Στυτική δυσλειτουργία: Πώς μπορεί να βοηθήσει η σύντροφος

Οι ειδικοί διατείνονται ότι για την αποτελεσματική αντιμετώπισή της οι σύντροφοι πρέπει να λειτουργούν ως ζευγάρι, ως ολότητα, και όχι ατομικά και μεμονωμένα. Συνεπώς, η στάση που θα τηρήσει η γυναίκα θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά…

«Περιστασιακά οι άνδρες δυσκολεύονται να επιτύχουν ή να διατηρήσουν μια στύση ικανή για σεξουαλική πράξη. Η περιστασιακή στυτική δυσλειτουργία μπορεί να οφείλεται στο άγχος, την κούραση, την υπερκατανάλωση αλκοόλ και δεν είναι ανησυχητική. Ωστόσο, όταν αυτή συμβαίνει συχνά, τότε μπορεί να οφείλεται σε συναισθηματικά ή οργανικά αίτια, οπότε ο ασθενής θα πρέπει να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό, αφού μπορεί να είναι ένδειξη ύπαρξης μιας σοβαρότερης πάθησης», εξηγεί ο χειρουργός ουρολόγος Δρ. Νικόλαος Γ. Κατσένης.

«Από τη διάγνωση έως τη θεραπεία η στάση της συζύγου/συντρόφου είναι ανεκτίμητη, αφού μπορεί να καθορίσει και επιταχύνει σημαντικά την όλη θεραπευτική διαδικασία», επισημαίνει.

Δεδομένου ότι μια υγιής σεξουαλική ζωή είναι καίριας σημασίας για τις περισσότερες ερωτικές σχέσεις, οτιδήποτε μπορεί να την κλονίσει μοιάζει σαν παράγοντας καταστροφής τους. Ωστόσο, τα ζευγάρια πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι η στυτική δυσλειτουργία είναι συνήθως θεραπεύσιμη και υπό αυτό το πρίσμα και προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να λειτουργούν.

Είναι αλήθεια, βεβαίως, ότι το έτερον ήμισυ κάποιου με στυτική δυσλειτουργία μπορεί να βιώσει αρνητικά συναισθήματα και να οδηγηθεί σε άτοπες συμπεριφορές (π.χ. υπονοούμενα, απομάκρυνση ή αντιθέτως σε υπερβολικό ερωτισμό). Κι αυτό γιατί οι γυναίκες συνήθως τείνουν να κατηγορούν τον εαυτό τους. Όμως, οι πιο συνηθισμένοι λόγοι της στυτικής δυσλειτουργίας δεν τις αφορούν, καθώς είναι αδιάγνωστες οργανικές παθήσεις, όπως ο διαβήτης, η υψηλή χοληστερόλη ακόμη και τα πρώτα στάδια καρδιακής νόσου, ή είναι επιπτώσεις ορισμένων φαρμάκων που λαμβάνει ο σύντροφός τους για την αντιμετώπιση αυτών.

«Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να ενημερωθούν κατά το δυνατόν πληρέστερα για την πάθηση. Η καλύτερη κατανόηση των αιτιών εμφάνισής της μπορεί να τις βοηθήσει να εμβαθύνουν στη σχέση, ίσως ακόμα και επιτρέψουν στον γιατρό να διακρίνει ποια μπορεί να είναι η αιτία εμφάνισης της δυσλειτουργίας. Κι αυτό διότι σε αρκετές περιπτώσεις οι γυναίκες γνωρίζουν καλύτερα από τους πάσχοντες την αλήθεια για τις συνήθειες, τη διατροφή, τη φυσική κατάσταση, τα αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων, τη συναισθηματική τους κατάσταση και πολλά άλλα στα οποία οι ίδιοι δεν δίνουν τη δέουσα προσοχή», επισημαίνει ο Δρ. Κατσένης.

Η ενημέρωση και η απενοχοποίηση, όμως, θα πρέπει να συνοδεύεται από συντροφικότητα, τη θεμελιώδη αρχή για τη διαχείριση της πάθησης. Ο κλονισμός του ανδρισμού που βιώνει ο πάσχων, η ενοχή, η ανησυχία και η ντροπή μπορεί να τον απομακρύνει από τη σύντροφο και να οδηγήσει σε εσωστρέφεια. Η υποστήριξη της συντρόφου, η έμπρακτη απόδειξη συμπαράστασης και η ενστάλαξη της πεποίθησης ότι με κοινή προσπάθεια η πάθηση θα αντιμετωπιστεί και η σεξουαλική τους ζωή θα συνεχιστεί, είναι η υπεύθυνη στάση της απέναντι στον ασθενή. Σημαντικό είναι, επίσης, να διαμορφώνει τις συνθήκες και να υποστηρίζει κάθε πρακτική που αφαιρεί το άγχος που ποικιλοτρόπως του δημιουργείται. Κοινή θα πρέπει να είναι και η προσπάθεια για να καταστεί η επικοινωνία πιο χαλαρή και αποτελεσματική, προκειμένου να επιτευχθεί μια καλύτερη και πιο ικανοποιητική σεξουαλική ζωή.

