Άλλαξε η COVID-19 τον τρόπο που βλέπουν οι γιατροί τη φροντίδα στο τέλος της ζωής; - μελέτη

Η πανδημία COVID-19 μπορεί να έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο οι γιατροί λαμβάνουν αποφάσεις στο τέλος της ζωής, ιδιαίτερα αποφάσεις που επικεντρώνονται στην καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση (DNACPR), τις εντολές για την κλιμάκωση της θεραπείας και τις απόψεις σχετικά με την ευθανασία και την υποβοηθούμενη από γιατρό αυτοκτονία, διαπίστωσε μια νέα μελέτη με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο.

Μην δίνετε εντολή για ανάνηψη

Η μελέτη που αξιολογήθηκε από ομοτίμους, που δημοσιεύθηκε στο Journal of Medical Ethics, διαπίστωσε ότι από τους 231 συμμετέχοντες στη μελέτη, περισσότεροι από τους μισούς ανέφεραν ότι εξέδωσαν περισσότερες εντολές DNACPR από ό, τι είχαν κάνει πριν από την πανδημία. Όλοι οι συμμετέχοντες στη μελέτη ήταν γιατροί από διάφορες ειδικότητες και τομείς που είχαν εργαστεί στην Εθνική Υπηρεσία Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου (NHS) κατά τη διάρκεια της πανδημίας της COVID-19.

Οι συμμετέχοντες έλαβαν μια έρευνα και τους ζητήθηκε να επιλέξουν ποιοι παράγοντες συνέβαλαν περισσότερο στις αποφάσεις τους για το DNACPR τόσο πριν από την πανδημία όσο και κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Ο πιο αναφερόμενος παράγοντας ήταν η «πιθανή ματαιότητα της CPR» με το 88,3% των ανθρώπων να την αναφέρουν ως τον προ πανδημίας λόγο και το 90,9% ως τον λόγο κατά τη στιγμή της μελέτης.

Άλλοι παράγοντες περιελάμβαναν συννοσηρότητες ασθενών (τόσο 88,7% πριν από την πανδημία όσο και σήμερα) και επιθυμίες των ασθενών (83,5% πριν από την πανδημία και 80,5% τώρα).

Ερωτηθείς γιατί οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων μπορεί να έχουν αλλάξει από την αρχή της πανδημίας, οι γιατροί ανέφεραν μια αυξημένη αίσθηση επείγοντος μεταξύ των κλινικών ιατρών να λαμβάνουν αποφάσεις DNACPR όσο το δυνατόν νωρίτερα στην εισαγωγή ενός ασθενούς και μια αλλαγή στην κουλτούρα που ενθάρρυνε τους κλινικούς γιατρούς να εξετάσουν τις αποφάσεις DNACPR σχεδόν εξ ορισμού για όλους τους ασθενείς και όχι μόνο για εκείνους που διατρέχουν κίνδυνο καρδιακής ανακοπής.

Μονάδες εντατικής θεραπείας έναντι παρηγορητικής φροντίδας

Στη δεύτερη ενότητα της έρευνας, οι συμμετέχοντες ρωτήθηκαν εάν είχαν είτε υψηλότερο είτε χαμηλότερο όριο για την παραπομπή ή την αποδοχή ασθενών σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ITU) κατά τη διάρκεια της πανδημίας σε σύγκριση με πριν από την πανδημία.

Απαντώντας στην ερώτηση, το 2,2% των ατόμων δήλωσε ότι παρέπεμψε σημαντικά περισσότερους ασθενείς στην ITU από ό,τι πριν και το 45,9% είπε ότι παρέπεμψε ένα κάπως υψηλότερο ποσό από πριν. Αντίθετα, το 22,5% είπε ότι παρέπεμψε σημαντικά λιγότερους ανθρώπους στην ITU σε σχέση με πριν από την πανδημία και το 3,0% είπε ότι ο αριθμός ήταν σημαντικά χαμηλότερος.

Στη συνέχεια έγινε η ίδια ερώτηση στους συμμετέχοντες, αλλά αυτή τη φορά σχετικά με τη σύσταση ή την αποδοχή ασθενών για παρηγορητική φροντίδα. Ενώ το 58,9% των ερωτηθέντων είπε ότι δεν υπήρξε σημαντική αλλαγή στο πώς ή πότε συνέστησαν στους ανθρώπους την παρηγορητική φροντίδα, το 22,5% είπε ότι συνιστούσε αυξημένο αριθμό ατόμων στην παρηγορητική φροντίδα τώρα από ό,τι πριν.

