Δραγασάκης: Εθνικό Σχέδιο για ένα βιώσιμο Κοινωνικό Κράτος, με πρωταγωνίστρια την υγεία

Επιμέλεια: Νατάσσα Ν. Σπαγαδώρου

Ο Αντιπρόεδρος επεσήμανε με έμφαση, ότι ήρθε η ώρα να διαμορφώσουμε το δικό μας εθνικό σχέδιο για την ύπαρξή μας πέρα από τα μνημόνια και την επιτροπεία, ένα σχέδιο, στο οποίο η Υγεία θα έχει πρωτεύουσα θέση.

Η Υγεία αποτελεί σήμερα κοινωνικό αγαθό χάρη και στις δικές σας επίπονες προσπάθειες, των στελεχών της δημόσιας διοίκησης, αλλά και χάρη στην άοκνη προσφορά των εργαζομένων στο ΕΣΥ, μια προσφορά που φθάνει ακόμα και στα όρια της αυταπάρνησης και της αυτοθυσίας. Κρατήσατε όρθιο ένα σύστημα υπό κατάρρευση. Τώρα χρειάζεται να οραματιστούμε και να υλοποιήσουμε όλοι μαζί ένα σύστημα υγείας αντάξιο των αναγκών και των προσδοκιών της κοινωνίας έτσι ώστε σε μια μελλοντική επετειακή συνάντηση, τα χρόνια αυτά να μνημονεύονται ως έτη-τομές τόσο για τη δημόσια υγεία όσο και για το Κοινωνικό Κράτος, τη δημόσια διοίκηση, τη χώρα συνολικά, τόνισε ακόμη με έμφαση ο κ. Δραγασάκης.

Στη συνέχεια ο Αντιπρόεδρος, αναφέρθηκε στα προβλήματα - ελλείμματα «που σφράγισαν τη δημόσια υγεία και οδήγησαν σε μία σταδιακή απαξίωσή της, η οποία επιτάθηκε από την πρωτοφανή περιστολή της χρηματοδότησης στο πλαίσιο του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου, και την πρωτοφανή λιτότητα που εκπορευόταν από αυτά»:

α) σττο συστηματικό έλλειμμα σχεδιασμού που σήμαινε κατακερματισμένες υπηρεσίες και αντιφατικές στοχεύσεις,

β) στο διαχρονικό έλλειμμα ελέγχου, αξιολόγησης και λογοδοσίας που επέτρεψε την έξαρση φαινομένων διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων και

γ) στο διογκούμενο έλλειμμα από τη διάβρωση της ίδιας της έννοιας του κοινωνικού αγαθού από νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που εισήγαγαν τη λογική της στείρας εμπορευματοποίησης.

Άλλα σημεία από την ομιλία του Αντιπροέδροου, συνοψίζονται παρακάτω:

Κοινωνικό κράτος: Τέκνο της ανάγκης και καρπός θυσιών

Η επέτειος των 100 χρόνων, είναι μια σημαντική ευκαιρία να στοχαστούμε ευρύτερα με επίκεντρο τα κοινωνικά αγαθά, ως πολιτισμική και πολιτική κατάκτηση αλλά και ως κεντρικό πεδίο αντιπαράθεσης με επίδικο το μέλλον τους. Αγαθά που σε παλαιότερες εποχές όχι μόνο δεν ήταν δεδομένα, αλλά ήταν και αδιανόητα, μολονότι σήμερα αποτελούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και αναγκαίους όρους αναπαραγωγής της κοινωνίας. Αγαθά που στις μέρες μας οφείλουμε όχι μόνο να διαφυλάξουμε ως τέτοια, αλλά και να αναβαθμίσουμε, και να θωρακίσουμε από κίνδυνους και απειλές που θέτουν σε αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη τους.

Κι εδώ εμφανίζεται ένα παράδοξο. Ότι καλούμαστε να ανταποκριθούμε στο καθήκον αυτό σε συνθήκες που χαρακτηρίζονται από έκρηξη των αναγκών και ενώ η χώρα προσπαθεί να αφήσει πίσω της τη βαριά κληρονομιά της χρεοκοπίας, των μνημονίων και της επιτροπείας.

