Η οικονομική κρίση ρίχνει τον πήχη του προσδόκιμου ζωής
Οι άνθρωποι εύχονται ο ένας στον άλλο να τα εκατοστίσει, η πρόβλεψη που κάνουν για τους εαυτούς τους όμως είναι λανθασμένη, καθώς πιστεύουν ότι θα ζήσουν λιγότερο απ΄ όσο ζουν τελικά.
Η μελέτη των Μπένζαμιν Χάρις του Ινστιτούτου Brookings και της Κάθριν Άμπραχαμ του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, σύμφωνα με τη βρετανική «Ιντιπέντεντ» και την αμερικανική «Ουάσιγκτον Ποστ», παρακολούθησε 26.000 Αμερικανούς άνω των 50 ετών, οι οποίοι είχαν ερωτηθεί το 1992 αν πίστευαν ότι θα φθάσουν στην ηλικία των 75 ετών και ποια πιθανότητα έδιναν αυτό να συμβεί (π.χ. 10%, 50% ή 99%;)
Τώρα, μετά από σχεδόν 23 χρόνια, οι ερευνητές έψαξαν να δουν κατά πόσο είχαν πέσει μέσα στις προβλέψεις τους οι απαντήσεις που είχαν δοθεί τότε. Η γενική διαπίστωση είναι ότι τα πράγματα εξελίχτηκαν καλύτερα από ό,τι νόμιζαν οι περισσότεροι.
Έτσι, ενώ το 1992 το 7% είχαν πιστέψει πως θα είχαν πεθάνει μέχρι να γίνουν 75 ετών, δίνοντας μηδενική πιθανότητα να ξεπεράσουν αυτή την ηλικία, στην πραγματικότητα σχεδόν οι μισοί από αυτούς τους άκρως απαισιόδοξους έζησαν πάνω από τα 75 τους. Μεταξύ όσων έδιναν πιθανότητα 50% να «πιάσουν» τα 75, το 75% γιόρτασαν τα 75ά γενέθλιά τους.
Διαπιστώθηκε επίσης μια σχέση ανάμεσα στο πόσο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα ζήσουν και στο πόσο ζουν πραγματικά, αλλά κυρίως για τους πιο αισιόδοξους. Έτσι, όσοι έδιναν το 1992 ιδιαίτερα αυξημένες πιθανότητες να ξεπεράσουν τα 75 τους, ήταν πολύ πιθανότερο πράγματι να ζήσουν τόσο.
Όμως, το κεντρικό συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει μια «ψαλίδα» ανάμεσα στην προσδοκώμενη και στην πραγματική διάρκεια της ζωής, κάτι που ισχύει ιδιαίτερα για τους πιο απαισιόδοξους. Οι άνθρωποι, σύμφωνα με τους ερευνητές, υπερτιμούν τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν στη ζωή και έτσι, αναπόφευκτα, υποτιμούν την πιθανότητα να ζήσουν περισσότερα χρόνια.
Οι ερευνητές υπογραμμίζουν ότι οι σύγχρονες κοινωνίες ίσως έχουν αποκτήσει υπερβολικές φοβίες θανάτου από διάφορες πιθανές αιτίες, από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και τον καρκίνο έως τις τρομοκρατικές επιθέσεις και τον ιό Έμπολα. Έτσι, υποτιμούν έναν άλλο αφανή κίνδυνο: να ζήσουν αρκετά για να μην τους φθάνουν στο τέλος οι αποταμιεύσεις που έχουν κάνει στην προηγούμενη ζωή τους.
Καθώς τα ασφαλιστικά συστήματα και οι συντάξεις σε πολλές χώρες βρίσκονται υπό πίεση, ενώ παράλληλα το προσδόκιμο ζωής συνεχώς αυξάνεται, οι ερευνητές υπογραμμίζουν ότι οι άνθρωποι ολοένα περισσότερο θα πρέπει να βασιστούν στις αποταμιεύσεις μιας ζωής για να «τη βγάλουν» στην τρίτη ηλικία. Και ενώ όλοι κατά βάθος θέλουν να ζήσουν παραπάνω, ανακύπτει το ερώτημα κατά πόσο τα οικονομικά τους θα τους επιτρέψουν μια άνετη ζωή έως τα βαθιά γεράματα.