Πως ο γονιός βοηθάει το παιδί να διαχωρίζει το σωστό από το λάθος

Η συνομιλία του γονιού με το παιδί είναι η πιο σημαντική μορφή επικοινωνίας, ώστε να το βοηθήσει να καταλάβει τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος και κυρίως να μάθει να διαχωρίζει το σωστό από το λάθος. Μια νέα έρευνα από το πανεπιστήμιο Concordia έρχεται να ενισχύσει την άποψη αυτή και να τη στηρίξει με επιστημονικά ευρήματα.

Επικεφαλής της μελέτης ήταν η Holy Recchia, καθηγήτρια στο Τμήμα Εκπαίδευσης και το Κέντρο Έρευνας στην Ανάπτυξη του Ανθρώπου. Η έρευνα δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Αναπτυξιακής Ψυχολογίας.

Οι επιστήμονες παρατήρησαν 100 ζεύγη μητέρων και των παιδιών τους, τα οποία ήταν ηλικίας 7, 11 και 16 ετών. Από κάθε παιδί ζητήθηκε να περιγράψουν ένα περιστατικό όπου προσέφεραν βοήθεια σε ένα φίλο τους και ένα περιστατικό όπου είχαν πληγώσει με την συμπεριφορά ή τις πράξεις τους κάποιον φίλο τους. Στη συνέχεια οι ερευνητές συνομίλησαν με τους γονείς του κάθε παιδιού σχετικά με την άποψή τους για τα όσα έκανε το παιδί τους.

Αναφερόμενες στην θετική πράξη του παιδιού τους, οι μητέρες επικέντρωσαν τις απαντήσεις τους στο αίσθημα υπερηφάνειας που ένιωσε το παιδί τους και εξέφρασαν τον ενθουσιασμό τους για τη συμπεριφορά του. Σχολίασαν στη συνέχεια το κατά πόσο αυτή η πράξη εκφράζει τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα του παιδιού.

Σχετικά με τις αρνητικές συμπεριφορές των παιδιών τους, οι μητέρες παρουσιάστηκαν πιο ευαίσθητες. Προσπάθησαν να παραδεχτούν ότι το παιδί τους έκανε όντως κάτι λάθος, αλλά ταυτόχρονα υπογράμμιζαν ότι αυτή συμπεριφορά δεν είναι μέρος του χαρακτήρα του. Πολλές φορές εστίασαν στην καλή πρόθεση του παιδιού ή στην ικανότητά του να διορθώσει εκ των υστέρων το λάθος του.

Η έρευνα έδειξε επίσης ότι η φύση της σχέσης μητέρας-παιδιού αναπτύσσεται με το πέρασμα του χρόνου, καθώς οι γονείς εξελίσσονται από “ευγενικοί δάσκαλοι” για τα μικρά παιδιά σε “έμπιστοι προστάτες” για τους εφήβους.

Κατά τη συνέντευξη με τον ερευνητή, οι μητέρες παρακινούσαν πιο συχνά τα μικρά παιδιά και εστίαζαν στις λεπτομέρειες ενός περιστατικού. Αντιθέτως, οι έφηβοι αναλάμβαναν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τα “ηνία” της κουβέντας και το θέμα της συζήτησης συχνά άλλαζε.

Η Recchia υποστηρίζει ότι τα 16χρονα παιδιά “δεν έχουν την ίδια ανάγκη να αντιληφθούν τι έκαναν λάθος και ποιος ήταν ο αντίκτυπος της πράξης τους. Αλλά εξακολουθούν να έχουν ανάγκη την υποστήριξη και την κατανόηση από τον γονιό τους της ευρύτερης σημασίας για το ποιοι είναι στα αλήθεια ως άτομα. Το ίδιο αποζητούν και σχετικά με την πολυπλοκότητα της διαχείρισης των ανθρωπίνων σχέσεων”.

Συμπερασματικά, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η συζήτηση του γονιού με το παιδί έχει πολύ σημαντικό αντίκτυπο σε αυτό. Βοηθούν το παιδί να κατανοήσει πως επειδή δεν είναι αλάνθαστο δεν σημαίνει ότι δεν είναι ηθικό άτομο, ικανό να κάνει το καλό και το σωστό.