Η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά είναι ζήτημα… γονιδίων

Νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι η αγάπη για το ρίσκο και την περιπέτεια οφείλεται εν μέρει στο DNA μας.

Οι επιστήμονες ανέκαθεν πίστευαν ότι ορισμένα παιδιά διαθέτουν μια έμφυτη ανάγκη για εντονότερη σωματική διέγερση και ότι αυτή η κινητήριος δύναμη έχει κάποια γενετική βάση.

Μελέτη που είχε πραγματοποιηθεί σε διδύμους το 2006 είχε υποδείξει ότι η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά δεν μπορεί να εξηγηθεί αποκλειστικά και μόνο από περιβαλλοντικούς παράγοντες.

Ο εντοπισμός των γονιδίων που μπορεί να πυροδοτούν αυτή τη συμπεριφορά αποδείχθηκε δύσκολο εγχείρημα. Τα τελευταία χρόνια, οι ερευνητές κατάφεραν να προσδιορίσουν μερικά από τα στοιχεία που επηρεάζουν την αντίδραση του εγκεφάλου στη ντοπαμίνη, την ουσία που επηρεάζει το αίσθημα της απόλαυσης, της ανταμοιβής και της επιβεβαίωσης.

Οι επιστήμονες υπέθεσαν πως τα άτομα που απολαμβάνουν την περιπέτεια και τον κίνδυνο πιθανότατα επεξεργάζονται τη ντοπαμίνη με διαφορετικό τρόπο.

Η ερευνήτρια Σύνθια Τόμσον από το Πανεπιστήμιο British Columbia μελέτησε τα πρότυπα ριψοκίνδυνης συμπεριφοράς σε επαγγελματίες σκιέρ και αθλητές χειμερινών σπορ, χρησιμοποιώντας προφίλ προσωπικότητας και αναλύσεις DNA.

Διαπίστωσε ότι ένα μικροσκοπικό τμήμα του γονιδίου DRD4 συνδέεται άμεσα με τις υψηλές βαθμολογίες στα τεστ όσον αφορά τις ριψοκίνδυνες συμπεριφορές.

Επί της ουσίας, τα ευρήματα της ερευνήτριας υποδεικνύουν ότι μερικοί άνθρωποι έχουν κληρονομική προδιάθεση απέναντι στο ρίσκο.

Eάν αυτή η ανάγκη δεν διοχετεύεται δημιουργικά, όπως στην περίπτωση των χειμερινών σπορ, το άτομο μπορεί να παρουσιάσει ροπή προς την κατάχρηση ουσιών ή εθισμό στο τζόγο.