Στραμπούληγμα ή κάταγμα αστραγάλου; Δείτε τις διαφορές
Το στραμπούληγμα ή διάστρεμμα του αστραγάλου, όπως είναι η ιατρική ορολογία, είναι η συχνότερη μορφή τραυματισμού των αθλητών και όσων αθλούνται γενικά, αλλά όχι μόνο.
Ένα στραβοπάτημα, μία πτώση ή μια σύγκρουση, μπορεί να προκαλέσει το απότομα γύρισμα του ποδιού με αποτέλεσμα να τραυματιστούν οι πλάγιοι σύνδεσμοι της ποδοκνημικής.
Διάστρεμμα είναι η τραυματική ρήξη διαφόρων συνδέσμων της άρθρωσης αλλά χωρίς κάταγμα στα οστά.
Το διάστρεμμα προκαλεί επώδυνο πρήξιμο στην άρθρωση, που γίνεται πιο επώδυνο με την κίνηση. Ένα βαρύ διάστρεμμα μπορεί να μην ξεχωρίζει από ένα κάταγμα.
Επίσης ένα κάταγμα μπορεί να διαλάθει γιατί υποδύεται κλινική εικόνα διαστρέμματος και σε «κακή» ακτινογραφία δεν είναι ορατό. Γι' αυτό και σε περίπτωση κάκωσης του οπίσθιου πόδα που δεν ερμηνεύονται τα ευρήματα με τις ακτινογραφίες, συστήνεται τρισδιάστατη αξονική τομογραφία.
Το αυξημένο σωματικό βάρος, η απουσία σωματικής άσκησης, ορισμένα σπορ όπως το ποδόσφαιρο, σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο για στραμπούληγμα του αστραγάλου.
Επίσης η κακή επιλογή παπουτσιών είναι ένας παράγοντας που συμβάλλει στην πρόκληση διαστρέμματος. Ορισμένα άτομα λόγω του ότι έχουν αδυναμία των μυών ή χαλαρούς συνδέσμους, παρουσιάζουν προδιάθεση στα διαστρέμματα του αστραγάλου.
Η σοβαρότητα των συμπτωμάτων θα εξαρτηθεί από το βαθμό βλάβης που έχουν υποστεί οι σύνδεσμοι της άρθρωσης όπως επίσης οι μυς και τα οστά της.
Αν το οίδημα είναι έντονο και το πόδι πονάει όταν στέκεται ο τραυματίας όρθιος (ιδιαίτερα στο εσωτερικό του αστραγάλου) ή αν δυσκολεύεται να βαδίσει, είναι απαραίτητη η ακτινογραφία, γιατί μπορεί να πρόκειται για κάταγμα.
Αντιμετώπιση
Η κατάλληλη αντιμετώπιση του διαστρέμματος του αστραγάλου, οδηγεί στη μείωση του πόνου, υποχώρηση της φλεγμονής και του οιδήματος. Στις περισσότερες περιπτώσεις, επιτυγχάνεται ίαση μετά από παρέλευση χρονικού διαστήματος 3 έως 8 εβδομάδων.
Σε αντίθεση με το διάστρεμμα, η θεραπεία του κατάγματος είναι κατά κανόνα χειρουργική και μάλιστα σε επείγουσα βάση κατά την οποία γίνεται ανατομική ανάταξη με τραυματική τεχνική και κοχλίωση με ή χωρίς συμπίεση. Σπάνια σε μεγάλη συντριβή μπορεί να χρειαστεί εφαρμογή οστικών μοσχευμάτων.
Συχνότερες επιπλοκές είναι η νέκρωση του δέρματος, η άσηπτη νέκρωση, η φλεγμονή, η καθυστερημένη πώρωση, η κακή θέση πώρωσης και η μετατραυματική αρθρίτις.
Διαβάστε επίσης: