Η διάρκεια του νυχτερινού ύπνου μετρήθηκε με επιταχυνσιόμετρα Axivity AX3, τα οποία φορούσαν οι συμμετέχοντες για περίοδο 10 ημερών. Η διάρκεια του νυχτερινού ύπνου ταξινομήθηκε σε τρεις κατηγορίες: σύντομος (λιγότερος από 7 ώρες), βέλτιστος (7 έως 9 ώρες) και υπερβολικός (9 ώρες ή περισσότερο).

Η μικροαγγειακή νόσος (βλάβη των μικρών αιμοφόρων αγγείων) ορίστηκε είτε ως λευκωματουρία/πρωτεϊνουρία (UACR) ≥ 30 mg/g είτε ως παρουσία διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας (DR).

Στη συνέχεια εφαρμόστηκε μοντελοποίηση με υπολογιστή χρησιμοποιώντας τη βέλτιστη διάρκεια ύπνου ως ομάδα αναφοράς, προσαρμοσμένη για την ηλικία, το φύλο, τον ΔΜΣ, τη συστολική αρτηριακή πίεση, τις συνήθειες καπνίσματος, τη γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HbA1c-ένας δείκτης ελέγχου του σακχάρου στο αίμα), τη διάρκεια του διαβήτη και την αντιυπερτασική αγωγή, και χρησιμοποιήθηκε για την εκτίμηση των πιθανοτήτων μεταξύ των ομάδων με διαφορετική διάρκεια ύπνου.

Συνολικά, 396 συμμετέχοντες είχαν έγκυρες μετρήσεις διάρκειας ύπνου, μέτρηση λευκωματουρίας και οφθαλμολογική εξέταση. Η μέση ηλικία τους ήταν τα 62 έτη, είχαν διαβήτη για μια μέση περίοδο 3,5 ετών και οι 175 ήταν γυναίκες (44%). Στη μελέτη συμμετείχαν κυρίως υπέρβαρα άτομα, με μέσο ΔΜΣ 31 (στο εύρος της παχυσαρκίας), ενώ σε ποσοστό 68% (285) λάμβαναν αντιυπερτασική φαρμακευτική αγωγή.

Ως προς τη διάρκεια ύπνου, 12% είχαν μικρή διάρκεια ύπνου, 60% βέλτιστη διάρκεια ύπνου και 28% μεγάλη διάρκεια ύπνου. Ο επιπολασμός της μικροαγγειακής βλάβης ήταν 38%, 18% και 31% στις ομάδες βραχείας, βέλτιστης και μακράς διάρκειας ύπνου, αντίστοιχα.

Η σύντομη διάρκεια ύπνου συσχετίστηκε με 2,6 φορές αυξημένο κίνδυνο μικροαγγειακής βλάβης σε σύγκριση με τη βέλτιστη διάρκεια ύπνου. Ομοίως, η μεγάλη διάρκεια ύπνου συσχετίστηκε με 2,3 φορές αυξημένο κίνδυνο μικροαγγειακής νόσου σε σύγκριση με τη βέλτιστη διάρκεια ύπνου.

Επιπλέον, η συσχέτιση της μικρής διάρκειας ύπνου και της μικροαγγειακής νόσου ενισχύθηκε από την ηλικία. Είναι ενδιαφέρον ότι για τους συμμετέχοντες ηλικίας κάτω των 62 ετών, η σύντομη διάρκεια ύπνου αύξησε τον κίνδυνο μικροαγγειακής βλάβης μόνο κατά 23% σε σύγκριση με τη βέλτιστη διάρκεια ύπνου, αλλά για τους συμμετέχοντες ηλικίας 62 ετών και άνω, η σύντομη διάρκεια ύπνου σχετιζόταν με 5,7 φορές αυξημένο κίνδυνο βλάβης των μικρών αιμοφόρων αγγείων σε σύγκριση με τη βέλτιστη διάρκεια ύπνου.

Η επίδραση της ηλικίας στη σχέση της μεγάλης διάρκειας ύπνου και της μικροαγγειακής νόσου δεν ήταν στατιστικά σημαντική.

«Σε πρόσφατα διαγνωσμένους ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, τόσο η σύντομη όσο και η μεγάλη διάρκεια ύπνου σχετίζονται με υψηλότερο επιπολασμό μικροαγγειακής νόσου σε σύγκριση με τη βέλτιστη διάρκεια ύπνου τη νύχτα. Η ηλικία ενισχύει τη συσχέτιση μεταξύ βραχείας διάρκειας ύπνου και μικροαγγειακής νόσου, γεγονός που υποδηλώνει αυξημένη ευπάθεια μεταξύ των ηλικιωμένων ατόμων. Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής των ασθενών με διαβήτη τύπου 2 μπορεί να περιλαμβάνουν παρεμβάσεις στον ύπνο. Ωστόσο, απαιτούνται περαιτέρω μελέτες για να καθοριστεί ο ρόλος της διάρκειας και της ποιότητας του ύπνου σε αυτούς τους ασθενείς» καταλήγουν οι ερευνητές.

Πηγή: Medical Express