Ψήφισμα της Συγκλήτου του Ε.Κ.Π.Α. στη μνήμη Κωνσταντίνου Α. Δημόπουλου
Στη συνεδρία της Συγκλήτου της 11ης Δεκεμβρίου /2015, ανακοινώθηκε από τον Προεδρεύοντα Αναπληρωτή Πρύτανη Διοικητικών Υποθέσεων, καθηγητή κ. Ν. Μαραβέγια, το πρόσφατο γεγονός του θανάτου του πρώην Πρύτανη του Ιδρύματος, Επίτιμου Καθηγητή Κωνσταντίνου Α. Δημόπουλου.
Η Σύγκλητος τήρησε ενός λεπτού σιγή και εξέδωσε αργότερα το ακόλουθο κείμενο ψηφίσματος:
«Ο Κωνσταντίνος Α. Δημόπουλος υπήρξε διακεκριμένος ιατρός, Καθηγητής της Ουρολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου μας, Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής και Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1997-2000) και Επίτιμος Καθηγητής μετά την αφυπηρέτησή του.
Ως επιστήμονας και ως άνθρωπος υπηρέτησε την επιστημονική έρευνα και πράξη και τη Δημόσια Παιδεία με απαράμιλλη πίστη, δημοκρατικό ήθος και αυταπάρνηση, έχοντας κληροδοτήσει σπουδαίο επιστημονικό και διοικητικό έργο. Τα στοιχεία αυτά και η όλη προσωπικότητά του προκάλεσαν στην πανεπιστημιακή κοινότητα βαθιά οδύνη με το άγγελμα της απώλειάς του.
Ο Κωνσταντίνος Α. Δημόπουλος τελείωσε την Ιατρική Σχολή στο Παρίσι και στη συνέχεια, κατόπιν συμμετοχής σε ειδικούς και απαιτητικούς διαγωνισμούς, έγινε δεκτός και επί 10 χρόνια εργάστηκε σε πανεπιστημιακά Νοσοκομεία. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1963 και διαδοχικά έγινε Υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Καθηγητής της Ουρολογίας, Διευθυντής του Χειρουργικού Τομέα, Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής (με 3 θητείες), Πρύτανης
του Πανεπιστημίου Αθηνών με πλήρη θητεία (1997-2000). Διετέλεσε, επίσης, Πρόεδρος της Δ.Ε. του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (2001-2009) και Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Δεοντολογίας. Ως Καθηγητής της Ουρολογίας διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην αναβάθμιση αυτής της ειδικότητας στη χώρα μας. Ειδικότερα για το «Σισμανόγλειο» Νοσοκομείο συμμετείχε δυναμικά και αποτελεσματικά στη μετατροπή του από παλαιό και υπολειτουργούν σανατόριο σε σύγχρονο και πλήρες Νοσοκομείο.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει σε βασικά σημεία της θητείας του ως Πρύτανη του Ε.Κ.Π.Α., στο πλαίσιο της οποίας δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στην
ανάπτυξη και την εξωστρέφεια του Ιδρύματος. Ενδεικτικά, θα μπορούσε να επισημανθεί ότι φρόντισε: για την ανακαίνιση της αριστερής πτέρυγας του
κεντρικού κτηρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών με πλήρη και αποκλειστική χρηματοδότηση από το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος»· για την αγορά του
νεοκλασικού κτιρίου επί των οδών Σίνα και Ακαδημίας, στο οποίο εγκαταστάθηκαν διάφορες υπηρεσίες της Νομικής Σχολής· για τη σύναψη
δανείου με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων για την αποπεράτωση του κτηρίου του Μαθηματικού Τμήματος και την ανακαίνιση της Νομικής Σχολής·
για την ίδρυση και τη λειτουργία για πρώτη φορά παιδικών σταθμών στο Ε.Κ.Π.Α.· για την αναμόρφωση διαφόρων χώρων του κεντρικού κτηρίου προς
πληρέστερη εγκατάσταση των αντίστοιχων υπηρεσιών· για την ενίσχυση των διεθνών σχέσεων και για την αρτιότερη προβολή των δραστηριοτήτων του
Ιδρύματος.
Το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου είναι γνωστό ότι υπήρξε δικό του δημιούργημα και μέλημα. Ξεκίνησε ως Πρόεδρος της Δ.Ε. του, έχοντας μόνο το Προεδρικό διάταγμα ίδρυσής του και κατόρθωσε με την κινητοποίηση Πελοποννησίων ευεργετών το νεοσύστατο αυτό Α.Ε.Ι. να λειτουργήσει και βαθμιαία να καταστεί αυτόνομο μέσα σε 10 χρόνια.
Για το συνολικό επιστημονικό του έργο, τις δημοσιεύσεις πρωτότυπων ερευνητικών εργασιών και την παρουσία του στον διεθνή επιστημονικό χώρο η
Εθνική Γαλλική Ιατρική Ακαδημία τον επέλεξε, μετά από εξέταση διεθνούς φάσματος υποψηφιοτήτων και μυστική ψηφοφορία, ως αντεπιστέλλον μέλος της. Επίσης, ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Μιττεράν του απένειμε τον τίτλο της Λεγεώνος της Τιμής. Για τη συμβολή του στην ενδυνάμωση των πολιτισμικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας βραβεύθηκε με το βραβείο Ιπεκτσί.
Πολύτιμος και χαρακτηριστικός γνώμονας της συμπεριφοράς του ήταν η αρχή ότι «καλός πανεπιστημιακός δάσκαλος ή πρύτανης είναι εκείνος που μπορεί να εξισορροπεί τις καταστάσεις, εκείνος που νηφάλια και ψύχραιμα έχει τη δυνατότητα να “βρίσκει“ το κοινό σημείο ανάμεσα στην αμφισβήτηση και την αποδοχή, τις ακραίες θέσεις και τη συναίνεση. την ανησυχία και την ηρεμία».
O Κωνσταντίνος Α. Δημόπουλος μας αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη το έργο του και τη μέχρι τέλους μέριμνά του για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, έχοντας
δημιουργήσει ένα σπάνιο υπόδειγμα υπευθυνότητας, εντιμότητας, ιδιαίτερης ευγένειας, ανιδιοτέλειας, προσφοράς και αγάπης προς τον συνάνθρωπο, εντός και εκτός της πανεπιστημιακής κοινότητας».
Διαβάστε ακόμη: