Γιατί η ζωή στη φύση μειώνει τον κίνδυνο Αλτσχάιμερ και Πάρκινσον

Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας νέας μελέτης που βασίζεται σε πάνω από 15ετή παρακολούθηση του κινδύνου νόσησης για σχεδόν 62 εκατομμύρια Αμερικανούς 65 ετών και άνω.

«Προηγούμενες έρευνες έδειξαν ότι τα φυσικά περιβάλλοντα -όπως τα δάση, τα πάρκα και τα ποτάμια- μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση του άγχους και στην αποκατάσταση της προσοχής», σημείωσε ο επικεφαλής συγγραφέας Jochem Klompmaker, μεταδιδακτορικός ερευνητής στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.

«Επιπλέον, το φυσικό περιβάλλον δίνει εναύσματα για σωματική δραστηριότητα και κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και μπορεί να μειώσει την έκθεση στην ατμοσφαιρική ρύπανση, την υπερβολική ζέστη και το θόρυβο που προκαλεί η κυκλοφορία οχημάτων» πρόσθεσε.

Οι ερευνητές εξέτασαν τις εισαγωγές στα νοσοκομεία για Αλτσχάιμερ και άνοια, καθώς και για τη νόσο του Πάρκινσον.

Ο Klompmaker τόνισε ότι δεν αξιολογήθηκε ο αρχικός κίνδυνος για την ανάπτυξη πάθησης και ότι θέλησαν να διερευνήσουν εάν η αυξημένη έκθεση στη φύση μείωσε τις πιθανότητες να εξελιχθεί γρήγορα κάποια ασθένεια.

Διαπίστωσαν ότι όσο πιο πράσινο είναι το περιβάλλον διαβίωσης για ένα ηλικιωμένο άτομο, τόσο χαμηλότερος είναι ο κίνδυνος νοσηλείας για οποιαδήποτε νευρολογική πάθηση.

Για να διερευνήσουν τα πιθανά προστατευτικά οφέλη της φύσης, οι ερευνητές εστίασαν σε ηλικιωμένους που ζούσαν στην ηπειρωτική χώρα των ΗΠΑ μεταξύ 2000 και 2016.

Περίπου το 55% ήταν γυναίκες και περίπου το 84% λευκοί. Όλοι ήταν ηλικίας 65 έως 74 ετών όταν εγγράφηκαν στη μελέτη.

Κατά τη διάρκεια των 16 ετών της μελέτης, σχεδόν 7,7 εκατομμύρια νοσηλεύτηκαν για Αλτσχάιμερ ή άλλες μορφές άνοιας και σχεδόν 1,2 εκατομμύρια νοσηλεύτηκαν για νόσο του Πάρκινσον.

Οι ερευνητές έλαβαν υπόψιν τον ταχυδρομικό κώδικα κάθε ασθενούς και διάφορα δεδομένα γεωλογικών ερευνών που υπολόγιζαν το συνολικό πράσινο μιας περιοχής, συμπεριλαμβανομένων των ποσοστών βλάστησης και της γης που αξιοποιήθηκε για την κατασκευή πάρκων και πλωτών οδών.

Ο κίνδυνος νοσηλείας για Αλτσχάιμερ ήταν μειωμένος για όσους ζούσαν σε περιοχές με περισσότερη βλάστηση συνολικά.

Τα αποτελέσματα ήταν ακόμη πιο θετικά σε σχέση με την κινητική διαταραχή του Πάρκινσον: Η ζωή σε ένα πιο πράσινο περιβάλλον, σήμαινε χαμηλότερο κίνδυνο νοσηλείας.

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι που ζουν σε σπίτια με πολύ φυσικό φως, τείνουν να είναι πιο χαρούμενοι.

Οι έρευνες δείχνουν ότι οι χώροι πρασίνου πυροδοτούν τα θετικά συναισθήματα των ανθρώπων, όπως είναι η ευτυχία, και μειώνουν τα αρνητικά συναισθήματα, όπως είναι ο θυμός, κάτι που σχετίζεται με τα επίπεδα στρες.

Πειράματα έχουν δείξει επίσης ότι η έκθεση στη φύση μετά από αγχωτικά γεγονότα, συμβάλλει στη μείωση των αντιδράσεων του σώματος στο στρες, συμπεριλαμβανομένων των επιπέδων της κορτιζόλης, της ορμόνης του στρες.

Αυτό μπορεί να έχει άμεση σχέση με την ανάπτυξη του Αλτσχάιμερ. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι τα υψηλά επίπεδα κορτιζόλης μειώνουν τον όγκο του ιππόκαμπου, μιας περιοχής του εγκεφάλου που είναι κρίσιμη για τον έλεγχο της απόκρισης στο στρες και την εκτέλεση βασικών λειτουργιών μνήμης.

Σε ότι αφορά στο Πάρκινσον, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι που ζουν σε πιο πράσινους χώρους, τείνουν να είναι πιο δραστήριοι σωματικά. Αυτό παίζει ρόλο στην εξέλιξη της νόσου, δεδομένου ότι η σωματική δραστηριότητα συμβάλλει στη μακροπρόθεσμη διατήρηση της κινητικής λειτουργίας.

Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση JAMA Network Open.