Συγκλονιστική επιστολή μάνας στον Γεωργιάδη για το Αγ. Σοφία
Η νοσηλεία του παιδιού της στο νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία»και συγκεκριμένα σε ένα δωμάτιο – φέρετρο, οδήγησε μία μητέρα να γράψει μιαεπιστολή στον υπουργό Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη.
Η Κωνσταντίνα περιγράφει με παραστατικό τρόπο λεπτό προς λεπτότην περιπέτεια της οικογένεια της και ζητά να μάθει γιατί πρέπει να τα υποστείόλα αυτά ένα μικρό παιδάκι;
Το γράμμα τηςμητέρας, αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Κύριε Άδωνι, Υπουργέ μας, Υπουργέ μου…
Δεν γνωρίζω ποια είναι η κατάλληλη προσφώνηση ούτε και τιπροστάζει το πρωτόκολλο για τέτοιου είδους αλληλογραφία. Θα ήθελα απλά να σαςπαραθέσω κάποιες σκέψεις μου που προέκυψαν από την σύντομη νοσηλεία του μικρούμου γιου στο δημόσιο νοσοκομείο “Παίδων, Αγία Σοφία”…
Παρασκευή βράδυ, φτάνουμε στο κατάμεστο εφημερεύοννοσοκομείο, αγκαλιά με τον 15 μηνών γιο μας, ο οποίος μόλις έχει συνέλθει απόπλήρη «απώλεια συνειδήσεως» και μετά από 15λεπτη τρελή κούρσα στους δρόμους τηςΑθήνας… Το περιστατικό κρίθηκε εξαιρετικά επείγον και σε λιγότερο από 5-6 λεπτάμας εξέτασε η παιδίατρος και μας παρέπεμψε σε άμεση νοσηλεία. Οδηγηθήκαμε στον5ο όροφο (σε Πανεπιστημιακή πτέρυγα), σε 5κλινο δωμάτιο και σε ελάχιστο χρόνοόλοι οι εφημερεύοντες γιατροί (ειδικευόμενοι) και νοσηλευτές βρέθηκαν δίπλα μαςνα μας συμβουλέψουν, να μας καθησυχάσουν και να μας καθοδηγήσουν για τα επόμενα24ωρα. Η πρώτη διάγνωση ήταν «πυρετικοί σπασμοί». Κάτι απόλυτα αντιμετωπίσιμοκαι συχνό σε μικρά παιδάκια, αλλά παρ’όλα αυτά ιδιαίτερα άγριο και έντονο ωςθέαμα.
Σε λίγες μόλις ώρες, το δωμάτιο ήταν πλήρες κατά τα 4/5 απόπαιδάκια και 5 γονείς κουλουριασμένοι στην καρέκλα τους, άλλοι να προσπαθούν νακοιμηθούν, άλλοι να καθησυχάζουν τα παιδάκια τους που έκλαιγαν και εγώ νακρατάω τσίλιες μην επαναληφθεί το σοκαριστικό επεισόδιο του παιδιού μου…
Παρατήρησα πως όλο το προσωπικό έκανε δουλειά που αναλογούσετουλάχιστον στον διπλάσιο αριθμό ατόμων. Αγόγγυστα. Καλότροποι, χαμογελαστοίαλλά και πολύ κουρασμένοι.
Όλο το Σαββατοκύριακο, οι ρυθμοί δεν έπεσαν καθόλου. Δενκατάλαβα πότε σταματούσε και πότε ξεκινούσε η εφημερία, αφού έβλεπα συνεχώςπαιδάκια να διανέμονται στα δωμάτια και τους ίδιους γιατρούς και νοσηλευτές νατρέχουν πάνω-κάτω. Εγώ συνέχισα να είμαι άυπνη από τον φόβο μου, αφού τοπαιδάκι μου είχε και 2ο επεισόδιο, λίγο πιο «σκληρό» αυτή τη φορά. Κοιμόμουνμόνο 2 ώρες το πρωί, αφού γινόταν η επίσκεψη των γιατρών, και παρακαλώντας τηνδίπλα μαμά να ρίχνει και ένα μάτι στο παιδάκι μου που κοιμόταν μη δει κάτιπερίεργο να με ειδοποιήσει…
Ξημερώνοντας Δευτέρα πρωί, και αφού βολεύτηκα στην καρέκλαμου για τον πολυτελή πρωινό ύπνο μου, μια κυρία με ποδιά που δεν είχα ξαναδείμε «πρόσταξε» να σηκωθώ από την καρέκλα και να την τακτοποιήσω κοντά στηνμπαλκονόπορτα (που ήταν η αρχική θέση της) μακριά από την κούνια του παιδιούμου γιατί θα περνούσε ο καθηγητής!!! Έτσι, όρθια πια, περίμενα κι εγώ τονκαθηγητή. Αργούσε, ξαναπήρα την καρέκλα, ξαναεμφανίστηκε η κυρία και μου είπεχαρακτηριστικά «ας περάσει πρώτα και μετά κάθεστε»!
