Πριαπισμός: Τι προκαλεί την παράταση της στύσης στον άνδρα
Ο πριαπισμός αποτελεί την παθολογική παράταση της στύσης (πέραν των 4 ωρών) η οποία παραμένει μετά από ή δε σχετίζεται με σεξουαλική επαφή ή σεξουαλικό ερέθισμα.
Μπορεί να εμφανιστεί σε κάθε ηλικία. Η συχνότητά του είναι χαμηλή στο γενικό πληθυσμό (0,5-0,9:100.000). Στους πάσχοντες από δρεπανοκυτταρική αναιμία ο πριαπισμός εμφανίζεται συχνότερα (3,6% στις ηλικίες κάτω των 18 ετών και 42% στους μεγαλύτερους). Διακρίνεται σε χαμηλής ροής (ισχαιμικός), υψηλής ροής (μη ισχαιμικό) και διαλείποντα.
Ο πριαπισμός χαμηλής ροής (ισχαιμικός) είναι η συχνότερη μορφή με ποσοστό εμφάνισης άνω του 95%. Ο ασθενής παραπονείται για επώδυνη στύση η οποία όταν υποχωρήσει, παύει και ο πόνος. Συνήθως είναι ιδιοπαθής, εμφανίζεται όμως και σε αιματολογικές παθήσεις (δρεπανοκυτταρική αναιμία, θαλασσαιμία, πολλαπλούν μυέλωμα), μεταβολικές διαταραχές (αμυλοείδωση, νόσος Fabry), νευρολογικές διαταραχές (κακώσεις νωτιαίου μυελού, σύνδρομο ιππουρίδας, κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, στένωση σπονδυλικού σωλήνα), κακοήθειες (λευχαιμίες, νεοπλάσματα του εγκεφάλου, τοπικά ή μεταστατικά νεοπλάσματα του πέους, π.χ. προστάτη, ουρήθρας, ουροδόχου κύστεως, ορθού) ή μετά από χρήση φαρμάκων όπως ενδοπεϊκών ενέσεων (παπαβερίνη, φαιντολαμίνη, αλπροσταδίλη), ανταγωνιστών των α υποδοχέων (πραζοσίνη, τεραζοσίνη, δοξαζοσίνη, ταμσουλοσίνη), αγχολυτικών (υδροξυζίνη), αντιψυχωτικών και αντικαταθλιπτικών (τραζοδόνη, βουπροπιόνη, φλουοξετίνη, σερταλίνη, λίθιο, ρισπεριδόνη, χλωροπρομαζίνη), αντιυπερτασικών (υδραλαζίνη, γουανεθιδίνη, προπρανολόλη), ορμονών (εκλυτική ορμόνη των γοναδοτροπινών, τεστοστερόνη) ή ουσιών (αλκοόλ, μαριχουάνα, κοκαΐνη, κρακ).
Ο πριαπισμός υψηλής ροής (μη ισχαιμικός) είναι σπάνιος και συνηθέστερα εμφανίζεται μετά από κάκωση στο περίνεο, όπου τραυματίζεται η σηραγγώδης αρτηρία και δημιουργείται αρτηριοφλεβώδης επικοινωνία με τα κολποειδή των σηραγγωδών σωμάτων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση επίμονης στύσης μετά από 2-3 εβδομάδες από την κάκωση. Τέλος, ο διαλείπων πριαπισμός απαντάται κυρίως στους πάσχοντες από δρεπανοκυτταρική αναιμία και σπανιότερα σε νευρολογικές διαταραχές. Παθοφυσιολογικά είναι πανομοιότυπος με τον πριαπισμό ισχαιμικού τύπου.
Η θεραπεία του πριαπισμού εξαρτάται από τον τύπο του. Ο ισχαιμικός τύπος είναι επείγουσα κατάσταση που απαιτεί άμεση αντιμετώπιση εντός του πρώτου 6ώρου έτσι ώστε να υποχωρήσει η στύση και να αποτραπούν μόνιμες βλάβες στον στυτικό ιστό του πέους. Αντίθετα, ο πριαπισμός υψηλής ροής δεν είναι επικίνδυνος για την στύση του αρρώστου, οπότε μπορεί να αντιμετωπισθεί σε δεύτερο χρόνο εντοπίζοντας και θεραπεύοντας την αιτία.
Τέλος, ο στόχος στον διαλείποντα πριαπισμό είναι, εκτός από την αντιμετώπιση του τρέχοντος επεισοδίου όπως τον ισχαιμικό, η πρόληψη της υποτροπής.
Πηγή: www.askitis.gr
Διαβάστε επίσης:
Ο κύκλος ζωής του πέους. Σε ποια ηλικία μειώνεται το μέγεθος
