Παπαταξιάρχης: Είμαστε μέρος της λύσης αλλά δυστυχώς, δεν έχουμε πείσει...

Επιμέλεια: Νατάσσα Ν. Σπαγαδώρου

Το βέβαιο είναι ότι απαιτείται υπερπροσπάθεια, καθώς οι υπάρχοντες ρυθμοί δεν είναι αρκετοί, σημείωσε με νόημα ο ομιλητής, προσθέτοντας ότι δε θα πρέπει να εμφανιστούν ξανά φαινόμενα απαξίωσης της Υγείας, των Δομών, των Δράσεων και των Πολιτικών.

Αναφερόμενος στη μετά Μνημόνιο εποχή, ο κ. Παπαταξιάρχης, επεσήμανε ότι το πρόταγμα σε κάθε περίπτωση αποτελεί ο Έλληνας ασθενής, ενώ απαραίτητα συστατικά για την επόμενη ημέρα αποτελούν η βιωσιμότητα, η απαλλαγή από τη δημοσιονομική επιτροπεία, η οργάνωση της πολιτικής υγείας και κράτους, η εθνική πολιτική και το εθνικό συμβόλαιο για την υγεία, η επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών αλλά και η προβλεψιμότητα.

Εξάλλου, σε μία αποστροφή της ομιλίας του στηλίτευσε και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των σκανδάλων, λέγοντας ότι «ο κλάδος, θα πρέπει να σταθεί αυτοκριτικά, απέναντι στην ιστορία της και σε μια ελληνική κοινωνία, η οποία την αντιμετωπίζει με καχυποψία, επιφύλαξη, συστολή και αμφισβήτηση.

Επίσης, ο ομιλητής άσκησε κριτική και στην τοποθέτηση του υπουργού Υγείας Ανδρέα Ξανθού στην Πρωτοχρονιάτικη πίτα της ΠΕΦ, σημειώνοντας, ότι «Η Πολιτεία, έχει μόνο δίκιο όταν αναφέρεται στην αλλαγή της συμμετοχής των ασθενών στη θεραπεία, στη φαρμακευτική δαπάνη, στην τιμολόγηση, στην αποζημίωση, στη λειτουργία του συστήματος, στο θεσμικό πλαίσιο, στην ανάγκη διαχρονικότητας, στην ανάγκη επούλωσης πληγών. Ωστόσο, στις βελτιώσεις που προσφέρει, δεν προβαίνει κατ’ανάγκη σε μεταρρυθμίσεις».

Αναλυτικά, η τοποθέτηση του κ. Παπαταξιάρχη έχει ως εξής:

Το Συνέδριο της Ε.Ε.Φα.Μ. αποτελεί το μαζικότερο Συνέδριο που συνδέεται με το χώρο του φαρμάκου στην Ελλάδα, με πάνω από 1.000 συμμετέχοντες. Αντικατοπτρίζει πλήρως την ιστορία της Εταιρείας που μετρά 27 χρόνια. Η προετοιμασία του Συνεδρίου διήρκησε πάνω από 19 μήνες, με τη συνεισφορά 50-70 ατόμων. Είναι ιδιαίτερη τιμή για μένα η προεδρία του Συνεδρίου και η συνεισφορά στην προετοιμασία του, που ξεκίνησε σχεδόν με την επάνοδο μου από τις ΗΠΑ.

Είμαστε μέρος της λύσης αλλά δεν έχουμε πείσει

Η βιομηχανία και οι εκπρόσωποί της, κατ’αρχήν θα πρέπει να κάνουν τον απολογισμό τους όχι μόνο λόγω της κρίσης, με αφορμή και άλλοθι αυτήν, αλλά κυρίως για την εποχή προ κρίσης, όσον αφορά το λειτουργικό μοντέλο που εγκατέστησε, την ηθική που υπηρέτησε, την αισθητική και την εικόνα που επιδίωξε και συστηματικά καλλιέργησε, για τις αξίες που υπηρέτησε, για τα μηνύματα που μετέδωσε, για την προοπτική που προσέφερε και για τα αδιέξοδα που οδήγησε.