Ήρθε λοιπόν ο καθηγητής. Μαζί με όοοολους τους γιατρούς τηςεφημερίας και 5-6 ακόμα φοιτητές. Όσο του έδιναν αναφορά, παρατήρησα τηνφρέσκια όψη του σε αντίθεση με τα κουρασμένα μάτια των υπολοίπων αλλά και με τοδικό μου κουφάρι, που έκλεινα πια άυπνη 3 βράδια με ένα μωρό που έσπασε ταθερμόμετρα φτάνοντας μέχρι και 40,4 βαθμούς. Προϋπόθεση του καθηγητή για ναεξετάσει το μωρό, ήταν να βγει ο μπαμπάς του (που μόλις είχε αφήσει την δουλειάτου για να έρθει μετά την δική μου προτροπή – ώστε να μιλήσουμε μαζί στονκαθηγητή) έξω! Μόνο ένας γονιός ανά παιδί επιτρέπεται, λέει! Μας παρέπεμψε στοΩΡΛ τμήμα, γιατί κάτι είδε ότι δεν πάει καλά με το αυτάκι του.
Με συνοπτικές διαδικασίες… αποφασίζεται από τον ΩΡΛ ότι τοπαιδί θα μπει χειρουργείο τη ίδια μέρα περίπου στις 7 το απόγευμα… Γυρνάμε στοδωμάτιο σαν βρεγμένα γατιά, και βλέπουμε αναρτημένο στο κρεβάτι μας το«πρόγραμμα διατροφής» μέχρι το χειρουργείο που προστάζει ρητά ΜΟΝΟ νερό καιχαμομήλι μέχρι την ώρα της μηνιγκοτομής. Με χίλια ζόρια, κρατάμε το παιδίνηστικό και όταν επιτέλους μας φωνάζουν, κατεβαίνουμε στα χειρουργεία.
Κατά την μεταφορά μας – για καλή μας τύχη – μας λέει ηνοσηλεύτρια «φαντάζομαι δεν έχει πιει σταγόνα νερό το παιδάκι ε?»… Τηνενημερώνουμε ότι είχαμε γραπτές οδηγίες που επέτρεπαν το νερό και σπεύδει ναμας πει να ενημερώσουμε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ την αναισθησιολόγο.
Και την ενημερώσαμε… Και υποστήκαμε την μέγιστη ταπείνωση ωςγονείς και ως άνθρωποι από τις κουβέντες της! Μάθαμε ότι είμαστε ανεύθυνοι,θέσαμε σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού μας, είμαστε απρόσεχτοι και χαζεύαμε ότανμας έδωσαν οδηγίες.. και ότι δεν βάζει το παιδί στο χειρουργείο, γιατί μετά απόλίγο θα βγει και θα μας πει ότι πέθανε από αναρρόφηση-εισρόφηση και τελικάπνιγμό εξ’ αιτίας μας!!!!!! Μάταια επιμέναμε με τον σύζυγό μου ότι άλλα μαςείχανε πει… Δεν άκουγε κανέναν πάνω στον μονόλογό της. ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΈΡΩΝ, την θαύμασαγια τον επαγγελματισμό και το αίσθημα μέγιστης ευθύνης, εκείνη τη στιγμή όμωςδεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου μιλάει κάποιος τόσο μα τόσο άσχημα,υποτιμητικά και με αγένεια για κάτι που θεωρούσα ότι έκανα σωστό… Άλλωστε, τονίδιο στόχο είχαμε. Να γίνει καλά το παιδάκι μου!
