Καρκίνος παγκρέατος: Τα οφέλη της χημειοθεραπείας πριν και μετά από τη χειρουργική επέμβαση
Οι ασθενείς με καρκίνο στο πάγκρεας που υποβλήθηκαν σε χημειοθεραπεία τόσο πριν όσο και μετά τη χειρουργική επέμβαση, παρουσίασαν μεγαλύτερα ποσοστά επιβίωσης συγκριτικά με όσους υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση ακολουθούμενη από χημειοθεραπεία, σύμφωνα με νέα μελέτη ερευνητών του Κέντρου Καρκίνου του Yale (YCC) και της Ιατρικής Σχολής του Yale.
Η μελέτη αφορούσε ασθενείς με πορογενές αδενοκαρκίνωμα παγκρέατος (PDAC), το οποίο αποτελεί το 90% των καρκίνων του παγκρέατος. Πρόκειται για επιθετική μορφή καρκίνου με υψηλό ποσοστό θνησιμότητας, που αναμένεται να αποτελέσει τη δεύτερη κύρια αιτία θανάτων από καρκίνο στις ΗΠΑ μέχρι το 2030.
Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα ευρήματά τους είναι ενθαρρυντικά για το 15-20% των ασθενών με καρκίνο του παγκρέατος των οποίων οι όγκοι είναι χειρουργήσιμοι.
Η δοκιμή Φάσης ΙΙ αξιολόγησε μια τροποποιημένη μορφή της χημειοθεραπευτικής αγωγής FOLFIRINOX που εγκρίθηκε το 2011 ως θεραπεία πρώτης γραμμής για ασθενείς με μεταστατικό καρκίνο του παγκρέατος.
Οι ασθενείς έλαβαν έξι κύκλους χημειοθεραπείας του τροποποιημένου FOLFIRINOX πριν και έξι μετά από τη χειρουργική επέμβαση. Το τροποποιημένο σχήμα περιελάμβανε ελαφρώς χαμηλότερες δόσεις FOLFIRINOX για τη βελτίωση της ανεκτικότητας, η οποία είχε αποδειχθεί σε δημοσίευση του 2016 ότι δεν επηρέασε αρνητικά τα αποτελέσματα.
Από τους 46 ασθενείς που ξεκίνησαν την τροποποιημένη θεραπεία, οι 37 ολοκλήρωσαν και τους έξι κύκλους χημειοθεραπείας πριν από τη χειρουργική επέμβαση και οι 27 υποβλήθηκαν σε επιτυχείς επεμβάσεις αφαίρεσης του όγκου. Για όλους τους εγγεγραμμένους ασθενείς, το ποσοστό επιβίωσης χωρίς εξέλιξη 12 μηνών -που σημαίνει ότι η νόσος δεν επιδεινώθηκε- ήταν 67%, υποδεικνύοντας σημαντική πρόοδο στον έλεγχο της νόσου. Επιπλέον, το 59% όλων των ασθενών έζησαν τουλάχιστον δύο χρόνια μετά την ολοκλήρωση του πλήρους σχήματος χημειοθεραπείας και της χειρουργικής επέμβασης.
Η μελέτη ήταν η πρώτη του είδους της για ασθενείς με πορογενές αδενοκαρκίνωμα παγκρέατος, όταν η επικεφαλής συγγραφέας και μέλος του YCC Δρ. Jill Lacy την ξεκίνησε το 2014. Ο στόχος της μελέτης ήταν ένα 12μηνο επιβίωσης χωρίς εξέλιξη της νόσου σε ποσοστό τουλάχιστον 50% των ασθενών.
«Όταν ξεκίνησε η μελέτη, ακόμη και με χειρουργήσιμους καρκίνους του παγκρέατος, το 90% των ασθενών εξακολουθούσαν να υποτροπιάζουν και τελικά πέθαιναν», δήλωσε ο Δρ. Michael Cecchini, πρώτος συγγραφέας της μελέτης και συνδιευθυντής του προγράμματος παχέος εντέρου στο Κέντρο για τους γαστρεντερικούς καρκίνους στο Smilow Cancer Hospital και στο YCC.
«Επιδιώξαμε να αυξήσουμε τη χημειοθεραπεία στο θεραπευτικό σχήμα και να τη χορηγήσουμε πριν από τη χειρουργική επέμβαση για να δούμε αν θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε το αποτέλεσμα για τους ασθενείς μας».
Η μελέτη χρησιμοποίησε προηγμένες τεχνικές για την παρακολούθηση της προόδου της θεραπείας, συμπεριλαμβανομένης της ανάλυσης του κυκλοφορούντος καρκινικού DNA (ctDNA) και της χρήσης του καρκινικού βιοδείκτη κερατίνη 17 για να βοηθήσει στην πρόβλεψη των αποτελεσμάτων. Για παράδειγμα, οι ασθενείς με ανιχνεύσιμο ctDNA τέσσερις εβδομάδες μετά τη χειρουργική επέμβαση είχαν σημαντικά χειρότερη επιβίωση από εκείνους που δεν είχαν ανιχνεύσιμο ctDNA.
Ο Cecchini δήλωσε ότι απαιτούνται μεγαλύτερες κλινικές δοκιμές για να διερευνηθεί ο ρόλος του FOLFIRINOX πριν από τη χειρουργική επέμβαση για ασθενείς με χειρουργήσιμο πορογενές αδενοκαρκίνωμα παγκρέατος.
«Νομίζω ότι, παρόλο που έχουν υπάρξει αλλαγές στα πρότυπα θεραπείας για τους ασθενείς με αυτόν τον επιθετικό τύπο καρκίνου του παγκρέατος, έχουμε πολύ ελπιδοφόρα δεδομένα που δικαιολογούν μια μεγαλύτερη μελέτη», δήλωσε ο Cecchini.
Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση JAMA Oncology.