Η βιομηχανία δεν έπεισε ακόμα ότι από μέρος του προβλήματος, μπορεί να είναι και μέρος της λύσης του ή τουλάχιστον στον κεντρικό πυρήνα επίλυσης.

Απαιτείται επομένως: Υπερπροσπάθεια, καθώς οι υπάρχοντες ρυθμοί δεν είναι αρκετοί, ανανέωση λόγου και σκέψης, αναδόμηση και αναδιάταξη στρατηγικής, ανανέωση φυσιογνωμίας και μετάλλαξη επιχειρηματολογίας. Θα πρέπει να σταθεί αυτοκριτικά, απέναντι στην ιστορία της και σε μια ελληνική κοινωνία, η οποία την αντιμετωπίζει με καχυποψία, επιφύλαξη, συστολή και αμφισβήτηση.

Είχαμε προνοήσει ένα χρόνο πριν σχετικά με τους πυλώνες του Συνεδρίου: Εμπιστοσύνη, Συνεργασία, Αξία. Τις ημέρες αυτές της αμφισβήτησης, είμαστε πιο προετοιμασμένοι και επίκαιροι παρά ποτέ!

Μονόδρομες επιλογές

Η Πολιτεία στη θεώρηση της αξιολόγησής της, έχει μόνο δίκιο όταν αναφέρεται στην αλλαγή της συμμετοχής των ασθενών στη θεραπεία, στη φαρμακευτική δαπάνη, στην τιμολόγηση, στην αποζημίωση, στη λειτουργία του συστήματος, στο θεσμικό πλαίσιο, στην ανάγκη διαχρονικότητας, στην ανάγκη επούλωσης πληγών, στην ισορροπία ελαστικού/ανελαστικού, στην αποτίμηση και τελικά στην αξιοπρέπεια. Ωστόσο, στις βελτιώσεις που προσφέρει, δεν προβαίνει κατ’ανάγκη σε μεταρρυθμίσεις.

Παρόλα αυτά, δεν έχει δίκιο όσον αφορά στις μονόδρομες επιλογές, στις επίμονες μακροχρόνια κοστολογικά προσεγγίσεις και στη μη ενεργή ακρόαση των φορέων του φαρμάκου.

Σύμφωνα με τον Υπουργό Υγείας, το 2018 αποτελεί χρονιά ορόσημο, καθώς την Τρίτη 21 Αυγούστου, η χώρα εξέρχεται επισήμως του Μνημονίου.

Απαραίτητα συστατικά για την επόμενη ημέρα αποτελούν η βιωσιμότητα, η απαλλαγή από τη δημοσιονομική επιτροπεία, η οργάνωση της πολιτικής υγείας και κράτους, η εθνική πολιτική και το εθνικό συμβόλαιο για την υγεία, η επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών , η προβλεψιμότητα, η αλλαγή μείγματος πολιτικής και η μετάβαση από μια εποχή ελλείματος σχεδιασμού και ελέγχων, σε μία εποχή ανάπτυξης, σχεδιασμού και οράματος.

Ο ασθενής αποτελεί το πρόταγμα

Το πρόταγμα σε κάθε περίπτωση αποτελεί ο Έλληνας ασθενής και ο Έλληνας πολίτης, με πολιτικές πρόληψης, προφύλαξης, αλλά και πολιτικές που διασφαλίζουν την πρόσβαση στις απαραίτητες θεραπείες.

Δε θα πρέπει να εμφανιστούν ξανά φαινόμενα απαξίωσης της Υγείας, των Δομών, των Δράσεων και των Πολιτικών και φαινόμενα τοξικότητας στην επικοινωνία και την ενημέρωση και παράλληλα θα πρέπει πάντα να τονίζεται η διαφορά του επείγοντος από το σημαντικό.

