Γενετικός κίνδυνος παχυσαρκίας: Μπορεί ο περιορισμός των θερμίδων να μειώσει τον κίνδυνο;
Τα γονίδια που συνδέονται με την παχυσαρκία αυξάνουν τον ΔΜΣ, ενώ έως και το 25% αυτής της αύξησης εξηγείται από την πείνα και την ανεξέλεγκτη διατροφή (συμπεριλαμβανομένης της συναισθηματικής διατροφής).
Υπάρχουν πάνω από 900 γονίδια που έχουν αναγνωριστεί από ερευνητές ότι σχετίζονται με το ΔΜΣ και αρκετές μελέτες υποδεικνύουν ότι αυτά τα γονίδια επηρεάζουν τα αισθήματα πείνας και την απώλεια ελέγχου στην κατανάλωση φαγητού.
Νέα έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Exeter, το Exeter Clinical Research Facility και το Πανεπιστήμιο του Bristol μελέτησε τη σχέση της κληρονομικότητας και της δυνατότητας μείωσης των επιπτώσεων της πείνας.
Η διδάκτωρ Ψυχολογίας, Shahina Begum, από το Πανεπιστήμιο του Έξετερ και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης δήλωσε: «Σε μια εποχή που τα τρόφιμα με πολλές θερμίδες διαφημίζονται με επιθετικό τρόπο, είναι πιο σημαντικό από ποτέ να κατανοήσουμε πώς τα γονίδια επηρεάζουν τον Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ). Γνωρίζουμε ήδη ότι αυτά τα γονίδια επηρεάζουν χαρακτηριστικά και συμπεριφορές, όπως η πείνα και το συναισθηματικό φαγητό, αλλά αυτό που κάνει τη μελέτη μας διαφορετική, είναι ότι δοκιμάσαμε την επίδραση δύο τύπων διατροφικών περιορισμών -άκαμπτων και ευέλικτων- στην επίδραση αυτών των συμπεριφορών. Ανακαλύψαμε για πρώτη φορά ότι η αύξηση και των δύο μοντέλων περιορισμού θερμίδων θα μπορούσε δυνητικά να βελτιώσει τον ΔΜΣ σε άτομα που διατρέχουν γενετικό κίνδυνο, που σημαίνει ότι οι παρεμβάσεις με βάση τον περιορισμό θα μπορούσαν να είναι χρήσιμες για τη στόχευση του προβλήματος».
Η μελέτη εξέτασε 3.780 ενήλικες 22 έως 92 ετών από δύο πληθυσμούς του Ηνωμένου Βασιλείου: τη μελέτη Genetics of Appetite και την Avon Longitudinal Study of Parents and Children. Οι ερευνητές μέτρησαν το ύψος και το βάρος των συμμετεχόντων και έλαβαν δείγμα DNA από το αίμα τους για να υπολογίσουν τη συνολική βαθμολογία γενετικού κινδύνου παχυσαρκίας. Οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια για τη μέτρηση 13 διαφορετικών διατροφικών συμπεριφορών, συμπεριλαμβανομένης της άρσης αναστολών (τάση για άμετρη ή συναισθηματική κατανάλωση φαγητού) και της υπερκατανάλωσης τροφής λόγω πείνας.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όσοι έχουν υψηλότερο γενετικό κίνδυνο παχυσαρκίας, μπορούν να μειώσουν τις επιπτώσεις της πείνας και της ανεξέλεγκτης τροφής έως και κατά 50% μέσω περιορισμού της πρόσληψης τροφής.
Υπάρχουν διάφοροι τύποι διατροφικών περιορισμών, συμπεριλαμβανομένων των ευέλικτων στρατηγικών -όπως η επίγνωση του τι τρώμε και η σκόπιμη κατανάλωση μικρών μερίδων- έως άκαμπτες στρατηγικές, όπως η μέτρηση θερμίδων.
Η μελέτη εξέτασε την επίδραση και των δύο τύπων περιορισμού και διαπίστωσε ότι και οι δύο θα μπορούν να βελτιώσουν το ΔΜΣ σε άτομα γενετικά σε κίνδυνο.
Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση International Journal of Epidemiology.