Μας διώχνουν κακήν-κακώς, μας λένε συλλαβιστά και στηνδιαπασών «να μην πιει ού-τε νε-ρό μέ-χρι τις δέ-κα» σαν να είμαστε διανοητικάκαθυστερημένοι και μας ανανεώνουν το ραντεβού μας. Ανεβήκαμε οργισμένοι (αλλάκαι τρομαγμένοι) στο δωμάτιο και ψάξαμε –μάταια- να βρούμε το χαρτί που ήταναναρτημένο στο κρεβάτι μας… Είχε κάνει φτερά! Σε αίτησή μας σε νοσηλεύτρια ναμας το δώσει, αρνήθηκε, λέγοντας πως θα αλλάξουμε θάλαμο μετά την εγχείρηση,οπότε το έχουν στείλει στην ΩΡΛ πτέρυγα και θα μας περιμένει στο καινούριο μαςκρεβατάκι.
Τελειώνει το χειρουργείο. Βρισκόμαστε στο νέο μας δωμάτιο.Το χαρτί έχει αντικατασταθεί με ένα καινούριο, ολόλευκο! Ο σύζυγός μου,κάνοντας τον Σέρλοκ Χολμς και ψαχουλεύοντας στον φάκελό μας πάνω στον πάγκο τωννοσηλευτών (εν απουσία τους) το βρίσκει και το φωτογραφίζει. Για εμάς. Για ναμου δείξει ότι δεν είμαι ούτε τρελή ούτε ανεύθυνη, καθώς μετά από 3 συνεχείςμέρες ΧΩΡΙΣ ύπνο, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα έκανα τόσο μεγάλο κακό στοπαιδί μου από απροσεξία. Το κρατάμε ως «αποδεικτικό» και υποσχόμαστε να βρούμετην αναισθησιολόγο και να της το δείξουμε. Έτσι. Για αποκατάσταση.
Το νέο μας δωμάτιο ήταν η επιτομή του «εκσυγχρονισμού» στηνυγεία και στις ασφαλιστικές παροχές.
Δωμάτιο «Ε» . Είχε μέγεθος 1.5x3m, και είχε τοποθετημέναστην σειρά στον τοίχο έναν μαρμάρινο νιπτήρα, μια κούνια-κρεβάτι και ένατραπεζάκι. Ακριβώς μπροστά από την κούνια, βρισκόταν μια καρέκλα, που ότανκάθισα ανακάλυψα ότι τα γόνατά μου σφήνωσαν πάνω στα κάγκελα της κούνιας. Δεξιάμου μια μπαλκονόπορτα που οδηγούσε σε ένα κοινόχρηστο μπαλκόνι (με άλλα πέντεδωμάτια-κουτιά) και αριστερά μου η πόρτα εισόδου. Η πόρτα άνοιγε ΜΟΝΟ μεκλωτσιά. Δεν το γράφω με καμία δόση χιούμορ ή υπερβολής. Η πόρτα άνοιγε ΜΟΝΟ μεκλωτσιά. Έτσι, τις 3-4 φορές που αναγκάστηκε η νοσοκόμα-καρατέκα να μπει στοδωμάτιο το βράδυ για να ελέγχει μετεγχειρητικά το παιδάκι, το ξυπνούσε κιόλαςαπό τον θόρυβο! Όλα τα δωμάτια αυτά, χωρίζονταν μεταξύ τους με τζάμι(!) καιόπως καταλαβαίνετε κάθε ίχνος ιδιωτικότητας και ησυχίας πήγε περίπατο. Υγρασία,ξεβαμμένοι τοίχοι, στρόφιγγες οξυγόνου στους τοίχους από εγκατάσταση του ’40τουλάχιστον. Τα έξι δωμάτια-κουτιά (συνοδοί & παιδιά) μοιράζονταν μιατουαλέτα στην απέναντι μεριά του διαδρόμου, που παρά τις συνεχείς φιλότιμες προσπάθειεςτης καθαρίστριας.. παρέμεναν ακατάλληλες για επίσκεψη.
Πέρασα όλη την νύχτα:
- ακούγοντας τα άπαντα του Βασίλη Καρρά από τα κινητά τωνδιπλανών Αθίγγανων γειτόνων μου (σε όλα τα υπόλοιπα κουτιά) που έγιναν αμέσωςφίλοι μεταξύ τους και είπαν να το γλεντήσουν!
