Τέλος στα σφραγίσματα βάζουν τα βλαστοκύτταρα
Η οδοντιατρική θεραπεία με βλαστοκύτταρα θα υποκαθιστά στο μέλλον τα κλασικά σφραγίσματα ή αλλιώς τις εμφράξεις των δοντιών, διαπιστώνει μια νέα έρευνα επιρημόνων του Πανεπιστήμιου Όρεγκον των ΗΠΑ, με επικεφαλής τη Δρ. Χρύσα Κιούση, πρώην υπότροφο του Ινστιτούτου Παστέρ της Αθήνας και τον συνεργάτη της Μαρκ Λιντ.
Η Δρ. Κιούση και οι συνεργάτες της εντόπισαν το γονίδιο Ctip2, το οποίο ελέγχει την ανάπτυξη της αδαμαντίνης (το σκληρό εξωτερικό επίστρωμα του δοντιού) και δεν μπορεί να ανακτηθεί με φυσικό τρόπο, όταν καταστρέφεται από την τερηδόνα.
Η αδαμαντίνη όπως λέει, είναι ο σκληρότερος ιστός του σώματος και αρχίζει να σχηματίζεται όταν ο άνθρωπος είναι ακόμη έμβρυο. Όταν τα δόντια μας σχηματιστούν πλήρως, αναδύεται μέσα από τα ούλα, ενώ τα κύτταρα που σχηματίζουν την αδαμαντίνη πεθαίνουν, καθιστώντας πλέον αδύνατη την αναπαραγωγή της. Ο έλεγχος του γονιδίου Ctip2, σε συνδυασμό με τη χρήση βλαστοκυττάρων, μπορεί να κάνει πραγματικότητα την τεχνητή δημιουργία λειτουργικών δοντιών.
Ταυτόχρονα, η γνώση αυτή, μπορεί να είναι χρήσιμη για την ενίσχυση της υπάρχουσας αδαμαντίνης και για την επισκευή της, βάζοντας τέλος στην τερηδόνα και στην ανάγκη για σφραγίσματα με τροχό. Πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στην θεραπεία και την υγιεινή των δοντιών.
Ποιος, όμως, είναι ο τρόπος αναγέννησης της αδαμαντίνης με τροποποιημένα βλαστοκύτταρα; Σύμφωνα με τη Δρ. Κιούση, τα βλαστοκύτταρα αποσπούνται από την βάση του δοντιού. Το βλαστοκύτταρο καθοδηγείται γενετικά από το γονίδιο Ctip2, ώστε να αναπτυχθεί σε κύτταρο που παράγει αδαμαντίνη. Στη συνέχεια γίνεται έγχυση στην καθαρισμένη τρύπα του δοντιού και τα τροποποιημένα βλαστοκύτταρα θα αρχίσουν μόνα τους να παράγουν αδαμαντίνη για να καλύψουν την τρύπα.
