Σύνδρομο Άσπεργκερ: Τι είναι και γιατί είναι δύσκολο να διαγνωσθεί

Το σύνδρομοΆσπεργκερ ανήκει στις διαταραχές του αυτιστικού φάσματος. Συχνά, οι ενήλικες καιιδιαίτερα οι γυναίκες λαμβάνουν λανθασμένη διάγνωση.

Τα άτομα πουπάσχουν από το σύνδρομο έχουν πιο ανεπτυγμένες δεξιότητες σε σύγκριση με τους ασθενείςμε αυτισμό. Επίσης, έχουν συνήθως υψηλότερο IQ και ικανοποιητικές ικανότητεςχειρισμού της γλώσσας, αντιμετωπίζουν όμως δυσκολίες στις κοινωνικές τους επαφές.

Δυστυχώς, δενυπάρχει θεραπεία για το σύνδρομο. Επηρεάζει την κατανόηση του ατόμου για τον κόσμο,την ερμηνεία των πληροφοριών που λαμβάνει και τις σχέσεις με τους συνανθρώπους.

Μπορεί τασυμπτώματα να είναι ήπια ή πιο σοβαρά. Περιλαμβάνουν δυσκολίες στη διαχείρισητων διαπροσωπικών σχέσεων και δυσκολίες κατανόησης και ερμηνείας. Το αποτέλεσμαείναι το αυξημένο στρες και οι έντονες ανησυχίες.

Τα άτομα με σύνδρομοΆσπεργκερ δυσκολεύονται να αποκωδικοποιήσουν τις χειρονομίες, τις εκφράσεις τουπροσώπου και τον τόνο της φωνής. Επίσης, δεν μπορούν να καταλάβουν πότε πρέπεινα ξεκινήσουν ή να σταματήσουν μια συζήτηση και για ποιο θέμα πρέπει ναμιλήσουν. Χρησιμοποιούν σύνθετες λέξεις και εκφράσεις χωρίς να καταλαβαίνουνπλήρως τι σημαίνουν και εκφράζονται πάντα κυριολεκτικά. Έτσι, δεν μπορούν νακαταλάβουν την έννοια του αστείου, της μεταφοράς και του σαρκασμού.

Γιατί όμως η διάγνωσητου συνδρόμου είναι τόσο δύσκολη;

Οι ειδικοίυποστηρίζουν ότι, αντίθετα με τον αυτισμό, το Άσπεργκερ διαπιστώνεται συνήθως όταντο παιδί ξεκινά το σχολείο ή και πολύ αργότερα. Αυτό συμβαίνει επειδή το άτομοέχει μια «κρυφή αναπηρία». Αυτό σημαίνει ότι τα άτομα με Άσπεργκερ μπορούν νααποκρύψουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.

Η διάγνωση είναιακόμη δυσκολότερη στους ενήλικες, καθώς η διάγνωση εξαρτάται από τα πρώταστάδια της ανάπτυξης του ατόμου. Για ένα άτομο 50 ή 60 ετών, ίσως ταεναπομείναντα μέλη της οικογένειας να μην μπορούν να δώσουν επαρκείςπληροφορίες.

Η διάγνωση είναιακόμη πιο δύσκολη για τις γυναίκες. Οι γυναίκες εκδηλώνουν τον αυτισμό μεδιαφορετικό τρόπο και αποκρύπτουν καλύτερα τις ενδείξεις, ενώ μπορούν να «αντιγράφουν»καλύτερα αντιδράσεις και συμπεριφορές άλλων ανθρώπων.

Αν και τοσύνδρομο δε θεραπεύεται, η κατάλληλη υποστήριξη και θεραπεία μπορεί να βοηθήσειένα άτομο με Άσπεργκερ να έχει μια ανεξάρτητη και φυσιολογική ζωή.