Έμπολα: Ούτε οι μισές δωρεές δεν έφτασαν στις πληγείσες χώρες
Νέα μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση BMJ καταδεικνύει ότι υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ των χρημάτων που δόθηκαν από ιδιώτες, οργανισμούς και κράτη και αυτών που τελικά έφτασαν στις χώρες της Δυτικής Αφρικής που πλήττονται από τον ιό Έμπολα.
Από τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν, μόλις το 40% του συνολικού ποσού έφτασε στη Γουινέα, τη Λιβερία και τη Σιέρα Λεόνε, τις τρεις χώρες που επωμίστηκαν το μεγαλύτερο βάρος της επιδημίας.
Η ερευνήτρια Karen Grepin, επίκουρος καθηγήτρια Διεθνούς Πολιτικής Υγείας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, συνέλλεξε και ανέλυσε δεδομένα από το Γραφείο του ΟΗΕ για το Συντονισμό Ανθρωπιστικών Υποθέσεων (UNOCHA). Παράλληλα, μελέτησε στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και διαπίστωσε ότι τα αιτήματα του ΠΟΥ για οικονομική ενίσχυση ολοένα και μεταβάλλονταν από τη στιγμή που το Υπουργείο Υγείας της Γουινέας ανακοίνωσε πως έχουν καταγραφεί 49 περιστατικά λοίμωξης και 29 θάνατοι, με τα κρούσματα αυτά να αποτελούν την «αφετηρία» της επιδημίας στη Δυτική Αφρική.
Τον Απρίλιο του 2014, το αίτημα του ΠΟΥ αφορούσε στο ποσό των 4,8 εκατ. δολαρίων. Σε συνεννόηση με τις τοπικές κυβερνήσεις σε Γουινέα, Λιβερία και Σιέρα Λεόνε, ο ΠΟΥ αναδιαμόρφωσε το ποσό σε 71 εκατ. δολάρια τον Αύγουστο του 2014 και λίγο αργότερα σε 600 εκατ. δολάρια, με στόχο την καταστολή της επιδημίας. Μέχρι τα τέλη του 2014, ο ΟΗΕ έφτασε να ζητά 1,5 δισ. δολάρια.
Η παγκόσμια κοινότητα ανταποκρίθηκε με ζήλο και συγκεντρώθηκαν σχεδόν 2,9 δισ. δολάρια μέχρι το Δεκέμβρη του 2014. Μόλις 1,09 δισ. δολάρια έχουν φτάσει στις πληγείσες χώρες και μάλιστα τα πρώτα χρήματα έφτασαν στη Δυτική Αφρική τον περασμένο Οκτώβρη, μήνες μετά την καταγραφή των πρώτων κρουσμάτων.
Η συντριπτική πλειοψηφία των χρημάτων προέρχεται από τις ΗΠΑ, όπου συγκεντρώθηκαν περισσότερα από 900 εκατ. δολάρια. Ακολουθεί το Ηνωμένο Βασίλειο με 307 εκατ. δολάρια και η Παγκόσμια Τράπεζα με 230 εκατ. δολάρια.
Η σημαντική καθυστέρηση στη διάθεση των πολύτιμων αυτών πόρων συνέβαλε πιθανώς στην εξάπλωση του ιού και στις αυξανόμενες ανάγκες των αφρικανικών χωρών σε χρήματα, αναφέρει η Grepin.
«Χρειαζόμαστε έναν μηχανισμό που θα επιτρέπει ταχύτερη διάθεση των πόρων ώστε να αντιμετωπίζονται απειλές για τη Δημόσια Υγεία όπως ο Έμπολα. Χρειάζεται, για παράδειγμα, ένα ειδικό ταμείο που θα χρησιμοποιείται άμεσα σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Η ποσότητα των χρημάτων είναι σημαντικός παράγοντας, εξίσου σημαντική είναι όμως και η ποιότητα της ανταπόκρισης.»
