Το παράδοξο της παχυσαρκίας και ο ρόλος του μετά από εγκεφαλικό

Το εύρημα του Πανεπιστημίου Kobe προσθέτει ακόμη ένα στοιχείο στο παράδοξο της παχυσαρκίας.

Το παράδοξο της παχυσαρκίας είναι η καλά τεκμηριωμένη παρατήρηση ότι μεταξύ των ατόμων που παθαίνουν εγκεφαλικό επεισόδιο, όσοι είναι μέτρια υπέρβαροι έχουν χαμηλότερα ποσοστά θνησιμότητας, υποτροπής και επανεισαγωγής σε σύγκριση με ασθενείς «φυσιολογικού» βάρους.

Τα ποσοστά επιβίωσης έχουν βελτιωθεί και η προσοχή έχει μετατοπιστεί στη ζωή των ασθενών μετά το εγκεφαλικό.

Ο επιστήμονας υγείας του Πανεπιστημίου Kobe, Izawa Kazuhiro, λέει: «Στην κλινική μου πρακτική έχω διαπιστώσει ότι οι ασθενείς με αδύνατη σωματική διάπλαση συχνά δυσκολεύονται να ανακτήσουν τη λειτουργικότητά τους, ενώ οι σχετικά υπέρβαροι συνήθως τα καταφέρνουν καλύτερα. Αυτό με παρακίνησε να μελετήσω αν υπάρχει αποδεδειγμένη σχέση μεταξύ του σωματικού μεγέθους και της λειτουργικής αναπηρίας μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο».

Χρησιμοποιώντας μια ιαπωνική εθνική βάση δεδομένων που περιέχει ανώνυμα δεδομένα σχετικά με τους συνδυασμούς διάγνωσης-επέμβασης για όλα τα περιστατικά αγγειακών και καρδιακών παθήσεων σε νοσοκομεία σε όλη την Ιαπωνία, ο Izawa, ο μεταδιδακτορικός ερευνητής Kanejima Yuji και οι συνεργάτες τους αξιολόγησαν το μέγεθος διαφόρων παραγόντων που σχετίζονται με την αναπηρία μισού εκατομμυρίου και πλέον ασθενών κατά την έξοδό τους από το νοσοκομείο. Οι παράγοντες που εξέτασαν ήταν ο δείκτης μάζας σώματος (ΔΜΣ), που είναι το βάρος ενός ατόμου σε σχέση με το ύψος του, η ηλικία των ασθενών, το φύλο, ο βαθμός αναπηρίας τους κατά τη στιγμή της νοσηλείας και άλλοι.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι, πράγματι, ο κίνδυνος εξόδου από το νοσοκομείο με κακή βαθμολογία αναπηρίας παρατηρήθηκε να είναι σχετικά χαμηλός σε άτομα με ΔΜΣ μεταξύ 22,1 και 27,5 kg/m2 και ήταν χαμηλότερος σε ΔΜΣ 24,7 kg/m2.

Δεδομένου ότι ο ΠΟΥ ταξινομεί τους Ασιάτες με ΔΜΣ μεταξύ 23 και 25 kg/m2 ως υπέρβαρους και πάνω από αυτό ως παχύσαρκους, ένας ελαφρώς υψηλότερος από τον κανονικό ΔΜΣ φαίνεται να είναι ευεργετικός για τις πιθανότητες ανάρρωσης από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο με λιγότερη αναπηρία.

Ο πρώτος συγγραφέας Kanejima δίνει μια εξήγηση: «Η μέση ηλικία σε αυτή τη μελέτη ήταν 77 ετών και οι άνθρωποι σε αυτή την ηλικιακή ομάδα και μετά χάνουν πιο εύκολα βάρος. Ωστόσο, οι άνθρωποι που έχουν ορισμένα αποθέματα μπορεί να ανταπεξέλθουν καλύτερα στη διατροφική πρόκληση που θέτει ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και τη νοσηλεία που ακολουθεί, γεγονός που προστατεύει αποτελεσματικά το νευρικό τους σύστημα».

Μια παρόμοια μελέτη που διεξήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από μερικά χρόνια διαπίστωσε το ίδιο βασικό αποτέλεσμα, αλλά με βέλτιστο ΔΜΣ 30,0 kg/m2 για τον συγκεκριμένο πληθυσμό.

«Οι Ασιάτες τείνουν να έχουν λεπτότερη σωματική διάπλαση σε σύγκριση με τους Αμερικανούς και αυτό αντικατοπτρίζεται επίσης στον χαμηλότερο βέλτιστο ΔΜΣ για χαμηλότερη πιθανότητα αναπηρίας κατά την έξοδο», λέει ο Kanejima. Αυτό υπογραμμίζει ότι χρειάζεται προσοχή κατά την προσαρμογή των συστάσεων με βάση τον ΔΜΣ για διαφορετικούς πληθυσμούς σε όλο τον κόσμο.

Ο Izawa λέει: «Για το κοινό, αυτό χρησιμεύει ως υπενθύμιση ότι η απώλεια βάρους σε μεγάλη ηλικία αποτελεί μειονέκτημα. Για τους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης, η μελέτη υποδεικνύει ότι πρέπει να παρακολουθούν στενά την απώλεια βάρους κατά τη διάρκεια της νοσηλείας για την πρόληψη της λειτουργικής εξασθένησης».

Για να κατανοήσουν περισσότερο τον μηχανισμό, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Kobe θα μελετήσουν μελλοντικά πώς η αλλαγή του σωματικού βάρους κατά τη διάρκεια της νοσηλείας σχετίζεται με τη λειτουργική αναπηρία.

Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Topics in Stroke Rehabilitation.