Μια μορφή γάμου σε κρίση είναι όταν οι σύζυγοι έχουν σταματήσει να κατηγορεί ο ένας τον άλλο για την απογοήτευσή τους στο γάμο και έχουν επικεντρώσει την ενέργειά τους σε άτομα έξω από το συζυγικό σύστημα, όπως π.χ. στα παιδιά τους.
Οι γονείς εστιάζουν σε τομείς που έχουν σχέση με τις δικές τους εμπειρίες από τις οικογένειες καταγωγής τους όπως είναι η σωματική υγεία και η συμπεριφορά του παιδιού. Η υπερβολική ανάμιξη των γονέων στην ζωή του παιδιού μπορεί να έχει θετικό, αρνητικό ή συγκρουσιακό χαρακτήρα. Αυτό μπορεί να αλλάζει κατά διαστήματα, ιδιαίτερα κατά την περίοδo της εφηβείας, όπου το άτομο βιώνει υπερβολικά τη “συνένωση” και προσπαθεί να εδραιώσει τη δική του ταυτότητα.