Η συγκέντρωση και η ακινησία δεν βοηθούν τα παιδιά με ΔΕΠΥ να μάθουν
Τα παιδιά με ΔΕΠΥ είναι συνήθως αρκετά ανήσυχα και έχουν την τάση να κινούνται νευρικά.
Σύμφωνα με νέα επιστημονική μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Journal of Abnormal Child Psychology, οι συμπεριφορές αυτές όχι μόνο δεν εμποδίζουν το παιδί να μάθει αλλά μάλιστα μπορεί να αποδειχθούν βοηθητικές, καθώς διευκολύνουν τη διαδικασία απομνημόνευσης των πληροφοριών.
Οι νευρικές ταλαντώσεις των ποδιών και το ρυθμικό χτύπημα των δαχτύλων επάνω στο τραπέζι βοηθούν το παιδί να συγκρατεί νέες γνώσεις, να λύνει σύνθετα προβλήματα ή να εκπαιδευτεί να εντάσσεται μελλοντικά σε κοινωνικά πλαίσια.
Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Φλόριντα που πραγματοποίησαν τη μελέτη δηλώνουν πως οι παραδοσιακές μέθοδοι που εφαρμόζονται για τη διαχείριση της υπερκινητικότητας μπορεί να αποδειχθούν εν τέλει αντιπαραγωγικές.
Στη σχετική δοκιμή συμμετείχαν 52 αγόρια ηλικίας 8 έως 12 ετών, από τα οποία 29 είχαν λάβει διάγνωση για ΔΕΠΥ. Τα υπόλοιπα παιδιά δεν είχαν διαγνωσθεί με κάποια κλινική διαταραχή.
Ζητήθηκε από κάθε παιδί να εκτελέσει μια σειρά από δραστηριότητες εξάσκησης της λειτουργικής μνήμης, του συστήματος προσωρινής διαχείρισης και αποθήκευσης πληροφοριών που αξιοποιείται για να πραγματοποιηθούν πολύπλοκες διεργασίες όπως η μάθηση, η συλλογιστική και η κατανόηση. Οι ερευνητές κατέγραφαν τις κινήσεις των παιδιών με κάμερα όσο εκτελούσαν τις απαιτούμενες δραστηριότητες.
Παλαιότερη έρευνα από το Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Φλόριντα είχε υποδείξει ότι η υπερκινητικότητα, τυπικό γνώρισμα των παιδιών με ΔΕΠΥ, εκδηλώνεται μόνο όταν το παιδί πρέπει να χρησιμοποιήσει τις εκτελεστικές λειτουργίες του εγκεφάλου του και κυρίως τη λειτουργική μνήμη του.
Παρατηρήθηκε ότι τα παιδιά με ΔΕΠΥ πέτυχαν καλύτερες επιδόσεις όσο πιο έντονες ήταν οι κινήσεις τους.
Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της δοκιμής, ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Mark Rapport δηλώνει πως οι παραδοσιακές παρεμβάσεις στοχεύουν στον περιορισμό της κινητικότητας, όμως η τακτική αυτή είναι αντίθετη προς τις μεθόδους που θα έπρεπε να εφαρμόζονται στα περισσότερα παιδιά με ΔΕΠΥ.
Ο ερευνητής διευκρινίζει πως αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι το παιδί πρέπει να αφήνεται ελεύθερο να κινείται και να τρέχει συνεχώς, όμως πρέπει να επιτρέπεται τουλάχιστον η κινητικότητά των άκρων του ώστε να διατηρεί την εγρήγορση που χρειάζεται στο πλαίσιο δραστηριοτήτων εκμάθησης.