Εάν για την αντιμετώπιση της στυτικής δυσλειτουργίας απαιτείται η αλλαγή ορισμένων βλαπτικών συνηθειών, όπως το κάπνισμα ή η κατανάλωση αλκοόλ, και αντικατάστασή τους με υγιεινές, όπως η καλύτερη διατροφή, η όποια προσπάθεια του πάσχοντα θα είναι αναποτελεσματική χωρίς την έμπρακτη υποστήριξη της συντρόφου. Η ταυτόχρονη αλλαγή των συνηθειών είναι ιδιαίτερα υποστηρικτική, βοηθά στην προσκόλληση σ’ αυτές και εν τέλει στη διαχείριση της στυτικής δυσλειτουργίας.

«Πράγματι, το κάπνισμα, η υπέρταση, ο σακχαρώδης διαβήτης, το μεταβολικό σύνδρομο, η καθιστική ζωή είναι κοινοί υπαίτιοι τόσο της αγγειογενούς στυτικής δυσλειτουργίας, δηλαδή εκείνης που οφείλεται σε βλάβη των αγγείων που διοχετεύουν αίμα στο πέος, όσο και άλλων αγγειακών παθήσεων που επηρεάζουν ακόμα και ζωτικά όργανα του σώματος, όπως η καρδιά. Η αλλαγή στον τρόπο ζωής και διατροφής είναι το πρώτο μέτρο που συστήνεται για την αναστροφή της αγγειακής βλάβης και επομένως και της στυτικής δυσλειτουργίας. Για την επιτυχή, όμως, και μόνιμη υιοθέτηση υγιεινών συνηθειών είναι επιθυμητή η κοινή προσπάθεια του ζευγαριού, καθώς ό,τι λιγότερο θέτει σε πειρασμό τον ασθενή, ο οποίος έχει συνεπώς φτωχή συμμόρφωση με τις συστάσεις του θεράποντος ιατρού, οπότε και αποτυχία στη θεραπεία», προειδοποιεί ο Δρ. Κατσένης.

Φυσικά, συμπληρωματικά ή σε αποτυχία των παραπάνω μέτρων υπάρχουν κι άλλες θεραπείες για τη διαχείριση της στυτικής δυσλειτουργίας. Μπορεί να κριθεί απαραίτητη η χορήγηση φαρμάκων, τα οποία διαστέλλουν τα αγγεία του πέους και βοηθούν στην επίτευξη μιας καλής στύσης, ενδοπεϊκές ενέσεις, αλοιφές ή να συσταθεί ακόμα και η διενέργεια χειρουργείου για την τοποθέτηση ξένου σώματος με αντλία στο πέος.

«Προτού φτάσουμε, όμως, σε αυτές τις επεμβατικές λύσεις, η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει προσφέρει τη δυνατότητα εφαρμογής κρουστικών υπερήχων απευθείας στο πέος με σκοπό τη δημιουργία νέων αγγείων για την καλύτερη αιμάτωσή του. Η μέθοδος έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματική στους άνδρες με αγγειογενή στυτική δυσλειτουργία. Πρόκειται για μια απολύτως ανώδυνη θεραπεία, αλλά το ουσιαστικό είναι ότι θεραπεύει το αίτιο της στυτικής δυσλειτουργίας και όχι τα συμπτώματά της. Μελέτες έχουν καταδείξει ότι ασθενείς που υποβλήθηκαν σ’ αυτή τη θεραπεία παρουσίασαν αύξηση της αιματικής ροής στο πέος κατά 140%, ενώ το 80% απαλλάχθηκαν από την ανάγκη λήψης φαρμάκων! Οι ασθενείς, λοιπόν, ξαναβρίσκουν την αυθόρμητη στύση τους. Ωστόσο, καμία θεραπεία δεν είναι αποτελεσματική εάν δεν είναι συστηματική και δεν εφαρμόζεται σύμφωνα με τις οδηγίες. Δεδομένης λοιπόν της αμέλειας ορισμένων ανδρών να μένουν πιστοί στη θεραπεία, η ενθάρρυνση της συντρόφου να την ακολουθούν μπορεί να προάγει την καλύτερη προσήλωση σ’ αυτή που με τη σειρά της θα οδηγήσει σε καλύτερα αποτελέσματα», καταλήγει ο Δρ. Νικόλαος Κατσένης.