Γιατί το διαδικτυακό μπούλινγκ είναι χειρότερο από τον φυσικό εκφοβισμό για τους εφήβους

Ερευνητές από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ ανέλυσαν δεδομένα που συλλέχθηκαν για περισσότερα από 10.000 παιδιά στις ΗΠΑ από 10 και 13 ετών μεταξύ Ιουλίου 2018 και Ιανουαρίου 2021 για τη μελέτη της Γνωστικής Ανάπτυξης του Εγκεφάλου των Εφήβων (Μελέτη ABCD).

Διαπίστωσαν ότι τα θύματα διαδικτυακού εκφοβισμού στην πρώιμη εφηβεία είναι πιο πιθανό να αναφέρουν αυτοκτονικές σκέψεις από εκείνα που έχουν βιώσει εκφοβισμό στην πραγματική ζωή.

«Σε μια εποχή που οι έφηβοι περνούν περισσότερο χρόνο από ποτέ στο διαδίκτυο, η μελέτη υπογραμμίζει τον αρνητικό αντίκτυπο που μπορεί να έχει ο εκφοβισμός στον εικονικό κόσμο», δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας Δρ. Ran Barzilay, επίκουρος καθηγητής στο Lifespan Brain Institute. LiBI) του Νοσοκομείου Παίδων της Φιλαδέλφειας.

Το ποσοστό αυτοκτονιών στα παιδιά αυξάνεται σταθερά, ενώ το 2018 έγινε η δεύτερη κύρια αιτία θανάτου ατόμων ηλικίας μεταξύ 10 και 24 ετών στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC).

Οι παράγοντες που συμβάλλουν στην αυτοκτονία σε παιδιά και εφήβους δεν είναι πλήρως κατανοητοί, αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι παίζουν ρόλο οι περιβαλλοντικοί στρεσογόνοι παράγοντες.

Ο παραδοσιακός εκφοβισμός και η θυματοποίηση από συνομηλίκους είναι αναγνωρισμένοι παράγοντες κινδύνου αυτοκτονίας στους νέους.

Ωστόσο, ένα από τα εκπληκτικά ευρήματα της μελέτης του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια και του Πανεπιστημίου Reichman στο Ισραήλ, ήταν ότι ο διαδικτυακός εκφοβισμός είναι ένα ξεχωριστό φαινόμενο, ανεξάρτητο από τις εκτός ίντερνετ εμπειρίες εκφοβισμού.

Στην μετά COVID εποχή, ένα σημαντικό ποσοστό αλληλεπίδρασης συνομηλίκων, συμπεριλαμβανομένου του εκφοβισμού, λαμβάνει χώρα στο διαδίκτυο μέσω μηνυμάτων ή μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Πριν από αυτή τη μελέτη, δεν ήταν σαφές εάν το να είσαι στόχος διαδικτυακού εκφοβισμού αποτελούσε ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για αυτοκτονία.

Η μελέτη ABCD ορίζει τον διαδικτυακό εκφοβισμό ως «σκόπιμη προσπάθεια να βλάψεις ένα άλλο άτομο ή να φερθείς με κακία απέναντί ​​του στο Διαδίκτυο, σε ατομικά ή ομαδικά κείμενα ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (όπως το Instagram ή το Snapchat)».

Ο εκφοβισμός εκτός διαδικτύου χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες - έκδηλη επιθετικότητα, όπως απειλή ή χτύπημα, επιθετικότητα στη σχέση, όπως το να μην προσκαλείς κάποιον ή να τον αφήνεις απέξω και επιθετικότητα φήμης, όπως η διάδοση φημών και το κουτσομπολιό.

Από τα παιδιά που συμμετείχαν στη μελέτη, το 7,6% απάντησαν ότι είχαν βιώσει σκέψεις ή πράξεις αυτοκτονίας, το 8,9% ανέφεραν ότι ήταν στόχοι διαδικτυακού εκφοβισμού και το 0,9% ανέφεραν ότι εκφοβίζουν άλλους.

Η ομάδα διαπίστωσε ότι το να είσαι στόχος διαδικτυακού εκφοβισμού συνδέθηκε με την αυτοκτονία, ενώ το να είσαι θύτης διαδικτυακού εκφοβισμού όχι.

Αυτό το εύρημα είναι διαφορετικό από αυτό που σχετίζεται με τον παραδοσιακό εκφοβισμό, ο οποίος συνδέεται με την αυτοκτονία τόσο για τους θύτες όσο για τα θύματα.

Η έκθεση αναφέρει ότι η συσχέτιση μεταξύ της εμπειρίας διαδικτυακού εκφοβισμού και της αυτοκτονίας στην πρώιμη εφηβεία ήταν «σημαντική πέρα ​​από άλλους παράγοντες κινδύνου αυτοκτονίας, συμπεριλαμβανομένων των εμπειριών επιθετικότητας ή της διάπραξης εκφοβισμού από συνομηλίκους εκτός διαδικτύου».

Αυτό εξακολουθούσε να ισχύει όταν λήφθηκαν υπόψη τα δημογραφικά στοιχεία, περιβαλλοντικοί παράγοντες και η ψυχοπαθολογία.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν επίσης ότι ο εκφοβισμός στο διαδίκτυο επικαλύπτεται μόνο εν μέρει με τον εκφοβισμό εκτός σύνδεσης.

Αυτό υποδηλώνει ότι οι νέοι που επηρεάζονται από τον διαδικτυακό εκφοβισμό είναι διαφορετικοί από εκείνους που επηρεάζονται από τον εκφοβισμό εκτός διαδικτύου.

Ο έλεγχος για εμπειρίες διαδικτυακού εκφοβισμού θα μπορούσε επομένως να βοηθήσει στον εντοπισμό νέων που διατρέχουν κίνδυνο αυτοκτονίας και δεν εντοπίζονται κατά τον έλεγχο για εμπειρίες επιθετικότητας από συνομηλίκους εκτός διαδικτύου.

«Οι πάροχοι πρωτοβάθμιας περίθαλψης καλό είναι να ελέγχουν τους εφήβους για διαδικτυακό εκφοβισμό εξίσου συχνά με άλλους παράγοντες κινδύνου αυτοκτονίας όπως η κατάθλιψη», δήλωσε ο Δρ Ran Barzilay.

Η μελέτη δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση JAMA Network Open.