Όταν ο χρόνος έκανε στην άκρη για να περάσει ο Παύλος Γιαννακόπουλος το κατώφλι της αθανασίας

Του Νίκου Συρίγου

Η ημέρα αυτή έγινε αιτία κι αφορμή ώστε το παρόν να τρέφεται από τη μνήμη. Για να αποδεικνύεται το ρητό «οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάς».

Και ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν ξεχνιέται. Άρα ζει.

Ζει μέσα από τις αναμνήσεις των δικών του ανθρώπων, για τους οποίους η 10η Ιουνίου θα αποτελεί διά παντός πληγή ανοικτή. Της συζύγου του, Δέσποινας. Του γιου του, Δημήτρη.

Ζει μέσα από τα εγγόνια του. Τη Δέσποινα και τον Παύλο.

Ζει μέσα από την οικογένειά του… Αυτή που δημιούργησε με ατόφια, άδολη και αστείρευτη αγάπη, μαζί με τη γυναίκα της ζωής του. Τη Δέσποινά του… Τη γυναίκα, τη σύντροφο, τη μάνα. Το στήριγμα. Τον θεμέλιο λίθο της οικογένειας του. Του σπουδαιότερου απ' όσα πέτυχε.

Γιατί για τον Παύλο η οικογένεια ήταν το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος. Το παν. Κι όπως καμάρωνε για το δικό του σπιτικό, για τη δική του συνέχεια, για τον μονάκριβο γιο του, έτσι καμάρωσε κι ακόμη καμαρώνει απο εκεί πάνω για την οικογένεια που δημιούργησε ο Δημήτρης. Για τα παιδιά του παιδιού του… Για τη συνέχιση της οικογένειας. Για το παρόν και το μέλλον.

Ζει μέσα από τα επιτεύγματά του. Την Ιστορία που έγραψε. Με γράμματα ολόχρυσα.

Στη ΒΙΑΝΕΞ, στον Παναθηναϊκό, στο επιχειρείν, στον αθλητισμό…

Στη ζωή, στην καθημερινότητα.

Εκεί όπου αντιμετώπιζε με τον ίδιο τρόπο όλους. Εκεί όπου έδειχνε αμέριστο σεβασμό προς όλους. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έως τον πιτσιρίκο που ήθελε ένα εισιτήριο για να δει τον Παναθηναϊκό του.

Μεγαλείο.

Ζει στις διηγήσεις των ανθρώπων που τον συνάντησαν χιλιάδες φορές ή μια στιγμή… Μια στιγμή για πάντα.

Για τον Παύλο Γιαννακόπουλο ο χρόνος δεν σταμάτησε στις 10 Ιουνίου του 2018. Έκανε στην άκρη για να περάσει ο σπουδαίος αυτός Έλληνας το κατώφλι της αθανασίας.

Για να συναντήσει τους άλλους σπουδαίους και μεγάλους εκεί ψηλά: Στη χώρα των Αθανάτων.

Τέσσερα χρόνια… Κάποιες φορές μοιάζουν αιώνας. Κάποιες άλλες σαν χθες…

Το δαιμόνιο μυαλό του «πατριάρχη» της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας

Της Διονυσίας Προκόπη

Στο Καστελλόριζο, το μοναδικό φαρμακείο του νησιού φέρει το όνομα του Παύλου Γιαννακόπουλου. Ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Δωδεκανήσου αποφάσισε να τοποθετήσει τιμητική πλακέτα στη μνήμη του «πατριάρχη» της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, για την πολυετή προσφορά του στον φαρμακευτικό κλάδο και στην ακριτική Ελλάδα. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν το περσινό καλοκαίρι, μαζί με τα εγκαίνια του φαρμακείου που έφερε ξανά, μετά από 15 χρόνια παντελούς απουσίας, υπηρεσίες φαρμακευτικής περίθαλψης στο ακριτικό νησί.

Μπορεί ο ίδιος ο Παύλος Γιαννακόπουλος να μην είχε βρεθεί ποτέ σε αυτήν την άκρη του Αιγαίου. Όμως, η δύναμη της προσωπικότητάς του και η παρακαταθήκη του στη φαρμακευτική παραγωγή της χώρας και κατ’ επέκταση στη δημόσια υγεία, είναι διαρκώς παρούσα και σε κάποιο βαθμό ίσως έχει επηρεάσει τις ζωές όλων μας. Από το γεγονός ότι πάντα στήριζε το φαρμακείο της γειτονιάς που όλοι επισκεπτόμαστε και έχουμε σχέση εμπιστοσύνης μέχρι το ότι σε καμπές στην ιστορία της χώρας εγγυήθηκε την απρόσκοπτη παραγωγή σημαντικών θεραπειών, αναγκαίων για χιλιάδες συμπολίτες μας, βάζοντας τα θεμέλια για την ανάπτυξη ενός βιομηχανικού κλάδου σημαντικής προστιθέμενης αξίας. Η ιστορία του φαρμάκου στην Ελλάδα αποτελεί κομμάτι της ζωής του, των οικογενειακών και προσωπικών ιστοριών του, γι’ αυτό άλλωστε του αποδόθηκε το προσωνύμιο «πατριάρχης» της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δημιούργησε τη ΒΙΑΝΕΞ, τη μεγαλύτερη ελληνική φαρμακοβιομηχανία, υλοποιώντας το όραμά του για «ποιότητα στην παραγωγή, φροντίδα για τον άνθρωπο». Οδηγός του ήταν η επιχειρηματική του οξυδέρκεια, το ένστικτο τού «να παίρνει ρίσκα και να βγαίνουν», κρατώντας τις πολύτιμες εμπειρίες που είχε αποκομίσει στον πάγκο του φαρμακείου, δίπλα στον δικό του πατέρα, Δημήτριο Γιαννακόπουλο. Το φαρμακείο της οδού Πειραιώς ιδρύθηκε το 1924 και ήταν το μέρος όπου μυήθηκε στο χώρο του φαρμάκου. Στη συνέχεια πέρασε στην ΑΣΟΕΕ και ολοκλήρωσε οικονομικές σπουδές, με το πρώτο μεγάλο επιχειρηματικό βήμα να έρχεται το 1960, με την ίδρυση της εταιρείας ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ.

Με το όραμα, το ήθος και τον επαγγελματισμό που εξέπεμπε, κατάφερε να πείσει τους μεγαλύτερους διεθνείς φαρμακευτικούς οίκους να τον εμπιστευτούν συνάπτοντας πολύχρονες στρατηγικές συνεργασίες, πολλές εκ των οποίων συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Η ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ, η οποία έκανε εισαγωγές φαρμάκων από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ιαπωνία, άπλωσε την εμπορική δραστηριότητά της σε όλη την Ελλάδα και σύντομα επεκτάθηκε και εκτός συνόρων. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, αφού απέκτησε την απαραίτητη τεχνογνωσία, προχώρησε στο επόμενο μεγάλο βήμα, που ήταν η ίδρυση της ΒΙΑΝΕΞ και η έναρξη της βιομηχανικής παραγωγής. Η αλματώδης ανάπτυξη της ΒΙΑΝΕΞ τα επόμενα χρόνια, σηματοδοτεί και την εποχή της βιομηχανικής άνθισης της χώρας και γράφει με χρυσά γράμματα ένα από τα κεφάλαια της οικονομικής ιστορίας της Ελλάδας. Το 1971, η ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ μετατρέπεται σε ανώνυμη εταιρεία και μετονομάζεται σε ΒΙΑΝΕΞ Α.Ε.