Για την Αριστερά η δυνατότητα καθολικής πρόσβασης των πολιτών στο δημόσιο σύστημα υγείας υπήρξε βασική αξιακή αναφορά και αποτέλεσε θεμέλιο κάθε παρέμβασής της, αφετηρία για τους διαχρονικούς συλλογικούς αγώνες της. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, το 2015 η ανασυγκρότηση της χώρας προϋπέθετε το να ξανασταθεί η κοινωνία όρθια και για αυτό ήταν απαραίτητο να στηριχθεί το σε αποδόμηση κοινωνικό κράτος.

Τώρα βρισκόμαστε στη φάση που δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για το νέο Βιώσιμο και Δίκαιο Κοινωνικό Κράτος με ολοκληρωμένες υπηρεσίες και στοχευμένες παρεμβάσεις. Δεν περιοριζόμαστε στην επούλωση των πληγών και την επιδιόρθωση του κοινωνικού κράτους, όπως αυτό λειτουργούσε στο παρελθόν, με αποσπασματικό και πελατειακό τρόπο, αλλά επιδιώκουμε την ανασυγκρότηση του σε νέες αξιακές και λειτουργικές βάσεις.

Το Κοινωνικό Κράτος ως πολλαπλασιαστής της ανάπτυξης

Παρά τις σημαντικές δυσχέρειες που εξακολουθούν να υφίστανται, είναι σαφές, ότι έχουμε μπει σε φάση ανάκαμψης, βελτίωσης μεγεθών και των τάσεων σε κρίσιμους τομείς γεγονός που, καθιστά πλέον ορατή την ασφαλή και οριστική έξοδο από τα μνημόνια και την επιτροπεία.

Στις συνθήκες αυτές αναδύονται νέα διλήμματα και προκλήσεις που αφορούν στο σχεδιασμό της επόμενης μέρας, που έχει ήδη αρχίσει, της μετά τα μνημόνια εποχής, καθήκον που αποτελεί τη νέα κορυφαία προτεραιότητα της περιόδου.

Διατυπώνεται έτσι, μια άποψη, νεοφιλελεύθερης προέλευσης, ότι θα πρέπει να επιδιωχθεί καταρχήν η οικονομική μεγέθυνση και η όποια αναδιανομή θα ακολουθήσει σε δεύτερο χρόνο, σε ένα απροσδιόριστο «μετά». Αυτή η άποψη θεωρεί ότι το κοινωνικό κράτος είναι ένα είδος «πολυτελείας» που μπορεί να οικοδομηθεί μόνο σε συνθήκες οικονομικής ευμάρειας.

Αυτή η αντίληψη πάσχει για δύο βασικούς λόγους:

- Παραβλέπει την αυτόνομη αξία της κοινωνικής δικαιοσύνης, η οποία είναι προϋπόθεση κοινωνικής συνοχής και σταθερότητας, καθώς η μεγαλύτερη ανάγκη για προστασία υπάρχει όχι στις «ηλιόλουστες ημέρες», μα στις «βροχερές».

- Παραγνωρίζει την ιστορική εμπειρία, που μας καταδεικνύει ότι η καταπολέμηση των ανισοτήτων σε όλες τις εκφάνσεις τους και η βελτίωση του επιπέδου της ζωής των πολιτών έχει άμεσα θετικά αποτελέσματα στη συνολική ευημερία και είναι όρος για τη βιωσιμότητα, τη διατηρησιμότητα και τη κοινωνική νομιμοποίηση της ανάπτυξης.

Για εμάς το κοινωνικό κράτος είναι κεντρικός πυλώνας, προϋπόθεση και πολλαπλασιαστής της αναπτυξιακής διαδικασίας. Η ανασυγκρότηση του αποτελεί κοινωνική και εθνική ανάγκη και για αυτό αποτελεί κυβερνητική προτεραιότητα. Στη νέα αυτή περίοδο είναι κρίσιμο να διαμορφώσουμε το δικό μας, εθνικό σχέδιο για την ύπαρξή μας πέρα από τα μνημόνια και την επιτροπεία. Σε αυτό το σχέδιο, η Υγεία ως βασική συνιστώσα του νέου Κοινωνικού Κράτους, έχει πρωτεύουσα θέση.

Διαβάστε ακόμη:

100 χρόνια Υπουργείο Υγείας: Μία δύσκολη ζωντανή ιστορία μεταξύ κοινωνίας, υγείας, πολιτικής

Δημόσια Υγεία και φάρμακο στις προτεραιότητες της κυβέρνησης