- φοβούμενη ότι κάποια νοσοκόμα θα ξαναμπεί και θα τιναχτείτο παιδί στον αέρα
- βλέποντας τον κοινό διάδρομο των δωματίων να γεμίζει απόγιαγιάδες, θείες, ξαδέρφες και λοιπούς συγγενείς των δίπλα, που αποφάσισαν ναδιανυκτερεύσουν σε αυτοσχέδια κρεβάτια-στρωματσάδα
- κλαίγοντας συνεχώς, για το σύννεφο μιζέριας που με σκέπασεμέσα στο δωμάτιο-περίπτερο, ούσα μουδιασμένη την περισσότερη ώρα, αφού είχαμόλις 4 πλακάκια για να κινούμαι, πάλι άυπνη…
Εγώ λοιπόν, η νομοταγής, η εργαζόμενη, που ζω ήδη μια πολύδύσκολη καθημερινότητα, βρέθηκα σε έναν χώρο ξεχασμένο από τον Θεό, να ακούωΚαρρά και να αναρωτιέμαι αν το δωμάτιο του Μιχαλολιάκου είναι μεγαλύτερο αυτήτη στιγμή ή όχι…
Ζήτησα άμεσα αλλαγή δωματίου – με το που ξημέρωσε – και μεενημέρωσαν πως στο ταμείο μου, αυτό το δωμάτιο μου αναλογεί! Αλλάξαμε τελικά,με επιπλέον χρέωση της τάξης των 55 ευρώ τη βραδιά. Τόσο κόστιζε εκείνη τηστιγμή η αξιοπρέπεια! Τα δώσαμε, αποφασίζοντας να μην πληρώσουμε κοινόχρηστακαι ΔΕΗ αυτόν τον μήνα.. Έχει ο Θεός!
Και αναρωτιέμαι Υπουργέ μου, έχετε μπει ποτέ σε αυτό τοδωμάτιο? Έχει νοσηλευτεί ποτέ το γλυκύτατο αγοράκι σας σε αυτό τοδωμάτιο-φέρετρο? Κάντε μου μια χάρη… Πάρτε μια μέρα την εφημερίδα και τον καφέσας, και καθίστε στο “Δωμάτιο Ε” για 3-4 ώρες. Ίσως εκεί μέσα, καταλάβετεκαλύτερα τι είναι αναγκαίο να κάνετε και ποιες αλλαγές επιβάλλονται. Δενμπορείτε να βασίζεστε μόνο στην ανθρωπιά και την ετοιμότητα του προσωπικού, πουμας “πονάει” και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας εξυπηρετήσει. Ολες οι ζεστέςκαλημέρες της κρητικοπούλας υπεύθυνης για την καθαριότητα, όλος ο τσαμπουκάςγια την επιβολή της τάξης από την προϊσταμένη, όλα τα χαμόγελα συμπόνιας απότους διπλανούς “ένοικους” δεν μπορούν να σβήσουν από την μνήμη μου τις άθλιεςσυνθήκες και το παράπονο μου για αξιοπρεπή αντιμετώπιση.
Κάντε μου λοιπόν αυτή τη χάρη Υπουργέ μου.. Πάρτε τον μικρόσας γιο ένα βράδυ, να κοιμηθεί στο “Δωμάτιο Ε”, καθίστε δίπλα του στηνσφηνωμένη καρέκλα, βολτάρετε στα 4 ελεύθερα πλακάκια και το πρωί, σας προσκαλώστο σπίτι μου, να πιούμε καφέ, να παίξουν τα παιδιά μας και να δείτε πως ζειμια μέση οικογένεια. Μια οικογένεια που δεν πεινάει (τουλάχιστον όχι ακόμα).Μια οικογένεια που τρέχει όλη την ημέρα να τα φέρει βόλτα, και όταν θα τύχειμια στραβή με την υγεία των παιδιών της ΑΠΑΙΤΕΙ να έχει συνθήκες πουανταποκρίνονται στον Δυτικό πολιτισμό του 2013.
Ελπίζω να μην σας κούρασα με την μακροσκελή περιγραφή μου,όμως έχω καταλάβει ότι κάθε Υπουργός έχει το χάρισμα να διαβάζει 500-600σελίδες μέσα σε 3 ώρες με πολύ πιο δύσκολα κείμενα και να τα κατανοεί πλήρως(βλ. Μνημόνια, Προϋπολογισμούς κλπ…), οπότε το δικό μου κείμενο δεν θα σας πήρεπολύ χρόνο!
Εγώ.
Η Κωνσταντίνα.
Η μαμά του Κυριάκου και του Αναστάση.
Η άυπνη!».