Από το 1977 μέχρι και το 1999, η ΒΙΑΝΕΞ αναπτύσσει τέσσερις παραγωγικές μονάδες, η κάθε μία εξειδικευμένη σε διαφορετικό τύπο φαρμακευτικών προϊόντων, ενώ στα γραφεία της κεντρικής διοίκησης δημιουργείται το κέντρο διανομής τελικών προϊόντων. Καλύπτεται, έτσι, σχεδόν όλο το φάσμα του φαρμάκου, επιτρέποντας στη ΒΙΑΝΕΞ να επεκτείνει το χαρτοφυλάκιο των προϊόντων της. Με συνεχείς επενδύσεις σε προηγμένο τεχνολογικό εξοπλισμό, τα τέσσερα εργοστάσια της ΒΙΑΝΕΞ σήμερα αποτελούν υπερσύγχρονες μονάδες εκ των πλέον εξελιγμένων στον ευρωπαϊκό χώρο. Η διορατικότητα του Παύλου Γιαννακόπουλου για την ανάπτυξη της αγοράς του φαρμακείου, τον οδηγεί το 1995 να ιδρύσει την ΒΙΑΝ Α.Ε, εταιρεία του ομίλου ΒΙΑΝΕΞ. Η ανοδική πορεία που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια τα Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (ΜΗΣΥΦΑ) και τα παραφαρμακευτικά προϊόντα, τον δικαίωσε. Επίσης, έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στους Έλληνες ερευνητές, με την ίδρυση της ELDRUG S.A. το 2006, ενώ το 2011 η ΒΙΑΝΕΞ έλαβε έγκριση προμηθευτή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (World Health Organization), καθώς και της UNICEF. Όσο για το λεγόμενο σύγχρονο παραγωγικό μοντέλο, τη στροφή στην εξωστρέφεια και τις συνέργειες ελληνικών με ξένες φαρμακευτικές εταιρείες, ο Παύλος Γιαννακόπουλος το είχε εφαρμόσει αρκετά χρόνια πριν το επιβάλλει η κρίση και τα χρόνια των μνημονίων. Τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του, η ΒΙΑΝΕΞ βρίσκεται σε ανοδική πορεία, καταγράφοντας τον μεγαλύτερο κύκλο εργασιών στα 95 χρόνια ιστορίας της και απασχολώντας 1.316 εργαζόμενους με υψηλή κατάρτιση, τεχνογνωσία και εξειδικευμένη, ανώτερη εκπαίδευση. Εξάγει σε περισσότερες από 70 χώρες προϊόντα αξίας 50,9 εκατ. ευρώ. Ταυτόχρονα, το κοινωνικό αποτύπωμα του Ομίλου ενισχύεται συνεχώς, με πολύπλευρες πρωτοβουλίες για την υγεία, το περιβάλλον, την ακριτική Ελλάδα.

Η κοινωνική προσφορά, άλλωστε, ήταν προτεραιότητα για τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Ως αυθεντικός, αυτοδημιούργητος άνθρωπος χαρακτηριζόταν από έντονη κοινωνική ευαισθησία. Μέχρι τον θάνατό του στήριζε ανθρώπους που βρίσκονταν σε ανάγκη, ενώ δεν ξεχνούσε ποτέ την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Σελλασία Λακωνίας. Αθόρυβη, ανιδιοτελής και διαρκής ήταν η αρωγή τόσο του ίδιου όσο και όλων των αδελφών Γιαννακόπουλου προς τη Σελλασία.

«Το καλό που κάνουμε, να το γράφουμε στην άμμο για να σβήνει. Αυτοί που το δέχονται, να το γράφουν στο μάρμαρο για να μη σβήνει ποτέ».

Λαϊκή ρήση

Με οδηγό αυτή τη λαϊκή ρήση, οι κάτοικοι της Σελλασίας τίμησαν τους συντοπίτες τους με την ανέγερση μαρμάρινης στήλης προς τιμήν των αδελφών Παύλου, Θανάση και Κώστα Γιαννακόπουλου, στο προαύλιο του Ιερού Ναού του χωριού, της Αγίας Τριάδας. Καθοριστική ήταν, επίσης, η συμβολή του στη δημιουργία του πρώτου Φαρμακευτικού Μουσείου της χώρας στη Θεσσαλονίκη και πάντα ήταν «παρών» όπου είχε ανάγκη η πατρίδα, με συνεπή προσφορά προς τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας.

