Διαδικτυακή υποχονδρία: Η νόσος της εποχής μας...
Ως «διαδικασία που μπορεί να αποβεί εξαιρετικά επικίνδυνη» όπως και η επιλογή και λήψη φαρμάκων κατά βούληση μέσω διαδικτύου, σε συνδυασμό με την ανταλλαγή ιατρικών συνταγών μεταξύ φίλων, χαρακτηρίζει την αυτοδιάγνωση ο Δρ Γιώργος Σάμπαλης, γενικός χειρουργός - λαπαροσκόπος, με αφορμή στοιχεία που δείχνουν άνοδο στις ηλεκτρονικές διαγνώσεις, ακόμα και στις θεραπευτικές προσεγγίσεις.
«Η πληροφόρηση και η γνώση, σαφώς δεν μπορούν και δεν πρέπει να περιοριστούν», συνεχίζει, «αλλά το γεγονός ότι κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, εξατομικευμένη και με τα δικά της ποιοτικά χαρακτηριστικά, που δεν μπορούν να ομογενοποιηθούν στις διαδικτυακές αναζητήσεις, καθιστά το έργο των κλινικών ιατρών μοναδικό και απαραίτητο». Την ίδια ώρα τα ποσοστά -σύμφωνα με έρευνες που έχουν δημοσιοποιηθεί στο παρελθόν, αλλά που εξακολουθούν να είναι επίκαιρες- φαίνεται να είναι υψηλά για εκείνους που αναζητούν πληροφορίες για φάρμακα ή κάνουν μόνοι τους αυτοδιάγνωση.
Το να αναζητά κάποιος ταύτιση των συμπτωμάτων του με σοβαρές ασθένειες και αυτό να γίνεται υπό το κράτος μεγάλου άγχους, έχει χαρακτηριστεί με τον όρο cyberchondria. Ο όρος αναφέρθηκε το 2001, σχολιάζοντας σκωπτικά τη συνήθεια πολλών ασθενών να επισκέπτονται τα ιατρεία με εκτυπώσεις σελίδων διάγνωσης από το διαδίκτυο, άρχισε όμως να γίνεται γνωστός μετά από μελέτη της Microsoft για τις αιτίες και τις συνέπειες αυτής της «διαδικτυακής υποχονδρίας».
«Είναι χαρακτηριστικό, σημειώνει ο Δρ Σάμπαλης, «ότι ακόμη και σήμερα πολλοί ασθενείς έρχονται πράγματι στο ιατρείο με τυπωμένες σελίδες με πληροφορίες για συμπτώματα που ενδεχόμενα έχουν, επιθυμώντας η διάγνωση του κλινικού ιατρού να ταυτίζεται με αυτήν τη διαδικτυακή...διάγνωση».
Ο μέσος Αμερικανός ξοδεύει 52 ώρες ετησίως, αναζητώντας πληροφορίες υγείας, ενώ μέσα στη διάρκεια του χρόνου επισκέπτεται το γιατρό του μόλις 3 φορές. Σύμφωνα με την έρευνα της Microsoft, που ανέλυσε εκατοντάδες χιλιάδες αναζητήσεις από τις μηχανές αναζήτησης, περίπου το ένα τρίτο των ανθρώπων που ψάχνουν για να ταυτίσουν τα συμπτώματά τους με περιγραφές ασθενειών στο διαδίκτυο, οδηγείται σε «κλιμάκωση» των αναζητήσεών του. Από την αρχική αναζήτηση πληροφοριών για τη λέξη «πονοκέφαλος», για παράδειγμα, καταλήγει να μεταπηδά σε αναζήτηση του «πονοκέφαλος λόγω όγκου εγκεφάλου» και τελικά στο «θεραπεία όγκων του εγκεφάλου».
«Ο κλινικός ιατρός πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του ασθενούς του και να δημιουργήσει την απαραίτητη ψυχική διασύνδεση ταύτισης και αμοιβαίου σεβασμού, περιλαμβάνοντας στη διαδικασία της διάγνωσης την κλινική συμπτωματολογία, την κλινική εξέταση, καθοδήγηση για τις απαραίτητες εξετάσεις και φυσικά τη σύνθεση διάγνωσης-θεραπείας σ’ ένα μοναδικό για κάθε ασθενή συνδυασμό», καταλήγει ο Δρ Σάμπαλης, επισημαίνοντας με έμφαση πως «η διαδικασία διάγνωσης και θεραπείας, αποτελεί έναν αλγόριθμο σκέψης που έχει σχέση με την γνώση αλλά και την εμπειρία του κλινικού ιατρού και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκατασταθεί είτε από «εγκυκλοπαιδική» πληροφορία, είτε και από ιατρική ενημέρωση τύπου «διαφήμισης» μεθόδου.
Διαβάστε ακόμη: