Διαταραχές πυελικού εδάφους: Τι πρέπει να γνωρίζει κάθε γυναίκα

Αυτές οι αλλαγές ωστόσο, δεν είναι πάντα μόνιμες.

Μία στις τέσσερις γυναίκες άνω των 20 ετών πάσχει από τουλάχιστον μία διαταραχή του πυελικού εδάφους, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει ακράτεια ούρων, ακράτεια κοπράνων και πρόπτωση πυελικών οργάνων, σύμφωνα με μελέτη του 2008 που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Journal of the American Medical Association.

Η Evelyn Hall, ουρογυναικολόγος και καθηγήτρια μαιευτικής και γυναικολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Tufts, σημειώνει ότι, παρά την εμφάνιση αυτών των διαταραχών στις γυναίκες, οι περισσότερες δεν αναζητούν θεραπεία όταν εμφανίζουν συμπτώματα, είτε επειδή ντρέπονται είτε επειδή δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν διαθέσιμες θεραπείες και τρόποι αντιμετώπισης.

«Βλέπω τακτικά γυναίκες στην κλινική που υποφέρουν από δυσλειτουργία του πυελικού εδάφους, όπως η διαρροή της ουροδόχου κύστης, για χρόνια», δήλωσε η Hall.

«Υπάρχουν έρευνες που δείχνουν ότι οι άνθρωποι υποφέρουν κατά μέσο όρο για επτά χρόνια πριν επισκεφθούν γιατρό. Υπάρχει η αίσθηση ότι αυτές οι καταστάσεις είναι βρώμικες ή αηδιαστικές ή προβληματικές. Οι άνθρωποι έχουν άγχος όταν πρόκειται να μιλήσουν γι' αυτές».

Στις ασθενείς με συμπτώματα όπως η συχνή ανάγκη για ούρηση, η διαρροή ούρων και το γενικό αίσθημα βάρους στον κόλπο, η Hall υπενθυμίζει ότι η πύελος είναι μια περιοχή του σώματος που φέρει τεράστιο βάρος καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής, ανεξάρτητα από την εμπειρία της εγκυμοσύνης.

Αυτοί οι μύες χρησιμεύουν ως αναπόσπαστα συστήματα υποστήριξης αυτών των ζωτικών οργάνων. «Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ειδικά με τον κολπικό τοκετό, ασκείται τεράστια ποσότητα πίεσης σε αυτούς τους μύες, οι οποίοι μπορούν να τραυματιστούν. Οι γυναίκες μπορεί επίσης να υποστούν νευρική βλάβη στην περιοχή της λεκάνης. Όλοι αυτοί οι τραυματισμοί τείνουν να αποδυναμώνουν περαιτέρω τους μύες με την πάροδο του χρόνου», αναφέρει.

«Η δυσλειτουργία του πυελικού εδάφους οδηγεί πολλές γυναίκες σε κοινωνική απομόνωση. Οι άνθρωποι συχνά ντρέπονται πολύ να μιλήσουν στην οικογένειά τους ή στους φίλους τους, αλλά τους ενθαρρύνω να συνειδητοποιήσουν ότι μπορούμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους και ότι αυτά τα προβλήματα είναι πολύ συνηθισμένα», λέει η Hall.

Οι διαθέσιμες παρεμβάσεις για όποιον αντιμετωπίζει συμπτώματα, ποικίλλουν ανάλογα με τα συμπτώματά του, δήλωσε η Hall.

Οι αρχικές θεραπευτικές επιλογές περιλαμβάνουν φυσιοθεραπεία η οποία μπορεί να ενισχύσει ή να χαλαρώσει τους μύες στην περιοχή της πυέλου και να εκπαιδεύσει την ουροδόχο κύστη να αδειάζει με πρόγραμμα.

Άλλες επιλογές για όσους υποφέρουν από συμπτώματα που σχετίζονται με την ουροδόχο κύστη περιλαμβάνουν τη μείωση των ουσιών στη διατροφή που ερεθίζουν την ουροδόχο κύστη, όπως είναι τα τεχνητά γλυκαντικά, η καφεΐνη, το αλκοόλ και η νικοτίνη.

Για πιο έντονα συμπτώματα, οι γιατροί μπορεί να συστήσουν παρεμβάσεις όπως είναι η τοποθέτηση κολπικά πεσσού (συσκευή σαν δακτυλίδι από σιλικόνη που τοποθετείται προσωρινά μέσα στον κόλπο) για να βοηθήσει στη στήριξη των μυών και να ανακουφίσει το αίσθημα βάρους, ή φάρμακα από το στόμα που μπορούν να ανακουφίσουν συμπτώματα όπως η υπερδραστήρια κύστη.

Πριν την επιλογή της θεραπείας, η Hall προσπαθεί να κάνει τους ασθενείς να αισθάνονται άνετα κατά τη διαδικασία της διάγνωσης, η οποία συνήθως περιλαμβάνει ένα ολοκληρωμένο ερωτηματολόγιο, ένα υπερηχογράφημα για την εξέταση της ουροδόχου κύστης και μια πυελική εξέταση για τη φυσική αξιολόγηση του πυελικού εδάφους.

Η φυσικοθεραπεία πυελικού εδάφους μπορεί να αλλάξει τη ζωή των ασθενών, εάν δώσουν χρόνο και προσπάθεια.

«Όπως συμβαίνει με κάθε φυσικοθεραπεία, το πιο σημαντικό πράγμα είναι η συνέπεια. Στους ασθενείς με συμπτώματα επείγουσας ανάγκης ούρησης και συχνοουρίας, οι φυσικοθεραπευτές προσπαθούν να ενδυναμώσουν τους μύες και υποβάλλουν τους ασθενείς σε ασκήσεις επανεκπαίδευσης. Για όσους έχουν υπερτονικό πυελικό έδαφος, το οποίο προκαλεί σύσφιξη των μυών, προκαλούν τη διάταση του πυελικού εδάφους, ώστε να μπορεί να διατηρηθεί το μήκος της λεκάνης, γεγονός που θα εξαλείψει συμπτώματα όπως ο πόνος κατά τη διάρκεια της επαφής και το αίσθημα της επείγουσας ούρησης», λέει η Hall.

Η φυσικοθεραπεία πετυχαίνει ποσοστό βελτίωσης 50% έως 60% και οι ασθενείς θα πρέπει να αρχίσουν να βλέπουν θετική αλλαγή από την τέταρτη συνεδρία. Αν τα συμπτώματα δεν αλλάζουν προς το καλύτερο με τη φυσικοθεραπεία, πρέπει να συμβουλευτείτε ξανά τον γιατρό σας.

Πηγή: Tufts Now