Ο Παναθηναϊκός του, η μεγαλύτερη αυτοκρατορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ

Του Χρήστου Γιαννούλη

Το καλοκαίρι του 1987 το «θαύμα» της κατάκτησης του Ευρωμπάσκετ από την εθνική ομάδα κάνει τους Έλληνες κοινωνούς του αθλήματος της «πορτοκαλί Θεάς». Ανάμεσα στα εκατομμύρια των Ελλήνων που λάτρεψαν το μπάσκετ ήταν και ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Με τη διαφορά ότι όχι μόνο αγάπησε το άθλημα, αλλά ήταν από την πρώτη εκείνη στιγμή αποφασισμένος να τα δώσει όλα για να γιγαντώσει τον Παναθηναϊκό.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν αποφασισμένος να δώσει χρήματα, χρόνο και μεγάλο μέρος της ενέργειάς του για να καταφέρει όχι μόνο να φτάσει στο «τριφύλλι» στην κορυφή της Ευρώπης, αλλά να πετύχει κάτι ακόμα πιο δύσκολο. Να διατηρηθεί εκεί για δεκαετίες.

Κύρια χαρακτηριστικά της ενασχόλησης του Παύλου Γιαννακόπουλου με τον Παναθηναϊκό και το μπάσκετ ήταν η «τρέλα» και η αποφασιστικότητα. Δαπανώντας τεράστια ποσά είχε έναν και μόνο στόχο. Να γίνει ο Παναθηναϊκός ο παντοκράτορας του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Οι προθέσεις του, είχαν διαφανεί από την πρώτη ημέρα. Όταν σχεδίαζε μαζί με τον Ρίτσαρντ Ντουξάιρ τον πρώτο Παναθηναϊκό επί προεδρίας του, είχε προτείνει στον εμβρόντητο Αμερικανό τεχνικό να χρησιμοποιήσει τους συνδέσμους του στις ΗΠΑ και να καταθέσει πρόταση στον Μάτζικ Τζόνσον που τον είχε παρακολουθήσει σε στιγμιότυπα από το All Star game και ήταν καταπληκτικός. Ο άναυδος Ντουξάιρ, προσπάθησε να του εξηγήσει ότι οι κορυφαίοι Αμερικανοί μπασκετμπολίστες είναι αδύνατον να έλθουν στην Ευρώπη, αφού εκτός των αστρονομικών ποσών με τα οποία αμείβονταν στο ΝΒΑ, θεωρούσαν ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ ανήκει περίπου στη νεολιθική εποχή του αθλήματος.

Παρόλα αυτά και με τα πολλά χρήματα που διέθεσε ο Γιαννακόπουλος, ο Ντουξάιρ μαζί με τον Μιχάλη Κυρίτση, που ανέλαβε προπονητής της ομάδας την επόμενη σεζόν, έπεισαν τον Έντγκαρ Τζόουνς να εγκαταλείψει το Κλίβελαντ και να υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Ο πρώτος ουσιαστικά Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου ήταν ακριβώς εκείνος, της σεζόν 88/89, που τερμάτισε τρίτος πίσω από το αχτύπητο δίδυμο Άρη και ΠΑΟΚ, μπροστά όμως από τον μέχρι πρότινος άπιαστο Πανιώνιο. Το αργυρό μετάλλιο της Εθνικής το ίδιο καλοκαίρι έπεισε τον Γιαννακόπουλο να συνεχίσει με πείσμα και να επενδύσει ακόμη περισσότερα.

Σε μια εποχή όπου αρχικά ο Άρης, στη συνέχεια ο ΠΑΟΚ και μετέπειτα ο Ολυμπιακός είχαν στερήσει από τον Παναθηναϊκό τη χαρά του τίτλου, άλλος θα είχε απογοητευτεί. Όχι, όμως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Συνέχισε να επενδύει τρομακτικά ποσά για το άθλημα και για τα δεδομένα της εποχής, μέχρι να τα καταφέρει. Επέλεξε ως προπονητή τον Ζέλικο Παβλίτσεβιτς, εν ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης με τη Γιουγκοπλάστικα, έφερε στην Αθήνα τον Αντόνιο Ντέηβις, τον Άριαν Κόμαζετς, το Στόικο Βράνκοβιτς, το Σάσα Βολκόφ, αγόρασε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στα μικρά εθνικά κλιμάκια (Οικονόμου, Γεωργικόπουλο, Μυριούνη, Αλβέρτη, κ.ά.) έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και έντυσε στα πράσινα τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη, η συγκομιδή του όμως ήταν πολύ φτωχή: Ένα κύπελλο Ελλάδος το 1993, την πρώτη σεζόν του Γκάλη με το τριφύλλι και δύο αποτυχημένα Final Four σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα.

Η έλευση του Ντομινίκ και η μεγάλη δικαίωση με το Ευρωπαϊκό του 1996

Όλες οι προσπάθειες που είχε καταβάλει μέχρι τότε ο Παύλος Γιαννακόπουλος δικαιώθηκαν για πρώτη φορά ένα βράδυ του Απριλίου του 1996 στο «Παλέ ντε Μπερσί» στο Παρίσι. Με εμφανή τη συγκίνηση στο πρόσωπό του, ο Παύλος Γιαννακόπουλος σήκωσε το τρόπαιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο δικός του Παναθηναϊκός ήταν πια Πρωταθλητής Ευρώπης και ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που κατάφερνε κάτι τέτοιο.

Δίπλα στον Παύλο Γιαννακόπουλο ήταν και ένας κάθιδρος αλλά περιχαρής Αμερικανός μπασκετμπολίστας. Ο Ντομινίκ Ουίλκινς. Ναι, ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε καταφέρει με την τρέλα του για τον Παναθηναϊκό να φέρει στην Ελλάδα έναν All-Star, έναν παίκτη που ανήκει στο Hall of Fame του NBA. Πριν από κάποια χρόνια, ο Ντουξάιρ είχε γελάσει με τις προθέσεις του, όμως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν τις ξέχασε. Έτσι, έφερε στην Ευρώπη ένα από τα μεγαλύτερο ονόματα του παγκοσμίου μπάσκετ, πληρώνοντας το ποσό των 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων τη σεζόν για να πατήσει στα ελληνικά παρκέ ο «Human Highlight Film».

«Ο αθλητής Ουίλκινς υπέγραψε συμβόλαιο διετούς διάρκειας με τον Παναθηναϊκό, είναι μια μεγάλη μέρα για την Ελλάδα, για όλους τους φίλους του Παναθηναϊκού» δήλωνε ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανακοινώνοντας ο ίδιος στα κανάλια την τεράστια μεταγραφή. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έβλεπε πλέον τις θυσίες του να δικαιώνονται και το όραμά του να παίρνει σάρκα και οστά.

Σε συνέντευξή του μετά την κατάκτηση εκείνου του πρώτου Πρωταθλήματος Ελλάδος στο μπάσκετ, το 1998, ερωτηθείς για το εάν αποκόμισε κάποιο οικονομικό κέρδος λόγω της ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό, ήταν σαφής αναφορικά με τις οικονομικές θυσίες του ιδίου και της οικογενείας του: «Είναι η ακριβή τρέλα μου. Γιατί για μένα είναι χόμπι και όχι οικονομική επιχείρηση. Όποιος πει ότι από τα αθλήματα αυτά βγάζεις χρήματα, θα πει ψέματα. Είμαι 27 χρόνια στον Παναθηναϊκό και δυστυχώς δεν υπήρξε μια χρονιά που να είχα οικονομικό κέρδος. Εγώ έχω πελάτες 10 εκατομμύρια Έλληνες, δεν μπορώ να χρησιμοποιώ το άθλημα αυτό σαν μοχλό πίεσης. Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος το κάνει, εγώ τουλάχιστον αυτό το απορρίπτω αναφανδόν. Δεν είχα, ούτε έκανα σκέψη ποτέ μου να χρησιμοποιήσω το άθλημα για οτιδήποτε άλλο. Με τη βοήθεια του Θεού, δεν χρειάστηκε να το κάνω».

Κυρίαρχος σε Ελλάδα και Ευρώπη ο Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου

Ακολούθησαν αμέτρητα χρόνια απόλυτης κυριαρχίας και καταξίωσης, χρόνια γεμάτα τίτλους και επιτυχίες, γεμάτα εικόνες και αναμνήσεις για τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, έμπλεα υπερηφάνειας και επιβολής. Ο Σούμποτιτς είχε αφήσει τη θέση του στον Ομπράντοβιτς, χτίστηκε μια αυτοκρατορία στηριζόμενη στο πλάνο του Σέρβου κόουτς και την απίστευτη διαχειριστική και επενδυτική ικανότητα του Παύλου Γιαννακόπουλου.

Ο Παναθηναϊκός έγινε γνωστός στα πέρατα του κόσμου, φόρεσαν τη φανέλα του αθλητές (όπως συνήθιζε να τους αποκαλεί ο ίδιος) όπως ο Σκοτ, ο Ρέμπρατσα, ο Κάτας, ο Μποντιρόγκα, ο Τζεντίλε, ο Σισκάουσκας, ο Τομάσεβιτς, ο Πέκοβιτς, ο Κουτλουάι, ο Γιασικεβίτσιους. Πέρασαν όλοι οι διεθνείς που έγραψαν και γράφουν την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, κάποιοι έμειναν όπως ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης, κάποιοι αποχώρησαν όπως ο Σπανούλης, κάποιοι ήρθαν απλώς αργά όπως ο Φάνης. Όλοι τους είχαν ένα κοινό: αγαπούσαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο.

Τεράστιος και στην αποχώρησή του

Το καλοκαίρι του 2012, μετά από σωρεία επιτυχιών και κατάκτηση αμέτρητων τίτλων σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο Παύλος Γιαννακόπουλος διείδε ότι όφειλε στην ιστορία και το όνομά του να αποχωρήσει ενόσω βρισκόταν στην κορυφή. Σίγουρος ότι η νέα γενιά θα συνεχίσει το έργο του, έκλεισε τον κύκλο του στον Παναθηναϊκό το 2012, μετά από 40 ολόκληρα χρόνια ενασχόλησης με το σύλλογο. Άφησε πίσω του 6 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ένα διηπειρωτικό, 13 πρωταθλήματα, 9 κύπελλα, την πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού.

Κυρίως όμως κράτησε την αγάπη του κόσμου όταν αποτύγχανε τα πρώτα χρόνια της θητείας του. Το μεγαλύτερο παράσημο στην «αθλητική» διαδρομή του Παύλου Γιαννακόπουλου είναι ακριβώς αυτό: η αγάπη του κόσμου σχεδόν από καταβολής ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό. Έτσι, πέρασε τη σκυτάλη στα χέρια του γιου του, Δημήτρη, μένοντας ωστόσο πάντα στο πλευρό του, με την έμπρακτη στήριξή του μέχρι την τελευταία στιγμή.

Το κλειστό «Κλειστό Παύλος Γιαννακόπουλος» και η πρόσοψη της «Λεωφόρου»

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2015 ο Παύλος Γιαννακόπουλος έζησε μια ακόμα υπέρτατη τιμή από την πλευρά του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, με το κλειστό της Λεωφόρου να παίρνει το όνομά του. Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος τίμησε τον Παύλο Γιαννακόπουλο για την ανεκτίμητης αξίας προσφορά του στο σύλλογο, δίνοντας το όνομά του στο κλειστό της Λεωφόρου.

Την ίδια ώρα, στο κλειστό του ΟΑΚΑ 20.000 Παναθηναϊκοί, που βρίσκονταν στις εξέδρες για να παρακολουθήσουν το φιλικό με την Παρτιζάν στο πλαίσιο του «Honouring Our Legacy», αποθέωναν τον «δικό τους Παύλο», βλέποντας ζωντανά από τα matrix τα αποκαλυπτήρια της μετονομασίας του «Τάφου του Ινδού».

Από τον Ιούνιο του 2021, με αφορμή τα 50 χρόνια από την ιστορική στιγμή της παρουσίας της ποδοσφαιρικής ομάδας στο Γουέμπλεϊ, η εικόνα του Παύλου Γιαννακόπουλου κοσμεί πλέον και την πρόσοψη του «Ναού» του Παναθηναϊκού, την ιστορική έδρα της Λεωφόρου. Μαζί με τους δύο άλλους ιστορικούς παράγοντες του «τριφυλλιού», τον ιδρυτή Γιώργο Καλαφάτη και τον Απόστολο Νικολαΐδη.

Οι μεγάλες Παναθηναϊκές στιγμές του

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν από τους ελάχιστους παράγοντες στον ελληνικό αθλητισμό, που ό,τι υποσχέθηκε το έκανε πράξη. Είχε πει ότι θα κάνει τον μπασκετικό Παναθηναϊκό τη μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης και το έκανε!

Τόσο απλά... Έδωσε χρήμα χωρίς να περιμένει ανταπόδοση, έδωσε άπλετο χρόνο από τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες αλλά κυρίως έδωσε την ψυχή του για τον Παναθηναϊκό συνολικά. Όχι μόνο για την ομάδα μπάσκετ, την οποία οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης έξι φορές, αλλά και για το ποδόσφαιρο και όλα τα τμήματα του συλλόγου.

«Ο Καλαφάτης ίδρυσε, ο Παύλος γιγάντωσε…»

Φίλοι του Παναθηναϊκού

Η Παναθηναϊκή πορεία του Παύλου Γιαννακόπουλου

• Το 1972 ξεκίνησε την ενεργή ενασχόλησή του με το «τριφύλλι».
• Από το 1992 η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού αυτονομήθηκε ως επαγγελματική και ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανέλαβε τη διοίκησή της.
• Το 1992 έκανε τη μεταγραφή του «αιώνα» στην Ελλάδα ντύνοντας το Νίκο Γκάλη στα πράσινα.
• Το 1993 η ομάδα κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας. Από τότε μέχρι σήμερα ακολούθησαν άλλα 15 ανάλογα τρόπαια.
• Το 1995 έφερε στον Παναθηναϊκό τον καλύτερο Αμερικάνο παίκτη που έχει αγωνιστεί ποτέ σε ευρωπαϊκή ομάδα, τον θρύλο του ΝΒΑ, Ντομινίκ Ουίλκινς.
• Με τον Ντομινίκ μπροστάρη το 1996 ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών (Ευρωλίγκα) το οποίο σφραγίστηκε με τη θρυλική τάπα του Στόγιαν!
• Ακολούθησαν από τότε άλλα πέντε ευρωπαϊκά τρόπαια, αλλά και το διηπειρωτικό του 1996!
• Τη σεζόν 1997-1998 κατακτήθηκε και το πρώτο πρωτάθλημα του «τριφυλλιού» επί των ημερών του και ξεκίνησε η αυτοκρατορία αφού μέχρι σήμερα ακολούθησαν πολλά περισσότερα.
• Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε επί των ημερών του Παύλου Γιαννακόπουλου ένα σερί κατάκτησης τουλάχιστον ενός τίτλου κάθε σεζόν από το 1996 μέχρι και σήμερα, ρεκόρ που δεν έχει καμία άλλη ομάδα στην Ευρώπη και πιθανότατα και στον πλανήτη...

Πηγή: Newsbomb.gr