Βιομηχανία παραπομπών σε νοσοκομεία του εξωτερικού προκαλεί οικονομική αιμορραγία στο σύστημα Υγείας
Επεμβάσεις που θα μπορούσαν να γίνουν στην Ελλάδα ακόμη και από ειδικευόμενους γιατρούς, παραπέμπονται σε νευροχειρουργικά κέντρα της Ευρώπης με συνέπεια το τεράστιο κόστος να επιβαρύνει το ελληνικό Δημόσιο.
Σύμφωνα με το «Έθνος της Κυριακής», στον ιατρικό χώρο συζητείται έντονα ότι ιδιωτικά κέντρα του εξωτερικού πληρώνουν Έλληνες γιατρούς για κάθε παραπομπή.
Ο νόμος προβλέπει ότι για να παραπεμφθεί Έλληνας στο εξωτερικό, απαιτείται γνωμάτευση καθηγητή ή διευθυντή κλινικής δημόσιου νοσοκομείου. Η υπόθεση έχει «ύποπτες» πτυχές. Αποκαλυπτικά είναι γραπτά στοιχεία που έχουν παραδοθεί το 2015 στο υπουργείο Υγείας και στο Ανώτατο Υγειονομικό Συμβούλιο (ΑΥΣ) του ΕΟΠΥΥ και συγκεκριμένα στον Χρήστο Ιατρού. Το όνομα είναι γνώριμο. Πρόκειται για τον νεφρολόγο ο οποίος δέχτηκε την περασμένη εβδομάδα πυροβολισμούς στα πόδια...
Τεράστιο το κόστος
Σε έγγραφο προς τον κ. Ιατρού αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Ανέκαθεν υπήρχε μία ροή νευροχειρουργικών ασθενών προς νοσοκομεία του εξωτερικού, η δαπάνη της οποίας καλύπτεται από το Δημόσιο. Όμως, κατά την τελευταία δεκαετία, αφότου δηλαδή άρχισε να λειτουργεί μία ιδιωτική κλινική στο Ανόβερο της Γερμανίας, παρατηρείται μία σχεδόν αποκλειστική στροφή των παραπομπών από διάφορα δημόσια ευρωπαϊκά νοσοκομεία στην εν λόγω κλινική».
Ως επικεφαλής του ΑΥΣ του ΕΟΠΥΥ, ο Χρήστος Ιατρού φέρεται να έχει μειώσει σημαντικά τις παραπομπές Ελλήνων στο εξωτερικό: από 60 ασθενείς που έφευγαν ετησίως προς τη συγκεκριμένη κλινική, εγκρίνονται επί των ημερών του επτά ή οκτώ παραπομπές. Το όφελος για το ελληνικό Δημόσιο είναι μεγάλο, καθώς το κόστος μίας νευροχειρουργικής επέμβασης σε ελληνικό νοσοκομείο είναι σαφώς μικρότερο. Το Κλειστό Ενοποιημένο Νοσήλιο (ΚΕΝ) σε ένα δημόσιο νοσηλευτικό ίδρυμα της χώρας μας, δεν ξεπερνά τα 8.000 ευρώ, όταν το αντίστοιχο κόστος στην Γερμανία ξεκινά από 75.000 ευρώ και φτάνει πολύ υψηλότερα σε ενδεχόμενο επιπλοκών, που είναι συνηθισμένο.
Τα ποσά δεν είναι ευκαταφρόνητα, δεδομένου ότι ο ΕΟΠΥΥ πληρώνει ετησίως περίπου 20 εκατ. ευρώ για νοσηλείες Ελλήνων στο εξωτερικό.
Γιατί, όμως, υπάρχει τόσο έντονο ενδιαφέρον για παραπομπή σε συγκεκριμένη κλινική; Σε έγγραφο προς τον κ. Ιατρού αναφέρονται επί λέξει τα εξής: «Αβίαστο συμπέρασμα το οποίο εξάγεται είναι ότι όσο μεγαλύτερο ποσό χρεωθεί στο ελληνικό Δημόσιο, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η προμήθεια του παραπέμποντος ιατρού. Ως εκ τούτου, είναι προφανές ότι ένα ενδιαφέρον ποσοστό των νοσηλίων εξωτερικού του ΕΟΠΥΥ καταλήγει στους παραπέμποντες ιατρούς»!
