Η ανάγκη για αξιολόγηση ανθρώπινου δυναμικού & υπηρεσιών Υγείας σε ένα σύστημα με λίγους πόρους

Όπως τονίστηκε ειδικότερα:

Οι πόροι της υγείας είναι πάντα ανεπαρκείς συγκριτικά με τις ανθρώπινες ανάγκες και έχουν ανταγωνιστικές χρήσεις (Τούντας, 2003). Ο επαναπροσδιορισμός των τρόπων χρηματοδότησης των υγειονομικών συστημάτων είναι στο επίκεντρο του προβληματισμού δεδομένου του υψηλού κόστους που δαπανάται για αυτές (Mossialos and Le Grand,1999; Drummond and Jöhnnson, 2003).

Η αύξηση των δαπανών υγείας στις αναπτυγμένες χώρες ως αποτέλεσμα της δημογραφικής γήρανσης, του διαθέσιμου εισοδήματος, του επίπεδου υγείας του πληθυσμού καθώς και των εξελίξεων στην ιατρική τεχνολογία επιτάσσει τη διερεύνηση των τρόπων άντλησης και διάχυσης πόρων (OECD,2011).

Οι απαιτήσεις για συγκράτηση των δαπανών αναδεικνύουν την ανάγκη αξιολόγησης της αποδοτικότητας των ιατρικών πράξεων και υπηρεσιών υγείας (Cunniggham, 2001).

Στη διεθνή βιβλιογραφία το 50% των μελετών αποδοτικότητας αφορούν τις νοσοκομειακές μονάδες. Σημαντικός αριθμός μελετών αφορούν αποδοτικότητα κλινικών τμημάτων και την αποδοτικότητα γιατρών (Hollingsworth, 2003).

Δομικά στοιχεία ενός συστήματος παροχής υπηρεσιών υγείας αποτελούν τα βασικά δεδομένα και χαρακτηριστικά της αξιολόγησης (Donabedian 1980).

Δομικά Κριτήρια. Με την χρήση τους αξιολογούνται οι υλικοτεχνικές υποδομές και οι ανθρώπινοι πόροι (αριθμός κλινών, ο διαθέσιμος εξοπλισμός, ο αριθμός και η σύνθεση του ανθρώπινου δυναμικού, η χρηματοδότηση).

Κριτήρια Διαδικασιών. Με την χρήση τους διαπιστώνεται ο βαθμός ανταποκρισιμότητας των υπηρεσιών στην παροχή φροντίδας.

Κριτήρια Αποτελεσμάτων. Η χρήση τους αξιολογεί την φροντίδα υγείας σε συνάρτηση με το αποτέλεσμα, βραχυπρόθεσμα ή μακροχρόνια, τη βελτίωση, τη σταθεροποίηση ή την επιδείνωση της κατάστασης της υγείας ενός ασθενή.

To επίπεδο επαγγελματισμού από το ιατρικό, νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό .

Την αποτελεσματικότητα στη χρήση των διαθεσίμων πόρων.

Τη μείωση των κινδύνων για τους ασθενείς, είτε αυτές αφορούν την υγειονομική περίθαλψη, είτε τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, είτε στις χειρουργικές επεμβάσεις.

Την ικανοποίηση του ασθενή από την παρεχόμενη φροντίδα υγείας και περίθαλψης.

Την τελική επίδραση στο επίπεδο υγείας του ασθενή μέσα από την εφαρμογή ολοκληρωμένων προγραμμάτων φροντίδας υγείας, αγωγής και προαγωγής (WHO, 1993).

Ωστόσο, όπως τονίστηκε, είναι λογικό να υπάρχουν προβλήματα στην Αξιολόγηση, τα οποία συνδέονται συνήθως με μέτρηση στόχων και αποτελεσματικότητας. Μεταξύ των προβλημάτων είναι:

- Πολυπλοκότητα στη συλλογή και εξήγηση μεγάλου όγκου δεδομένων.

- Προσδιορισμό των αντικειμενικών στόχων, που πολλοί έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους.

- Έλλειψη συσχετισμού μεταξύ των συνολικών οργανωτικών στόχων και των ειδικών στόχων.

- Έλλειψη εμπειρίας management στην ανάπτυξη και χρήση δεικτών.

- Έλλειψη σχετικών και μετρήσιμων στόχων για τελικές εκροές και αποτελέσματα.

- Έλλειψη πηγών ανάπτυξη δεδομένων.

- Αντίσταση του προσωπικού.

- Έλλειψη εκπαίδευσης αξιολόγησης του προσωπικού.

- Κόστος της μέτρησης της απόδοσης.

- Έλλειψη ενδιαφέροντος.

Σύμφωνα με στοιχεία βιβλιογραφικής ανασκόπησης το 80% των μελετών αξιολόγησης αποδοτικότητας κάνουν χρήση της μη παραμετρικής μεθόδου DEA, ενώ στο υπόλοιπο 20% το μεγαλύτερο ποσοστό χρησιμοποιεί την παραμετρική SFA.

Οι περισσότερες επικεντρώνονται στη μέτρηση της παραγωγικότητας και της αποδοτικότητας και προκειμένου να ερευνηθεί η σχέση μεταξύ των νοσοκομείων και του περιβάλλοντος τους.

Η Αξιολόγηση είναι μέτρο ελέγχου επίτευξη των στόχων.

Πλεονεκτήματα:

Εναρμονισμός ενεργειών με τα προσδοκώμενα αποτελέσματα

Μέσο εκτίμησης συμβολής

Εκτίμηση επιπέδου των ικανοτήτων

Χρήση Αποτελεσμάτων:

Βελτίωση Οργανισμού

Αποφάσεις για εργασιακές θέσεις

Προσδιορισμός εκπαιδευτικών αναγκών και εξειδίκευσης

Προσδιορισμός μειονεκτημάτων προσωπικού, λαθών σχεδιασμού εργασίας

Δυνατότητα αλλαγής προτύπων εργασίας

Προσδιορισμός εξωτερικών παραγόντων.

Διαβάστε ακόμη:

Μια ισχυρή ΠΦΥ για το σύστημα & τους νοσηλευτές - Δραματική ανεργία και brain drain μαστίζουν τον κλάδο