Ερωτηθείς ποιοι παράγοντες συνέβαλαν σε αυτή την αλλαγή, ένας από τους ερωτηθέντες δήλωσε ότι «βλέποντας τον όγκο της ταλαιπωρίας στη ΜΕΘ με έκανε σίγουρα να αναθεωρήσω αν πολλοί ασθενείς θα το ανέχονταν ή θα το ήθελαν». Ένας άλλος πρόσθεσε ότι «η COVID ήταν μοχθηρή... η ανακούφιση σήμαινε να επιτραπεί ένας άνετος θάνατος... Νομίζω ότι όλοι συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπήρχε καλό στην παράταση του πόνου».

Ευθανασία και υποβοηθούμενη από γιατρό αυτοκτονία

Το τελευταίο τμήμα της έρευνας ασχολήθηκε με το ζήτημα της ευθανασίας και της υποβοηθούμενης από γιατρό αυτοκτονίας, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Πριν από την πανδημία, το 32,5% των ερωτηθέντων ήταν έντονα αντίθετο στη νομιμοποίηση της ευθανασίας με το 14,7% κάπως αντίθετο, το 20,3% ουδέτερο ή αβέβαιο, το 21,2% κάπως υπέρ και το 11,3% έντονα υπέρ της νομιμοποίησής της.

Όταν τους ζητήθηκε να δηλώσουν πώς επηρεάστηκαν οι απόψεις τους από την πανδημία, οι ερωτηθέντες ανέφεραν κάποιες οριακές αλλαγές. Το 32,9% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι είναι πλέον έντονα αντίθετο, το 14,3% είναι κάπως αντίθετο, το 18,2% είναι ουδέτερο ή αβέβαιο, το 23,4% είναι κάπως υπέρ και το 11,3% είναι έντονα υπέρ.

Η μελέτη σημειώνει ότι η αλλαγή απόψεων είναι αρκετά μικρή ώστε να μην φαίνεται να είναι στατιστικά σημαντική και ως εκ τούτου μπορεί να αποδοθεί στην τύχη και όχι στον αντίκτυπο της πανδημίας.

Αποτελέσματα της μελέτης

Οι ερευνητές σημειώνουν ότι το πιο στατιστικά σημαντικό μέρος της έρευνας ασχολείται με το ζήτημα των εντολών «μην κάνετε ανάνηψη». Σημειώνουν επίσης ότι αυτή η αύξηση των DNACPRs δεν μειώθηκε ούτε επανήλθε στα προ πανδημίας επίπεδα ακόμη και όταν τα νοσοκομειακά κρούσματα COVID-19 επέστρεψαν σε σχετικά χαμηλά επίπεδα.

«Στην αρχή της πανδημίας, [οι κλινικές ενημερώθηκαν] ότι σε περίπτωση που οι πόροι του NHS αδυνατούν να ανταποκριθούν στη ζήτηση, οι αποφάσεις κατανομής πόρων θα πρέπει να ακολουθούν μια χρηστική ηθική», γράφουν οι συντάκτες της εφημερίδας.

«Ωστόσο, αυτό που είναι σαφές από τα αποτελέσματά μας είναι ότι για ένα σημαντικό ποσοστό κλινικών ιατρών, ο περιορισμός των πόρων συνέχισε να λαμβάνει υπόψη τη λήψη κλινικών αποφάσεων ακόμη και όταν οι πιέσεις στους πόρους του NHS είχαν επιστρέψει σε σχεδόν φυσιολογικό επίπεδο».

Τα αποτελέσματα της έρευνας υποδηλώνουν επίσης ότι η πανδημία βοήθησε τους κλινικούς γιατρούς να κατανοήσουν καλύτερα τους κινδύνους, τα βάρη και τους περιορισμούς της εντατικής θεραπείας και τους εκπαίδευσε περαιτέρω στην έγκαιρη αναγνώριση των ασθενών που πεθαίνουν και την αξία της πρώιμης παρηγορητικής φροντίδας, πρόσθεσαν οι ερευνητές.

«Αυτό που δεν έχει ακόμη καθοριστεί», κατέληξαν, «είναι εάν αυτές οι αλλαγές θα παραμείνουν τώρα οι ίδιες επ' αόριστον, αν θα επιστρέψουν στις πρακτικές πριν από την πανδημία ή θα εξελιχθούν ακόμη περισσότερο».