Οι πληροφορίες προκαλούν κατάπληξη. Ένας μόνο γιατρός φέρεται να έχει υπογράψει εκατοντάδες παραπεμπτικά. Σε άλλες περιπτώσεις, χορηγούνται παραπεμπτικά με (ψευδή) ένδειξη «επείγον», ώστε να επιλεγεί το πρώτο διαθέσιμο (δημόσιο ή ιδιωτικό) κέντρο του εξωτερικού.
Σοκ προκαλούν έγγραφες αναφορές προς το υπουργείο Υγείας και τον Χρήστο Ιατρού, ως επικεφαλής του Ανώτατου Υγειονομικού Συμβουλίου του ΕΟΠΥΥ. Σύμφωνα με αυτές, όσο μεγαλύτερο ποσό χρεωθεί στο ελληνικό Δημόσιο από κλινική του εξωτερικού τόσο μεγαλύτερη θα είναι η προμήθεια για τον παραπέμποντα γιατρό!
Ο κανονισμός παροχών
Υπάρχουν, ωστόσο, γνωματεύσεις, με τις οποίες οι γιατροί ζητούν από τον ΕΟΠΥΥ απ' ευθείας νοσηλεία ασθενών σε νοσοκομεία των ΗΠΑ. Σε μία από αυτές, ζητείται μετάβαση σε κέντρο της Νέας Υόρκης για αντιμετώπιση όγκου υπόφυσης, ο οποίος χειρουργείται πολύ συχνά στην Ελλάδα. Στον κανονισμό παροχών του ΕΟΠΥΥ αναφέρεται ότι η νοσηλεία στο εξωτερικό μπορεί να καλυφθεί μόνον όταν ο ασφαλισμένος πάσχει από σοβαρό νόσημα, το οποίο δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί στην Ελλάδα. Για να δικαιολογηθεί η έγκριση, πρέπει να προκύπτει ότι δεν υπάρχουν τα κατάλληλα επιστημονικά μέσα ή δεν εφαρμόζεται η ειδική ιατρική μέθοδος διάγνωσης και θεραπείας που απαιτείται. Όλα αυτά, με την προϋπόθεση ότι τα παραπάνω είναι δυνατά στο εξωτερικό και δεν αποτελούν πειραματική ή ερευνητική μέθοδο.
Σε περιπτώσεις που η νοσηλεία πρόκειται να γίνει σε ιδιωτικά θεραπευτήρια ή σε ιδιωτικές πτέρυγες κρατικών νοσοκομείων, όπου τα κοινοτικά έντυπα δεν γίνονται αποδεκτά, εγκρίνονται μόνο όταν το περιστατικό χρήζει άμεσης και επείγουσας αντιμετώπισης.
Το επείγον του περιστατικού πρέπει να πιστοποιείται από πλήρως αιτιολογημένη ιατρική γνωμάτευση του θεράποντος ιατρού ότι τυχόν καθυστέρηση εγκυμονεί κίνδυνο για τη ζωή ή την υγεία του ασθενούς.
Με τον χαρακτηρισμό «επείγον» στο παραπεμπτικό, ο ασθενής μπορεί να νοσηλευτεί στο πρώτο διαθέσιμο νοσοκομείο του εξωτερικού, ανεξάρτητα από το εάν αυτό είναι ιδιωτικό ή δημόσιο. Τα παραπάνω περιστατικά καλύπτονται και στην Ελλάδα.
Αποκαλυπτικό είναι το σημείο του εγγράφου προς τον κ. Ιατρού για τη διαδικασία παραπομπών: «Χειρουργοί, οι οποίοι για προφανείς λόγους ανεπαρκούν να πραγματοποιήσουν τα βαρέα χειρουργεία, κάνουν χρήση της διευθυντικής τους θέσεως και υπογραφής, όπως προβλέπει ο νόμος και παραπέμπουν στο εξωτερικό περιστατικά, τα οποία αυτοί οι ίδιοι θεωρούν ότι δεν δύνανται να εκτελεστούν στην Ελλάδα. Φυσικά, θα όφειλαν να παραπέμψουν τους ασθενείς αυτούς σε άλλους Ελληνες συναδέλφους τους, οι οποίοι αποδεδειγμένα έχουν την εμπειρία να πραγματοποιήσουν αυτές τις επεμβάσεις με ασφάλεια για τον ασθενή»...
Πηγή: Έθνος της Κυριακής