Οι σκύλοι ζηυλεύουν όπως ακριβώς και τα μωρά!

Η διαπίστωση δεν αναμένεται να εκπλήξει όσους διαθέτουν σκύλο και έχουν ήδη μάλλον διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τις αντιδράσεις του «καλύτερου φίλου» τους. Σε κάθε περίπτωση, η μελέτη δείχνει ότι το αίσθημα της ζήλειας έχει βαθιές εξελικτικές ρίζες και δεν αποτελεί «προνόμιο» των ανθρώπων.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια ψυχολογίας Κριστίν Χάρις του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια - Σαν Ντιέγκο, μελέτησαν 36 σκύλους μαζί με τα αφεντικά τους, τους οποίους βιντεοσκόπησαν.

Τα περισσότερα σκυλιά, που προέρχονταν από 14 διαφορετικές ράτσες, αλλά ήταν όλα σχετικά μικρά, έδειχναν αδιάφορα, όταν το αφεντικό τους έκανε κάτι άλλο.

Όταν όμως το αφεντικό τους έπαιζε με έναν ψεύτικο σκύλο ή ακόμη και με έναν κουβά που είχε πάνω του ζωγραφισμένο έναν σκύλο, τότε η συμπεριφορά των σκυλιών άλλαζε δραματικά. Τα συμπαθή τετράποδα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να του αποσπάσουν την προσοχή από το «ανταγωνιστικό» αντικείμενο, γαυγίζοντας, κουνώντας την ουρά τους, μπαίνοντας ανάμεσα στο αφεντικό τους και στον ψεύτικο σκύλο, σπρώχνοντας τον έναν ή τον άλλο κ.α. Αρκετοί σκύλοι μάλιστα δάγκωναν την κούκλα - σκύλο, που με το πάτημα ενός κουμπιού γαύγιζε κουνώντας για λίγο την ουρά της και την οποία μάλλον θεωρούσαν ζωντανή.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, πιθανότατα πρόκειται για μια απλή -και γνώριμη στους ανθρώπους- μορφή ζήλειας, που πηγάζει από την έλλειψη προσοχής και στοργής λόγω της ύπαρξης κάποιου «ανταγωνιστή». Η Χάρις εκτίμησε ότι είναι μια πρωτογενής μορφή ζήλειας, ανάλογη αυτής που δείχνουν τα μωρά, τα οποία, όπως έχει δείξει μία προηγούμενη έρευνα, ήδη από την ηλικία των έξι μηνών ζηλεύουν, όταν η μαμά τους στρέφει την προσοχή της σε κάποια μεγάλη κούκλα.

Πιθανώς η ζήλεια είναι ένα αίσθημα που βοηθούσε στην επιβίωση, γι' αυτό «καλωδιώθηκε» εξελικτικά στον εγκέφαλο των κοινωνικών ζώων και των ανθρώπων.