Όταν λοιπόν φτάνει η ώρα που τα παιδιά απομακρύνονται από τη γονεϊκή φροντίδα, οι γονείς και πολύ περισσότερο η μητέρα, βιώνουν συναισθήματα που την φέρνουν σε εσωτερικές συγκρούσεις, καθώς η χαρά ανταγωνίζεται τη λύπη και τη στενοχώρια.
Στην ουσία αυτό που συμβαίνει είναι ότι η μητέρα μπαίνει σε μία διαδικασία πένθους καθώς βιώνει την "απώλεια".
Η απώλεια αυτή απλώνει τα δίχτυα της μέσα από συναισθήματα θλίψης, στενοχώριας και δυσφορίας, συναισθήματα που αρκετές φορές θα μπορούσαμε να τα περιγράψουμε ως καταθλιπτικά.
Η νέα κατάσταση που ξεδιπλώνεται μπροστά της και που της αλλάζει τα όσα ήξερε έως σήμερα, έχει περιγραφεί από τη δεκαετία του '70 ως "σύνδρομο της άδειας φωλιάς".