Άσκηση: Πόσο μειώνει τον κίνδυνο θανάτου μετά τη διάγνωση άνοιας

Η σωματική δραστηριότητα οποιασδήποτε έντασης μετά τη διάγνωση άνοιας σχετίζεται με περίπου 30% χαμηλότερο κίνδυνο θανάτου, διαπιστώνει νέα έρευνα.

Οι ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι πάσχοντες από άνοια θα πρέπει να ενθαρρύνονται να συνεχίσουν ή να ξεκινήσουν μια ρουτίνα άσκησης, δεδομένου ότι το μέσο προσδόκιμο ζωής μετά τη διάγνωση άνοιας μπορεί να είναι μόνο 4-5 χρόνια.

Προηγούμενες έρευνες έχουν συνδέσει τη σωματική δραστηριότητα με χαμηλότερο κίνδυνο θανάτου σε άτομα με τη νόσο, αλλά ήταν επικεντρωμένες σε μόνο ένα χρονικό σημείο. Έτσι, δεν είναι σαφές αν οι αλλαγές στην ποσότητα ή την ένταση της σωματικής δραστηριότητας πριν και μετά τη διάγνωση μπορεί να έχουν επιρροή, λένε οι ερευνητές.

Για να το διερευνήσουν περαιτέρω, βασίστηκαν σε στοιχεία από τη βάση δεδομένων της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφάλισης Υγείας της Κορέας, τα οποία αφορούσαν 60.252 άτομα που διαγνώστηκαν με άνοια μεταξύ 2010 και 2016 και είχαν υποβληθεί σε εξετάσεις δύο χρόνια πριν και μετά τη διάγνωσή τους.

Η μέση ηλικία των συμμετεχόντων ήταν 74 ετών, 43.276 (72%) από αυτούς είχαν νόσο Αλτσχάιμερ και 7.536 (12,5%) είχαν αγγειακή άνοια.

Η άσκηση, όπως το τρέξιμο, το αερόμπικ, η γρήγορη ποδηλασία και η αναρρίχηση για περισσότερο από 20 λεπτά, ορίστηκε ως έντονη ένταση. Η μέτρια ένταση περιλάμβανε γρήγορο περπάτημα, διπλό τένις και ποδηλασία σε κανονικό ρυθμό για περισσότερο από 30 λεπτά. Η ελαφριά ένταση περιλάμβανε δραστηριότητες, όπως το περπάτημα για περισσότερο από 30 λεπτά.

Η τακτική σωματική δραστηριότητα ορίστηκε ως άσκηση υψηλής έντασης τρεις ή περισσότερες φορές την εβδομάδα, για τουλάχιστον 20 λεπτά, ή άσκηση μέτριας έντασης πέντε ή περισσότερες φορές την εβδομάδα, για τουλάχιστον 30 λεπτά.

Οι συμμετέχοντες κατηγοριοποιήθηκαν ανάλογα με τις αλλαγές στην τακτική σωματική δραστηριότητα κατά τα δύο έτη πριν και μετά τη διάγνωσή τους: μη ασκούμενοι (78%, 47.050), όσοι σταμάτησαν (λίγο πάνω από 10%, 6.212), αρχάριοι (8%, 4.801) και όσοι συνέχισαν την άσκηση (λίγο πάνω από 3,5%, 2.189).

Κατά τη διάρκεια μιας μέσης περιόδου παρακολούθησης σχεδόν τεσσάρων ετών έως το τέλος του 2019, 16.431 (27%) συμμετέχοντες στη μελέτη πέθαναν.

Η τακτική σωματική δραστηριότητα πριν και μετά τη διάγνωση της άνοιας, συσχετίστηκε με τη μεγαλύτερη μείωση του κινδύνου θανάτου, ανεξάρτητα από τον τύπο της άνοιας.

Τα υψηλότερα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας μετά τη διάγνωση συνδέθηκαν με μείωση του κινδύνου θανάτου που εξαρτιόταν από την ποσότητα, αλλά όχι από την ένταση.

Σε σύγκριση με την αδράνεια, η διατήρηση μιας ρουτίνας άσκησης συσχετίστηκε με 29% χαμηλότερο κίνδυνο θανάτου. Εάν αυτή ήταν ελαφριάς έντασης, ο κίνδυνος ήταν 30% χαμηλότερος. Οι μειώσεις του κινδύνου για μέτριας και υψηλής έντασης δραστηριότητα ήταν 26% και 30%, αντίστοιχα.

Η έναρξη άσκησης οποιασδήποτε έντασης μετά τη διάγνωση, σχετιζόταν με τουλάχιστον 20% χαμηλότερο κίνδυνο θανάτου.

Πρόκειται για μελέτη παρατήρησης και επομένως δεν μπορεί να τεκμηριώσει την αιτία.

Oι ερευνητές αναγνωρίζουν ότι τα ευρήματά τους μπορεί να οφείλονται σε αντίστροφη αιτιώδη συνάφεια, σύμφωνα με την οποία τα άτομα με λιγότερο σοβαρή άνοια και λιγότερους λειτουργικούς περιορισμούς μπορεί να είχαν περισσότερες πιθανότητες να παραμείνουν σωματικά δραστήρια.

Δεν ήταν επίσης διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με το είδος της σωματικής δραστηριότητας που δήλωσαν οι συμμετέχοντες ότι έκαναν.

Παρ' όλα αυτά, οι ερευνητές λένε: «Βασιζόμενοι στην καθιερωμένη προστατευτική επίδραση της σωματικής δραστηριότητας έναντι της θνησιμότητας από όλες τις αιτίες, η μελέτη μας υποδηλώνει ότι ακόμη και σε χαμηλά επίπεδα, η σωματική δραστηριότητα μπορεί να μειώσει σημαντικά τον κίνδυνο θνησιμότητας σε άτομα με άνοια».

Και καταλήγουν: «Η μελέτη μας αναδεικνύει τη δυνητική κλινική αξία της ενθάρρυνσης των ατόμων με άνοια να διατηρήσουν ή να ξεκινήσουν σωματική δραστηριότητα, ανεξάρτητα από την έντασή της, μετά τη διάγνωση της άνοιας».

Τα ευρήματα δημοσιεύονται στην επιστημονική επιθεώρηση British Journal of Sports Medicine.