Οστεοαρθρίτιδα: Η σημασία της κίνησης στη διαχείριση του πόνου

Πρόκειται για μία κατάσταση που σχεδόν όλοι οι άνθρωποι εκδηλώνουν με το πέρασμα του χρόνου.

Η πιο συχνή θέση ανάπτυξή της είναι το γόνατο. Υπολογίζεται ότι το 3,6% των ενηλίκων σε όλο τον κόσμο πάσχουν από οστεοαρθρίτιδα στο γόνατο, ενώ από οστεοαρθρίτιδα στο ισχίο πάσχει το περίπου 1% των ενηλίκων.

Αν και η συχνότητα της οστεοαρθρίτιδας αυξάνεται με την ηλικία, δεν την εκδηλώνουν μόνο ηλικιωμένοι. Με την αύξηση των ποσοστών της παχυσαρκίας, ολοένα και περισσότεροι νέοι άνθρωποι παρουσιάζουν αρθριτικές βλάβες, ιδιαίτερα στα γόνατά τους.

Ο πόνος που προκαλεί η οστεοαρθρίτιδα αναγκάζει τους πάσχοντες να περιορίζουν την κινητικότητά τους για να μην πονάνε. Η ακινησία, όμως, είναι ό,τι χειρότερο για τις αρθρώσεις, καθώς αποδυναμώνει τους μυς και τους συνδέσμους με συνέπεια να αδυνατούν να συγκρατήσουν τα οστά στη θέση τους και να εντείνεται ο πόνος και η δυσκαμψία.

Μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2015 στο επιστημονικό περιοδικό Arthritis Care & Research, συμπεριέλαβε 1.168 άνδρες και γυναίκες, ηλικίας 49 έως 83 ετών, που είχαν οστεοαρθρίτιδα στα γόνατα.

Οι εθελοντές εφοδιάστηκαν με μετρητές βημάτων και υποβλήθηκαν σε δύο τεστ κινητικότητας (ταχύτητα βάδισης και έγερσης από μία καρέκλα). Όπως διαπίστωσαν οι επιστήμονες, οι ασθενείς περνούσαν κατά μέσο όρο τα δύο τρίτα της ημέρας τους καθισμένοι. Όσο λιγότερο δραστήριοι ήταν, τόσο πιο αργά βάδιζαν και τόσο πιο πολύ δυσκολεύονταν να σηκωθούν από την καρέκλα.

Άλλη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό American Journal of Public Health, κατέληξε στο συμπέρασμα πως όσο περισσότερο χρόνο περνούν καθισμένοι οι ασθενείς με αρθρίτιδα, τόσο μεγαλύτερη είναι η απώλεια της λειτουργικότητάς τους σε διάστημα δύο ετών.

Τα καλά νέα είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά για να αρχίσει ένας ασθενής να κινείται.

Μελέτη σε 2.000 ηλικιωμένους που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Arthritis & Rheumatology, έδειξε πως όσοι ηλικιωμένοι με οστεοαρθρίτιδα στα γόνατα γυμνάζονταν συστηματικά, ήταν πιο λειτουργικοί και είχαν λιγότερη αναπηρία από τους συνομηλίκους τους που απέφευγαν την άσκηση για να μην πονάνε. Οι δραστήριοι εθελοντές της μελέτης αφιέρωναν τουλάχιστον 150 λεπτά την εβδομάδα σε δραστηριότητες όπως το περπάτημα με όσο πιο γρήγορο βήμα μπορούσαν.

Το κλειδί είναι να βρει ο ασθενής την χρυσή τομή ώστε να εξακολουθήσει να κινείται, χωρίς να υποφέρει.

Πρέπει να βρει ένα υποκατάστατο των δραστηριοτήτων τις οποίες περιορίζει ο πόνος της αρθρίτιδας. Οι ασθενείς ωφελούνται ακόμα και από απλές αλλαγές, όπως το να τοποθετούν αντικείμενα σε σχετικά μακρινή απόσταση προκειμένου να σηκώνονται για να τα φτάνουν.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να ακινητοποιηθούν καθώς όσο μεγαλώνουν, αν δεν κινούνται όσο περισσότερο μπορούν, δεν θα μπορούν να κινηθούν καθόλου.