Αιτούμενο είναι η καθολική υγειονομική κάλυψη, μέσα σε ένα σύγχρονο, βιώσιμο και αποτελεσματικό Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Η καινοτομία θα πρέπει να αναγνωριστεί ως αξία, μονόδρομος, δικαίωμα και όχι ζητούμενο. Η επιχειρηματικότητα θα πρέπει να αναγνωρίζεται και να ισορροπεί, χωρίς φαινόμενα ποινικοποίησης της κερδοφορίας.
Το σύστημα θα πρέπει να ηθικοποιηθεί, όχι ως μονοπώλιο κάποιων, αλλά ως πρόταγμα όλων. Η πρόσβαση στην Υγεία/Φάρμακο θα πρέπει να είναι καθολική και να υπάρχει ισορροπία μεταξύ Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, χωρίς διαιρετικές τομές.
Αναμφίβολα, η εξίσωση και σχέση Κοινωνίας-Υγείας-Πολιτικής είναι δύσκολη.

Ωστόσο, στο περιβάλλον αυτό, ο ανθρωπιστικός παράγοντας της φαρμακευτικής βιομηχανίας πρέπει να αναγνωρίζεται, οι στρεβλώσεις, παθογένειες, αντιδεοντολογικές συμπεριφορές να απομονώνονται και το αρνητικό κοινωνικό αποτύπωμα να αποδομείται.
Ο τομέας της Υγείας δεν αποτελεί α-πολιτική υπόθεση και ουδέτερο ζήτημα, παρόλα αυτά το φάρμακο αποτελεί ταυτόχρονα τεχνοκρατικό ζήτημα με: ιδεολογία, αξιακά πρότυπα, κοινωνικές προτεραιότητες, συγκρούσεις, κοινωνικές συμμαχίες, πολιτικές επιλογές, ισορροπίες, ρήξεις, συμβιβασμούς.

Το φάρμακο και η καινοτομία σίγουρα φέρουν θετικό πρόσημο, σε όρους παραγωγικότητας, οικονομικής ευμάρειας, επενδύσεων, ανάπτυξης, ανάκαμψης, ελπίδας και οράματος (86.000 εργαζόμενοι άμεσα και έμμεσα, 3,5% του ΑΕΠ).

Ο 10λογος της φαρμακευτικής πολιτικής

Ο προτεινόμενος δεκάλογος για τη φαρμακευτική πολιτική βασίζεται στα παρακάτω βήματα:

1. Επικεντρωνόμαστε στα σημαντικά

2. Σχεδιάζουμε μαζί προσεκτικά: βιωσιμότητα, πρόσβαση, οικονομική προσιτότητα

3. Θέτουμε ρεαλιστικούς στόχους

4. Αλληλεπιδρούμε με ακεραιότητα

5. Απλοποιούμε

6. Αναζητούμε λύσεις με θετική προσέγγιση και διάθεση

7. Οικοδομούμε συμμαχίες, όπου αυτό είναι εφικτό

8. Κατανοούμε και σεβόμαστε όλους τους φορείς

9. Εκτελούμε με πειθαρχία ότι αποφασίσαμε

10. Χρησιμοποιούμε την τεχνογνωσία που αντλούμε από τη Διεθνή πρακτική

Όλα τα παραπάνω, δε μπορούν να πραγματοποιηθούν χωρίς τους φορείς κλινικής έρευνας και ανάπτυξης, τη φαρμακευτική βιομηχανία και τους επαγγελματίες του χώρου».

Διαβάστε ακόμη:

11ο Συνέδριο ΕΕΦΑΜ: Η απάντηση στις προκλήσεις της υγείας είναι ειλικρίνεια, συνεργασίες, διάλογος

11ο Συνέδριο ΕΕΦΑΜ: Τα στελέχη της φαρμακοβιομηχανίας μπροστά στη μεγάλη επανεκκίνηση

ΣΦΕΕ: Εμπιστευόμαστε την Δικαιοσύνη - Η Πολιτεία να θωρακίσει το σύστημα υγείας

Αποστολίδης: Η υπόθεση Novartis να μη γίνει άλλοθι για επιβολή νέων μέτρων

PhRMA Innovation Forum: Η καινοτομία αντιμετωπίζεται ως δαπάνη - Όχι σε ένα ακόμη αδιέξοδο