Διπολική διαταραχή: Η ασθένεια με τις δύο ακραίες συμπεριφορές
Νοιώθουν μεγάλη ευεξία και ταυτόχρονα εσωτερικό πόνο, ενώ την μία στιγμή είναι πάνω και την άλλη ξαφνικά κάτω και σαν να μην υπάρχουν. Οι ασθενείς με διπολική διαταραχή βιώνουν μία πολύ δύσκολη καθημερινότητα η οποία τους συνοδεύει σε όλη την ζωή τους. Για τον λόγο αυτό, θα πρέπει να προσαρμοστούν στο δύσκολο αυτό μοντέλο, που περιλαμβάνει μία ευρεία γκάμα συναισθημάτων, από χαρά, μέχρι κατάθλιψη και μανιακά επεισόδια.
Στο πλαίσιο μια εμπορικής καμπάνιας για την επιχείρηση παροχής υπηρεσιών η Λόρεντ, 50 ετών και χωρισμένη κυρίως εξαιτίας της ασθένειας της, με 3 κόρες, μιλάει για την διπολικότητά της σαν «ένα είδος δηλητηρίου που ρέει στο σώμα της. Τον συγκρίνω σαν να είναι διαβήτης γιατί πρέπει να ζήσω με αυτό για πάντα και πρέπει να συνηθίσω την ιδέα των φαρμάκων».
Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν 24 ετών με μια περίοδο κατάθλιψης ενώ βρισκόμουν στο εξωτερικό. Εκείνη την εποχή σχεδόν δεν το είχα καταλάβει. Στη συνέχεια αφού έχασα δύο δουλειές εξαιτίας της κατάθλιψης στράφηκα στον γιατρό μου ο οποίος με συμβούλευσε να επισκεφτώ ένα ψυχολόγο. Αυτός ήταν που διέγνωσε τελικά ότι πάσχω από διπολική διαταραχή και ζω μ’αυτό εδώ και 15 χρόνια. Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσουμε σε κάποιον πως νιώθουμε και τι βιώνουμε κατά την διπολική διαταραχή. Κοιμόμαστε μόνο 3 ώρες την ημέρα και σκεφτόμαστε πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Είμαστε υπερβολικά αποδοτικοί στην δουλεία μας, υπερβολικά γοητευτικοί στην προσωπική μας ζωή και υπερβολικά ευφυείς στην καθημερινότητά μας.
Εγώ, για παράδειγμα, οργάνωσα ένα σαββατοκύριακο στην Κωνσταντινούπολη για 30 φίλους μου, έκλεισα όλα τα δωμάτια και μίλησα με τον διευθυντή της Air France για να μας κάνει καλύτερες τιμές.Βέβαια κάνω και άλλα πράγματα για τα οποία δεν είμαι περήφανη. Αγοράζω αυτοκίνητα χωρίς να έχω τα μέσα, ξοδεύω χρήματα απερίσκεπτα και ταλαιπωρώ τους φίλους μου. Μια μέρα έστειλα ένα γράμμα στον ψυχολόγο μου λέγοντάς του ότι δεν είμαι άρρωστη και οι φίλοι μου συμφωνούν μαζί μου. Έπειτα μου ζήτησε να τον επισκεφτώ μαζί με κάποιο πρόσωπο που εμπιστεύομαι. Ήρθε η αδερφή μου και εκεί είναι που συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το παράξενο είναι ότι ήδη έπαιρνα κάποια αγωγή!
Η διπολική διαταραχή είναι μια παράξενη αρρώστια που μπορεί να νιώθουμε κάποια ευεξία αλλά ταυτόχρονα νιώθουμε και έναν εσωτερικό πόνο. Η οικογένεια μου είναι η μόνη σύμμαχός μου. Αυτή και η πνευματικότητα. «Η εκκλησία σε τέτοιες στιγμές μπορεί να μας κρατήσει σε μια ισορροπία. Χάρη σ’ αυτή δεν καταλήγουμε στην αυτοκτονία».
